Tempels, hutongs en retail therapy

Voor vanochtend staat een flinke route op het programma dus ik ben net voor 9 uur bij de Lama Temple en ben daarmee de massa voor. In de tuinen voor de ingang zijn ze druk met de buxussen in de weer. Binnen zijn de eerste gelovigen al druk in de weer met het branden van wierook, die al ver voor de ingang op straat verkocht wordt. Ook de gebedsmolens worden volop gebruikt. Bij eentje leren een opa en oma hun kleinzoontje hoe het werkt. Een sterke lucht van verf (vast niet op waterbasis gezien de geur) hangt rond het eerste gebouw, dat ze aan het renoveren zijn. Ook hier is het gebouw na gebouw maar dan wel met allerlei beelden, waaronder een 18 meter hoge Maitreya Buddha die uit een stuk sandelhout gemaakt zou zijn. En voor elke zaal de wierook brandende gelovigen die uitgebreid knielen op de aangewezen plekken. Een erg indrukwekkende tempel!

Omdat ik nog niet ontbeten heb, waag ik me op straat aan een soort mini-bapao: een deegbolletje gevuld met chinese bladgroente en ui. Even verderop zie ik een soort bakker/poelier en daar koop ik voor 36 cent een kippenvoet met enorme nagels eraan. Het valt alleszins mee: het smaakt naar het vettig-knapperige vel van een half haantje, maar dan met bijster weinig vlees en heel veel kleine botjes. Voor 't goeie fatsoen (want een hap is geen hap) eet ik 3 happen. Been there, done that... tasted het kippenvoetje! Bij hetzelfde kraampje als net haal ik ook nog een mini-'bapao' met rundergehakt en sjallotjes (lang leve het plaatjesmenu). Best lekker.

De straat voor de tempel is intussen ook ontwaakt en alle kleine winkeltjes met boeddhistische parafernalia zoals kralen, wierook, papieren offers en sandelhout zijn inmiddels ook open. De Confuciustempel ligt iets verderop in een brede hutong. Het is er nog erg rustig, alleen bij het bebaarde beeld van Confucius staan 2 mensen. Er staan hier veel stenen tafelen van wel 3 meter hoog met etsen over het Confucianisme, netjes onder een afdak. Op de binnenplaats staan bomen die er grimmig en bijna versteend uitzien. Ook deze tempel is de moeite waard, al was het alleen maar vanwege de rust.

Ik volg, zo ongeveer, een hutongwandeling die ik in de online Wallstreet Journal vond maar breidt 'm iets uit. Niet alleen kom ik door volledig opgeknapte hutongs die nu allemaal hippe winkeltjes hebben, maar nu nog grotendeels gesloten zijn. Ik kom ook door de echte woonhutongs, waar de communistische buurtcomites hun kantoor hebben en oude mensen vanuit hun eenkamerwoninkje naar buiten kijken, morsig bed en kleding zonder kasten in het zicht. Een kapster beseft niet dat ze haar rok achter in de onderbroek heeft steken en dat ze dus met de billen bloot en de tot net boven de knie afgezakte kousen nogal te koop loopt terwijl ze de vloer aanveegt. Hilarisch! Kleine winkeltjes verkopen verlepte groente, een oude man plaatst 5 flessen bier in het mandje van de fiets en de banden van geparkeerde auto's worden beschermd door houten planken terwijl fietskarren aan de tralies van de ramen omhooggetakeld zijn. Een chaos! Maar de old town in Sjanghai was nog net iets meer shabby, armoediger, volkser. Ik denk dan: leuker, interessanter. Maar ik hoef er godzijdank niet te wonen. Op letterlijk elke straathoek zit een openbaar toilet, dat is ook niet voor niets, schat ik in :-)

In Guozijan hutong zitten twee winkels van het uber-trendy smaakvolle Lost & Found. Watertandend mooi spul van 'mid-century China'. Ik wil alles wel hebben! Misschien maandag op de valreep als budget er niet meer toe doet, haha.

Ik loop inmiddels alweer uren en denk net: alleen nog even Nanluogu Xian, een 'gentrified hutong'. En jippie, wat is dit een leuke steeg. Het heeft met hutong eigenlijk niets meer van doen. Het is het elegante zusje van Khao San Road: schattige specialistische winkeltjes in de oude hutongpandjes, met kleine eethuisjes, stijlvolle kitsch bric-a-brac'kerige cafeetjes voor de vermoeide en verwende reiziger, theespeciaalzaakjes met (naar mijn normen peperdure maar hier gangbare) theepotjes, kopjes en schaaltjes. En natuurlijk thee. Dit vind ik zo leuk dat ik vergeet dat ik moe was. Ook in dit straatje is alles prijzig maar ik scoor wel de nodige souvenirs, hebben is hebben. Bart was al helemaal verontwaardigd: tante Jel, alles wordt toch in China gemaakt. Waarom kun je dan niets van angry birds voor me vinden? Tja, goeie vraag! Maar ik heb eindelijk iets voor hem. En voor de anderen. En voor mezelf: 4 mooie schaaltjes. Dan maar niet eten de komende week, haha.

Intussen heb ik de lunchtijd ruim gemist dus met een Fresh Tokyo limoensap en een Takoyaki (lang leve Google: Japanese Octopus Dumpling Ball) loop ik de laatste meters naar de straat. Schmeckt ganz gut!

In de verste verte is geen metrostation, dus ik neem een taxi naar huis. Even bijkomen (en plannen) voor de volgende ronde.

Weer de metro in om mijn retail therapy een extra impuls te geven: terug naar de Silk Street markt om niet net als anders te denken 'shit, had ik het nu maar wel gekocht'. Handig, in de spits de metro in. Ze doen het even op zijn Japans en duwen net zo lang tot niemand meer kan ademhalen. En dan heb je het nog best even druk: moneybelt 1 is er nog, check, moneybelt 2 ook, check, tas onaangeraakt, check, kleingeldportemonnaiee nog in broekzak, check. Het is maar twee haltes en dan worstel ik mezelf eruit. Pfeeeew!

Het is alweer waanzinnig druk bij de Silk Street markt, vooral veel Russen, maar ook Iraniers, Indiers en een verdwaalde Nederlander hier en daar. Eerder kocht ik een namechop voor Bart voor 40 yuan (en eigenlijk vergeten te pingelen), hier vragen ze er tussen de 850 (mooier materiaal) en 350 (zelfde materiaal) voor. kun je nagaan hoeveel mensen hier uiteindelijk nog steeds teveel betalen! De beker die ik graag wou begint nu bij 850 yuan maar ik hou de poot stijf en krijg 'm voor de 100 (lees 12 euro) die ik in gedachten had, inclusief gratis sjaggerijnig hoofd van de verkoopster, haha. De enige die ik niet meekrijg is de kofferverkoper: daar betaal ik 7 euro meer dan ik gepland had. Daarnaast koop ik nog allerlei hebbedingen, eet ik lekker luxe en heb ik bij thuiskomst nog maar 10 yuan (1,20 euro) in de portemonnaiee.