Panjiuyuan weekend (Dirt) market

Vandaag staat een cultureel niet-verantwoord dagje in de planning. In het weekend is namelijk de Panjiayuan markt. Een markt met 3000 kramen en 50.000 bezoekers. Maar voor ik er ben moet ik een flink eind in de metro. Omdat het nog vroeg is, is het ook nog rustig. In de metro zie ik voor de tweede keer deze trip een meisje met grote ronde blauwe plekken. Blijkbaar wordt cupping, een oude Chinese manier om div. kwalen aan te pakken door ronde kopjes vacuum te laten zuigen op de huid, nog echt toegepast. Bij dit meisje zijn de blauwe plekken op haar schouder en arm zwart-paars, zo recent.

Blauwe plekken zie je hier wel meer, en dan specifiek de zuigvlekken bij jonge jongens en meisjes. Die jonge stelletjes zijn hier erg fysiek, op het obscene af... in de metro, op straat. En als ze niet in elkaar klimmen dan slaan de meisjes de jongens ook continu 'grappend' maar wel belachelijk hard.

Any who... Ik ben onderweg naar de markt. Vanaf de metro is het nog een kwartiertje lopen. langs de straten begint al vrijwel meteen na het metrostation de kleedjesverkoop van de amateurverkopers. Enorm veel spul waar ik met verbazing naar kijk: enorme opgepoetste stenen, oude jade, kalligrafie enzovoorts. Als de politie bij ze komt staan slaan ze er een doek over. De politieman lacht een keer en loopt door. De kramen van de echte markt verkopen veel jade en andere semi-precious stenen, naamstempels, veel kalligrafiekwasten, -papier en -oefenbloks. Ook veel vazen, een aantal soorten schaaltjes (lelijk, onbetaalbaar of allebei), ongelooflijk veel kralen. Draad voor het kunstige vlechtwerk, kalligrafische schilderijen, minderhedenkleding en stoffen, theepotjes... Je kunt het zo gek niet bedenken. Wat je niet vind, zijn de prullaria die je langs de wegen bij busstations ziet zoals spionagedingetjes, vliegtuigjes aan een koordje of levende miniatuurkuikentjes in met ijzerdraad gevlochten kooitjes. Het mooie oude straatnaambord vind ik hier ook, bij maar een man. Nog steeds heel duur, maar een derde van de prijs van het supermooie Lost & Found dus dat valt weer mee. Natuurlijk ben ik eerst te zuinig maar later haal ik het toch op. De man herkent me en zegt een beetje verontschuldigend: dat is echt mijn laatste prijs hoor. Helemaal blij!

Ik pingel enorm op twee schaaltjes maar betaal ruim het dubbele van wat mooie schaaltjes bij de Bijenkorf kosten. De prijzen bij de Chinese supermarkten op de Nieuwmarkt en in de Chinese wijken in Parijs zijn ineens begrijpelijk!

Elke gang zie ik, dit is zooo leuk. Er is geen toerist te bekennen, alleen maar locals die hier snaaien tussen de mooie dingen. Ik koop nog een hele mooie vis van metaal maar sla een paar mooie oude houten stempels over omdat de prijs te hoog blijft. Als ik ver na lunchtijd bijna omval van de honger en op zoek ga naar het eten (wat in dit land nooit ver weg is) zie ik ook andere toeristen. Ineens hoor ik iemand mijn naam roepen. Bizarre gewaarwording. Het blijken Rob en Courtney, het Canadese stel uit Winnipeg, waarmee ik op de trip in Pingyao was. Over wat lekker eten (mijn ontbijt om 14 uur) kletsen we bij. Het is hun laatste dag. Omdat ik nog steeds geen angry birds t-shirt voor Bart heb, waag ik me, op advies van Rob, uiteindelijk ook nog naar de Sanlitun Yashou Clothing Market en scoor daar bij de voordeur. Gotcha! Wat natuurlijk geen reden is om niet alle vijf verdiepingen te bezoeken. Maar ik koop uiteindelijk niets meer.

's Avonds ga ik naar Houhai, het restaurantgebied rondom de Drumtower en Gulou Dajie in een poging wat meer tijd kwijt te zijn aan eten dan de gebruikelijke 20 minuten. Ik laat me bij een restaurant lekker in de watten leggen. Luxe: 2 hoofdgerechten, bijgerechten en Spa blauw, haha. En het werkt, voor mijn doen ben ik laat thuis.