Met 130 km per uur door 't landschap

Midden in de nacht werd ik wakker van de harde regen. Shit... en ik moet straks naar de bus om een goddeloos tijdstip. Ik wil 't gordijn achter 't dievenijzer (tralies) doen en raak iets aan, schrik me, met de slaap nog in de ogen, natuurlijk helemaal de rambam. In tweede instantie schrik ik nog harder: kakkerlak!!! Ik schiet 'm van de tralies af, terug de tuin in. Jakkes!!!! Maar dat doet de regen, alle ungeheuer komt naar binnen. Als ik om kwart voor 5 onder de kouwe douche vandaan kom schrik ik me nogmaals de rambam, als een kat langs mijn benen strijkt: in mijn eigen kamer nota bene. Ook door datzelfde raam gekomen. Jakkesdejakkes, hoe vaak heeft ie dat al gedaan als ik er niet ben??!!

De taxi is netjes op tijd en ik sta om half 6 op de Sophie Redmonstraat met allerlei schorriemorrie en gajes. Ze proberen me in een taxi te krijgen, maar dan moet ik klem tussen 2 mensen in en ik moet 3x zoveel betalen als voor de gewone bus. Enig voordeel: dan ga je meteen weg.

Ik wacht toch maar op de reguliere of een minibus. Intussen loopt er een spriet van een enge Javaan die telkens om mijn nummer blijft vragen. Zelfs mijn opmerkingen als: ik kom hier voor een bus, niet voor een man. Laat me met rust! jagen 'm niet weg. Gelukkig ben ik niet zo bang uitgevallen.

Op dat moment vraagt een Hindoestaan of ik voor 30 SRD tot aan de deur gebracht wil worden. Da's 10 SRD meer dan de staatsbus van 30 personen. Ik krijg de luxe stoel naast de chauffeur. Graag! Alleen moet ik nog wel bijna een uur wachten tot de mensen uit de staatsbus overgeheveld worden en we weg kunnen. Het is een gemengd gezelschap: vader en moeder hindoestaan met baby en 2 zoontjes die 4,5 uur geen woord zeggen, een Javaan en iets verderop pikken we een Creool op die naar Wageningen moet.

De rit is geweldig mooi: er hangt nog wat mist boven de grondjes en de zon komt net op wat het een mystiek geheel geeft. We rijden Paramaribo uit en meteen is 't aan weerszijden jungle, haha. Een en al begroeiing, mooie tropische planten en vooral veel sloten. Hier en daar zitten mannen te vissen, zomaar in the middle of nowhere. Hele stukken weg zijn opgebroken en we rijden door dikke oranje modder, zigzaggend om de plassen en de enorme kuilen in het wegdek. Het uitzicht is adembenemend. Ik slaap zowaar, dankzij de temperatuur aan 't einde van de rit, maar een uurtje van de 4 die het kost om naar Nickerie te komen.

Hier en daar zie je bordjes langs de weg, met gekke kreten zoals: " Snelle hulp bij slangebeten". Opwekkend!

En ik zie kerkjes, die bestaan uit een achterwand, een dak en een betonnen vloer en verder niets. Met dagelijks 2 diensten!

Omdat het zondag is, zie je in de dorpjes vrouwen in het spierwit, met witte hoeden op, op statig in een paars mantelpakjes met knaloranje hoedje.

Achterin de auto gaat een heftige discussie over de politiek en dat het na de onafhankelijkheid volgens hen alleen maar slechter is gegaan. De een wil Bouterse terug, de ander levert commentaar op de corruptie. En zodra de Creool uitstapt is 't de schuld van de Creolen, als de Javaan uitstapt roepen de Hindoestanen in koor: " ja, maar Javanen zijn niet te vertrouwen". Ik stap als laatste uit, dus over mij wordt niets gezegd, tenzij ze 't in razendsnal Sranan doen, want daar versta ik maar kleine beetjes van.

De Creool moet naar Wageningen, waar de verwaarloosde gebouwen van de rijstfabrieken een desolate indruk achterlaten. Roest en nog meer roest, zo'n 10 jaar geleden verlaten, en er is niemand meer teruggekeerd voor onderhoud of wat dan ook. De huisjes ertegenover zakken van ellende en armoede bijna in elkaar. Planten in dakgoten, scheef hangende ramen... droevenis. Voor mij natuurlijk interessant om te zien. Zeker de grote silo's die ongebruikt staan weg te rotten.

