Laatste kans... Beijing

Mijn laatste dag in China moet natuurlijk efficiënt benut worden. Het moeilijk(er) te bereiken Beihai-park staat in ieder geval op de agenda.

Bij de ingang van de metro staat het gebruikelijke ontbijtkraampje dus ik neem een grote pita gevuld met een flinterdunne kipfilet, een gebakken ei, sla, een soort chilisaus en iets onbekends. Dit kraampje is nog goedkoper dan de andere, zonder worstje betaal je 48 cent, met worstje 60. Met dit pikante ontbijt kan ik weer even verder.

Bij metro Gulou Dajie stap ik uit en dool door drukke straatjes en hutongs naar de Belltower en Drumtower. Ik kom er tegelijk aan met een paar busladingen Chinezen, wat een drukte! Bij een paar tafeltjes langs de kant van de weg staat de Mongoolse yoghurt in de warme zon op tafel. Die yoghurt wordt hier nooit gekoeld aangeboden en het is het enige 'streetfood' dat ik wel zou willen proberen, maar niet durf, haha.

Vanaf Gulou Dajie loop ik richting het Houhai-meer. De hutongs zijn hier echt gericht op de toeristen en verkopen allerlei hebbedingen en prullaria. De restaurantjes en cafeetjes hebben dakterrasjes en het ziet er allemaal gezellig, maar wel een beetje verlept in het daglicht, uit. Bootjes varen op de aaneengesloten meertjes, met een muzikante aan het eind van de boot die op snaarinstrument of dwarsfluit de muzikale noot verzorgt. Het is er nog bijzonder rustig, op een groep Amerikanen op de fiets na.

De taoistische Fire God Temple ligt naast het Qianhai-meer. Er lopen veel monniken rond, in witte broeken, donkere tunieken en gezwachtelde benen. Mooi om te zien. Ook hier kringelen wierookwolken richting hemel.

Nog verder loop ik langs de meertjes, tot bij Lotus Lane, een straatje met allemaal restaurantjes waarvan de terrasjes gevuld zijn met niets consumerende slapende Chinezen, de overgang naar het Beihai-meer geblokkeerd wordt door een grote drukke straat. Voor weer een kleine bijdrage (paar euro) mag je het Beihai-park in. Via smalle weggetjes, langs rotsblokken en visvijvertjes vol met wriemelende vissen loop je richting het meer waar in de geelgrijze smog de Baita White Dagoba Temple omhoog steekt: een mooie spierwitte stupa die bijna verdwijnt tegen de achtergrond. De tempel staat op een klein eilandje en ik vind het net te ver lopen. Ik zit liever even op een bankje en kijk hoe een Chinese moeder en dochter zonder resultaat proberen hun trapbootje goed om weer aan te leggen, hoe een Chineze familie op papiertjes rondom een bankje op de grond gaat zitten en het bankje langzaamaan vult met steeds meer meegebrachte etenwaren tot er een volledig banket staat. Mensen kijken is leuk!

Als ik uiteindelijk het Beihai-park verlaat, besluit ik terug te lopen naar Nan Luogu Xiang, de toeristische steeg met leuke restaurantjes. Het blijkt toch nog een hele wandeling. Op het dakterras van het Peking Hostel eet ik een lekkere noedelmaaltijd en drink mijn laatste Chinese gemberbier. Een taxi naar het hotel kost weliswaar maar zo'n 2 euro maar ik besluit de metro te nemen voor zo'n 24 cent. Nog meer lopen dus.

Ik wilde eigenlijk nog een moskee in het zuiden van Beijing bekijken, maar het is toch teveel gedoe om er te komen. Ik besluit dus de Baofang hutong, aan de andere kant van de grote straat vanaf mijn hotel maar eens te verkennen. Het is te koud voor de mannen dus in plaats van witte onderhemden hebben ze nu gewone overkleding. De oudere mensen zitten op lage krukjes voor hun courtyards te kletsen met de buren, winkeltjes met etenswaren worden afgewisseld door een fietsenmakertje, woonhuizen met enorme hoeveelheden troep tussen de tralies en de ramen gestapeld en zelfs een complete duiventil op die plek. Dat zal lekker ruiken in huis! Ik probeer via wat andere hutongs terug te komen, maar die lopen dood of worden bijzonder onaangenaam (een vuilnis-scheidings-steeg bijvoorbeeld waar zwaar vervuilde mensen door het vuil wroeten).

Terug in het hotel pak ik de koffer in. Ik heb inmiddels zoveel spul achtergelaten dat alles er makkelijk in past.

In de hutong van het hotel eet ik bij het islamitische restaurantje (waar trouwens gewoon varken op het menu staat en waar de meest verkochte drank bier is) nog een laatste warme maaltijd: een lekker pikant kipgerecht met nootjes en paprika in een stroperige saus en een salade van roergebakken musterd leaf met wortel en ragfijne pepers. Een half uur voor op planning sta ik gedoucht en in Robijnfrisse kleren aan de straat om een taxi te vinden. Ook dat verloopt voorspoedig en zelfs het verkeer werkt mee zodat ik ruim op tijd op de luchthaven ben.

China was even wennen: het dood-restaureren van elke bezienswaardigheid, elke bezienswaardigheid omtoveren tot een pretpark, het gerochel en neusgepeuter en het feit dat het eten me niet aansprak. China is zeker niet mijn favoriete bestemming in Azië maar het was wel weer een heel interessante en bijzondere trip!