Laatste daagjes
Door: DanielleFrek
Blijf op de hoogte en volg Danielle
18 April 2009 | Suriname, Paramaribo
Mijn laatste dagen in Suriname breng ik door met weinig anders dan wat last minute souvenirs kopen, nog even genieten van de lekkere hapjes en drankjes en mijn rug en knieen rust gunnen zodat ik de terugreis ook fatsoenlijk door kom.
Mijn rug is zo ontwricht, dat ik het koken met het nichtje van mijn collega moet afzeggen. Bummer!
En als ik in de Saramaccastraat nog een hangmat koop, krijg ik op de valreep nog een oneerbaar voorstel. Yuk!
Tussen alle regenbuien door, die ik als stoere Nederlandse trotseer met weer een van mijn boterhamzakjes-dunne regenponcho's, kom ik 3x op één dag Annet en Jac van Hotel Botopasi tegen. Dit is echt een dorp want ook de volgende dag treffen we elkaar onverwacht en doen we een drankje samen.
De dag van vertrek is iets minder druilerig. Na de mini-preek van mijn moeder en de maxi-preek van mijn collega's zus pak ik mijn koffer en tassen net voor vertrek weer helemaal uit. Als ik zeker weet dat er geen kilo coke in verstopt zit, pak ik alles weer in. Ik durf met een gerust hart door de douane!
En verrassing, verrassing. Als ik ruim op tijd de luchthaven bereik (met de minibus voor 40 SRD) en mijn koffers heb ingecheckt, wordt ik door de militaire politie getackeld. Reis je alleen? Ja. En je bent in 2 jaar tijd ook nog in Indonesie geweest. Ja, dat klopt. En in Egypte? Ja. Op zijn vraag wat ik verdien, waarop ik nog bijdehand vraag of ie het bruto of netto wil weten, lijkt mijn salaris voldoende te zijn om 3 reizen aannemelijk te maken in zijn ogen. Maar of ik toch even in mijn koffers wil laten kijken. Ik antwoord vrolijk: natuurlijk! Dat was voor ik wist dat ik anderhalf uur in een bloedhete loods achter de incheckbalies moest wachten op 2 vrouwen, waarvan er eentje zelfs in een potje moest plassen voor een drugscontrole.
Volgens mij ben ik de 'token white guy' want waar de vrouwen ieder drie kwartier lang een grondige zoekactie op hun koffers uitgevoerd zien, ben ik met 7 minuten erin en eruit. Ik verontschuldig me voor de enigszins ranzige lucht die uit mijn koffer op kan stijgen en een beetje halfslachtig gerommel en nog wat vragen later sta ik buiten. Blijkbaar is het in Suriname not-done om als vrouw alleen te reizen...
De vlucht terug zit bomvol en deze keer moet ik het doen met de paar vierkante centimeter tot de stoel voor me. Krap, warm en ongemakkelijk.
In Nederland wacht een nog groter ontvangstcomité. Totaan de uitgang staan wel 40 tot 60 douanebeambten of politie, met honden en extra pas- en visumcontroles. Zelfs met je bagage moet je eerst door een poortje met douane erbij. Gelukkig hoeven mijn koffers en tas niet meer open.
En als toefje slagroom op de taart staan bij de uitgang Bart en mijn zusje en moeder te wachten! Een mooie afsluiting van deze trip!
Mijn rug is zo ontwricht, dat ik het koken met het nichtje van mijn collega moet afzeggen. Bummer!
En als ik in de Saramaccastraat nog een hangmat koop, krijg ik op de valreep nog een oneerbaar voorstel. Yuk!
Tussen alle regenbuien door, die ik als stoere Nederlandse trotseer met weer een van mijn boterhamzakjes-dunne regenponcho's, kom ik 3x op één dag Annet en Jac van Hotel Botopasi tegen. Dit is echt een dorp want ook de volgende dag treffen we elkaar onverwacht en doen we een drankje samen.
De dag van vertrek is iets minder druilerig. Na de mini-preek van mijn moeder en de maxi-preek van mijn collega's zus pak ik mijn koffer en tassen net voor vertrek weer helemaal uit. Als ik zeker weet dat er geen kilo coke in verstopt zit, pak ik alles weer in. Ik durf met een gerust hart door de douane!
En verrassing, verrassing. Als ik ruim op tijd de luchthaven bereik (met de minibus voor 40 SRD) en mijn koffers heb ingecheckt, wordt ik door de militaire politie getackeld. Reis je alleen? Ja. En je bent in 2 jaar tijd ook nog in Indonesie geweest. Ja, dat klopt. En in Egypte? Ja. Op zijn vraag wat ik verdien, waarop ik nog bijdehand vraag of ie het bruto of netto wil weten, lijkt mijn salaris voldoende te zijn om 3 reizen aannemelijk te maken in zijn ogen. Maar of ik toch even in mijn koffers wil laten kijken. Ik antwoord vrolijk: natuurlijk! Dat was voor ik wist dat ik anderhalf uur in een bloedhete loods achter de incheckbalies moest wachten op 2 vrouwen, waarvan er eentje zelfs in een potje moest plassen voor een drugscontrole.
Volgens mij ben ik de 'token white guy' want waar de vrouwen ieder drie kwartier lang een grondige zoekactie op hun koffers uitgevoerd zien, ben ik met 7 minuten erin en eruit. Ik verontschuldig me voor de enigszins ranzige lucht die uit mijn koffer op kan stijgen en een beetje halfslachtig gerommel en nog wat vragen later sta ik buiten. Blijkbaar is het in Suriname not-done om als vrouw alleen te reizen...
De vlucht terug zit bomvol en deze keer moet ik het doen met de paar vierkante centimeter tot de stoel voor me. Krap, warm en ongemakkelijk.
In Nederland wacht een nog groter ontvangstcomité. Totaan de uitgang staan wel 40 tot 60 douanebeambten of politie, met honden en extra pas- en visumcontroles. Zelfs met je bagage moet je eerst door een poortje met douane erbij. Gelukkig hoeven mijn koffers en tas niet meer open.
En als toefje slagroom op de taart staan bij de uitgang Bart en mijn zusje en moeder te wachten! Een mooie afsluiting van deze trip!
-
19 Februari 2010 - 17:23
Nienke Haarman:
Hoi Danielle
Ik ben ook aan het nadenken om een reis te maken naar Suriname. Nu lees ik heel veel mooie dingen in je dagboek, geweldig! Zou je me meer hierover willen en kunnen vertellen? Volgens mij heb je heel veel spontaan gedaan, heb je tips en truc's voor mij? Plekken die je me kan aanraden enz?
Zou ik je daarover mogen mailen? Zou je dan je mail adres aan mij willen doormailen (nienekhaarman@hotmail.com)
Ik hoop wat van je te horen! Groetjes Nienke Haarman
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
