Grote Muur fiasco

Hoewel ik iets later op pad ga dan voorgenomen, maakt dat uiteindelijk weinig uit. Met de metro ben ik binnen no time bij het busstation waar bussen 919 en 877 vertrekken naar Badaling, het populairste stuk van The Great Wall of China zoals hier overal staat aangegeven. Binnen een uur zijn we er en het uitzicht de laatste 15 minuten is indrukwekkend. Over de grillige bergen kronkelt de muur zich een weg, zover je kunt zien. De laatste paar minuten zie je niets meer, tot je de grote parkeerplaats opdraait. Ik bedenk dat ik hier nog niemand heb zien overgeven in de bus en ja hoor, net als ik wil uitstappen kotst het jochie uit de rij voor me met een enorme straal zijn hele ontbijt over de stoel en een flink gedeelte over mijn linkerbeen en rugzak. Driedubbele ieuwk!! Gelukkig heb ik vochtige doekjes bij me voor het ergste, de rest spoel ik af met mijn flesje water.

En dan begint de grootste teleurstelling der teleurstellingen: vanaf de parkeerplaats, langs een zielige vertoning van een zogenaamd berenpark met lome zwarte beren, is het chock-a-block megaherrie, stromen mensen die achter een gids aanlopen, en tientallen kraampjes met gillende, luidsprekerondersteunde, verkopers. Aan deze kant van Badaling lijk je niet echt omhoog te kunnen lopen en word je na aanschaf van de benodigde kaartjes als vee bijeengedreven richting ingang van de karretjes die je naar boven brengen. Ik heb een enkeltje omdat ik naar beneden wil lopen. Drommen en drommen mensen krioelen als mieren op speed door elkaar, ellebogen gevend, voorkruipend, rochelend, schreeuwend... Wat een fiasco. zo ver je kunt zien lopen er dikke stromen mensen over de muur die helemaal doodgerenoveerd is.

Ik bedenk dat ik naar beneden wil om een poging te doen van een andere kant de muur op te gaan maar de bewegwijzering houdt op bij de karretjes en wie ik ook vraag, niemand weet een weg naar beneden. Een jong politieagentje reageert op mijn gebarentaal met een zwaai van zijn arm de muur weer op, een wandeling van minstens een paar uur (en het is ruim 30 graden zonder beschutting) op hellingen van zo'n 45 graden of meer op sommige stukken, kilometers lang. Ik speur wanhopig naar een uitweg uit deze kermis maar zie geen enkel pad en al helemaal geen anderen die hetzelfde willen. Zwaar sjaggerijnig koop ik een kaartje voor de karretjes naar beneden en scheld lekker in het Nederlands tegen de 100e kerel die in mijn nek rochelt en een vieze fluim binnen mijn gezichtsveld wegspuugt. Even een zero tolerancemomentje van mijn kant! Aan de voet van de berg word je weer, verplicht, in dikke stromen mensen langs de complete kermis geleid, waar gezien het tijdstip ook allerlei eetkraampjes aan de kraampjes met t-shirts, foto-opties om verkleed gekiekt te worden en de gebruikelijke rode troep toegevoegd zijn. Ik krijg geen enkele mogelijkheid om naar het andere stuk muur te lopen. Grmpf!

Voor de herinnering aan de muur hou ik maar vast aan het moment waarop je vanuit de bus de eerste blik op de muur werpt, of als je boven tussen de massa staat en kilometers verderop een leeg stuk muur ziet, een oog dichtknijpt om de electriceitsmast weg te filteren... Dat is de muur die ik wilde zien! En gezien heb ik 'm wel, ik ben er alleen niet op geweest!