Brownsberg in de regen! Verdorie!!!

's Nachts komt de regen met bakken uit de lucht, en ook 's morgens blijft het vrolijk sputteren en miezeren. Brownsberg is bijna helemaal gehuld in een wolk nevel. Het uitzicht is daardoor wel mooi: grijs en mysterieus ligt de berg in de wittige nevel die in flarden wegtrekt en weer tevoorschijn komt. Maar toch!

Na een erg lekker ontbijtje met bruinbrood (waar ik blij van word) waar ik flink veel pindakaas eet en mijn kaken bijna niet meer van elkaar krijg, stappen we om half 9 in een pick-up truck.

Na alle regen van vannacht lijkt alleen het pad van Ston Eiland wel een Camel Trophy parcours: de weg is glad, modderig en vol gaten. Maar de weg naar Brownsberg is erger: er liggen halve vijvers in het wegdek, waar de auto tot boven zijn banden in verdwijnt. We hotsen en klotsen door de smurrie in de gaten en schudden alle kanten op. Mijn medepassagiers kunnen er nog om lachen, vinden 't zelfs spannend.

Schrijnend dat, net na het bord dat je Brownsberg Natuurpark binnengaat, een flink aantal autokarkassen liggen weg te roesten. Hier en daar verstoort een vrachtwagenlading of een kattenbaklading witgoed of huisvuil het landschap. Kindjes spelen in de regen op roestige daken, waardoor ik me afvraag of zij ook tetanusinentingen hebben gehad.

De weg wordt steeds slechter, naarmate we hoger komen. De oranje modder laat zelfs de 4WD alle kanten op glibberen. Blauwe morphovlinders fladderen voor de auto langs. Schitterend, die felblauwe vleugels die je niet op de foto kunt krijgen!

Brownsberg heeft op zich mooie natuur. De omgeving is alleen ernstig vervuild door zwerfvuil en opgestapeld vuil rond alle vuilnisbakken die Stinasu (die het onderhoud hier zou moeten doen) geplaatst heeft. Maar ja, als je het dan vervolgens niet ophaalt...

De toiletten zijn te goor voor woorden: uitwerpselen en pies van tallozen voor je vervuilen de wc's waar geen stromend water meer uitkomt. De receptie is onbemand. Als de deur later die dag opent, zie je ook hier het verval. En alle accommodatie eromheen is behoorlijk verwaarloosd. Wat een zootje. Geen wonder dat niemand hier meer wil overnachten.En wat ben IK BLIJ dat ik hier niet op eigen houtje naartoe ben gegaan. Jakkes. Dan is Ston Eiland wel 1.000 keer beter!

We lopen naar de Leoval. Een niet al te grote waterval die het makkelijkst bereikbaar is. Door de jungle zie je 'm al van een afstandje naar beneden klateren. De klim omhoog is weer behoorlijk steil en mijn knieen (die de hele vakantie al fiks ontstoken zijn) spelen op. En ook in mijn ribbenkast heb ik pijn, waar mijn galblaas niet langer zit. Na de rit naar en van Nickerie heb ik daar geen last meer van gehad, maar door dit gehijg en gepuf wel weer. Ik voel me oud en stram, niks aan!

Omdat het alweer de hele ochtend regent of sputtert, zien we geen vogels, geen apen, geen slangen. Alleen een paar groen met groene gifkikkertjes. Da's wel enigszins teleurstellend. Gelukkig weet de gids veel en licht hij veel dingen toe, zoals de zichtbare schade door de officiele goudwinning, de schade door bauxietwinning en de gevolgen van kostgrondjes. Hij is erg geengageerd en aanhanger van Fidel Castro. Ik zeg 'm maar niet dat ie dan voor de grap eens naar Cuba moet, of het Cuba zoals ik dat jaren geleden gezien heb althans. Dan is ie snel genezen, denk ik.

Onze pick-up laat een uur en een kwartier op zich wachten... irritant, al dat wachten! Als je nou 20 SRD betaalt voor de staatsbus, okay. Maar met deze prijzen voor georganiseerde trips zou dat toch niet moeten gebeuren!

Terug op Ston Eiland eten we weer een erg lekkere maaltijd: ingelegde vis met rijst, kouseband en zoutzure komkommer. Yum! Dan zijn we klaar om de terugreis te beginnen... is de auto er niet. Die moest nog gemaakt worden toen wij gisteren aankwamen, en nu "is de monteur de auto aan het wassen". Nou ja. Dus weer een uur wachten later vertrekken we eindelijk naar Paramaribo, met het lekkere zonnetje dat eindelijk te voorschijn kwam nog op onze huid aan 't nagloeien en het warme water langs het strandje amper van onze voeten geveegd.

Godzijdank hebben we een erg luxe auto met superduper vering. We rijden in Brownsweg nog even een straatje in met houten huisjes van zo'n 3x4 meter, om van chauffeur te wisselen. In deze huisjes zijn de mensen gehuisvest die destijds plaats moesten maken voor het stuwmeer. Van dit soort armoede krijg ik pijn in mijn buik, terwijl ik wel mijn ogen uitkijk. Een waterpunt in deze hele rij huisjes. Hele families wonen hier in huisjes van uitgedroogd hout en golfplaten. Voor sommige zitten vrouwen in pangi's op stukken boomstronken. Kindjes hangen rond. Voor een van de huisjes hangt een "raaf" ofwel een ara op zijn Surinaams. Het enige stukje kleur tussen het schrale hout en de grauwe kleuren van veel te vaak gewassen wasgoed. Voor dit soort mensen is onze overdaad toch volkomen niet te begrijpen? In deze huisjes passen niet eens bedden voor alle familieleden, laat staan een comfortabele bank. Of een wc, of een douche, of een keuken... of, of, of.

En dan ben ik aardig wat gewend, moet je nagaan hoe de medepassagiers hiernaar kijken, die voor het eerst Europa uit zijn om hier hun zoon en schoondochter te bezoeken.

Uiteindelijk staat het huilen me nader dan het lachen als ik in Paramaribo aankom: alles doet me pijn: mijn rug is totaal door de mangel gehaald en ik kan niet op of neer. Mijn knieen houden me bijna niet meer en ik voel me ZIELIG! Als ze bij Albergo Alberga dan ook nog mijn reservering voor de kamer rucksichtloos veranderd hebben, ookal heb ik allang betaald, is bij mij de maat vol. GRRRRRR....

Een snelle hamburger bij de Burgerking (50 meter van de guesthouse) en ik kruip in het lekker schone bed. Morgen is er weer een dag.