Nieuw Nickerie ligt er verlaten bij, als een soort ghost town. Zondagmiddag en er staan zo'n 5 kraampjes bij de markt, en da's dan ook alles. In mijn hotel krijg ik een nogal ranzige kamer. Ik besluit om een andere te vragen en deze is net iets minder erg. Ruikt tenminste fris! De kamers zijn wel kraakhelder schoon, en 't beddegoed en de handdoeken ook maar 't is een troosteloze plek: afgebladderd, saai en... nou ja, niks aan.

Ze hebben geen plattegrondje van Nickerie, kunnen me niet helpen aan een tour naar Bigi Pan dus ik ga de straat op en klamp bij het marktje een net Javaans gezin aan. Verrassing, verrassing: zij kunnen een trip regelen. Ik pingel halfslachtig wat en ipv 75 euro pp voor 3 uur bij Residence Inn (dure hotel) of 300 voor mij alleen via via betaal ik bij hun zwager 250 voor een trip van 4 uur, incl. eten en drinken blijkt later. De man zelf wordt spontaan taxichauffeur en biedt aan me de volgende ochtend te halen. Geregeld lijkt me!

Als ik bij het restaurant van River Breez (mijn hotel voor 55 SRD) wat zit te eten (pindasoep, net dunne pindasaus met kipfilet erin, niet mijn ding) sluiten 4 NL aan die de tour naar Bigi Pan net hebben gemaakt. Ze zijn erg enthousiast. En ze vertellen over een Hindoetempel op de Zeedijk.

Een chauffeur vraagt 60 SRD (15 euro). Dacht 't niet. De volgende vraag 30 SRD. Nog duur betaald. Zijn broer stapt ook in, blijkbaar een handelaar met stoere verhalen over huizen in Blaricum en zaken in NL en Engeland.

Ik word afgezet bij de tempel, Sri ... (de naam ben ik even kwijt). Ik beland net in de laatste resten van een ceremonie. In tegenstelling tot de NL mag ik de tempel nu wel in en ik zie nog net wat offerandes, met wierook en bloemen. Een paar vrouwen en meisjes laten bloemen en eten van de soort ghat in het water zakken en 't drijft al snel weg.

De beheerder ziet me, en vertelt me over de tempel. Straks is er een activiteit voor honderden mensen en de gasten stromen toe. Er worden 1300 kokosnoten gebracht, in verschillende kleuren geel en oker. Die worden straks ook in de rivier gezet, aan het einde van het grote feest. Feestgangers lopen met enorme pannen met eten. Ik ben uitgenodigd om te blijven, maar mijn taxi he... Jammer.

Omdat de taxi trouwens spoorloos is, krijg ik wat te drinken en kleine bara's (koeken van gemalen erwten). Erg lekker en sympathiek. De beheerder is erg vriendelijk en houdt me gezelschap op de zeedijk waar een flinke bries staat, onderwijl de feestgangers groetend, en mij vragend om ook iets als rambambaran te zeggen bij iedereen die met de handen tegen elkaar voor de borst hem gedag komt zeggen.

De beheerder wijst me, op mijn verzoek, ook de plek een heel eind verder de river af, waar de crematieplaats is. De enige buiten India, schijnt het, waar ritueel Hindoestaans gecremeerd mag worden. Een eigen " river Ganga", zoals de beheerder het zegt.

Zo'n half uur later dan gepland komt mijn taxi ineens weer opdagen: de taxichauffeur met een flinke borrel op, merk ik als we alweer een flink eind van de tempel weg zijn. Hij maakt een detour langs zijn 17-jarige dochter en rijd met de tranen onder z'n zonnebril stromend weer weg. Gelukkig hang ik altijd een verhaal op dat ik heb afgesproken (zodat ze niet weten dat ik alleen ben), en nu roep ik maar gauw: het is bijna 16.00 uur, dan moet ik terug zijn. Dus we rijden in een slakkegang door maar zijn een paar minuten later veilig bij het hotel. Soms krijg je meer dan waar je voor betaalt... hmmm.

's Avonds eet ik, met als tafelgezelschap 4 gekko's (op zo'n 20 cm van mijn bord) een lekker stukje visfilet in zoetzure saus en omdat de muggen me lekprikken sla ik het terras van het hotel maar over en ga vroeg naar mijn airco kamer.