Roze dolfijnen

Vandaag was weer een GEWELDIGE dag!

Waar je ook loopt in Paramaribo, of in heel Suriname for that matter, zie je volwassen mannen lopen met kleine kooitjes, met nog kleinere vogeltjes erin. Dit zijn zangvogeltjes waarmee ze aan wedstrijden deelnemen. Om de vogeltjes te trainen en te laten wennen aan omgevingsgeluiden en plain old herrie in de stad, gaan de vogeltjes mee naar de markt, naar de stad en lijkt het een beetje op het uitlaten van een hond. Een gek gezicht, maar al gauw kijk je er niet meer van op.

Rond het Onafhankelijkheidsplein staan altijd wel een paar auto's met op het dak een kooitje in de brandende zon en een paar grote, volwassen kerels ernaast die in adoratie naar het kleine, kwetterende vogeltje kijken.

Op zondagochtend echter, tussen een uur of 6 en 9 's ochtends zijn er op het Onafhankelijkheidsplein echte wedstrijden. Op een tafel staan absurd grote trofeeen, waar ruim 200 vogeltjes in zouden passen, is mijn inschatting. Op het hele plein staan paaltjes met kooitjes eraan, de auto's staan rijen dik rond het plein, de achterkant open, met koelboxen, de familie op plastic stoeltjes en een uitgebreid publiek. Het gaat er om, geloof ik, welk vogeltje het best en het langst kwettert en fluit. Naar mijn bescheiden mening zijn dat de vrij vliegende vogeltjes in de struiken eromheen, maar ik kan me vergissen, hahah. Er loopt een serieuze jury rond en afvallers druipen gedesillusioneerd af... een volgende keer beter.

Op weg naar dit gedoe, kom ik echter interessantere vogels tegen... rond het Kerkplein hoor ik ineens luid geschreeuw van vogels. Als ik omhoog kijk, zie ik hoog op een steiger 2 groen met blauwe papegaaien, vrolijk flapperend en opvliegend. Ze schreeuwen van jewelste. Cool, zo midden in de stad.

Een stuk minder vrolijk vind ik de gewoonte van Surinamers om wilde dieren als huisdier te houden. Had ik 't al eerder over een aap in een kooi in Botopasi, een toekan in een kooitje bij KwaiKwai, tegenover mijn hotel in Paramaribo hangt dagelijks een grote aap te slingeren, met ongeveer 1,5 ruimte aan het touw waarmee hij vastgeknoopt wordt aan de boom. ZIELIG! Maar ook een heel klein aapje, bij de buren tegenover Shairoens zus...

Waar ik vandaag wel vrolijk van werd, was het verkassen naar Guesthouse Albergo Alberga aan de Lim A Postraat. Paradiso Inn is absoluut niet verkeerd, maar nogal uit het centrum.

Bij Albergo Alberga heb ik vooralsnog een kamer met een (eigen) douche en toilet buiten de kamer. Lekker fris en schoon beddegoed, met zelfs een redelijk formaat zwembad in de achtertuin dat gratis te gebruiken is en gezellige stoeltjes en een hangmat om je tijd te verkwanselen, haha.

Na een middagslaapje besluit ik naar Leonsberg te gaan, in de hoop dat er een bootsman is die me naar de dolfijnen verderop in de Surinamerivier kan brengen. Met een georganiseerde trip lukte dit niet (allemaal vol), en Braamspunt en plantages staan niet direct op mijn verlanglijstje. De dolfijnen zeer zeker wel.

Na een rit van een kwartiertje ofzo (15 SRD) wordt ik afgezet bij de pier in Leonsberg. Jammergenoeg is er maar een bootsman, en die moppert een beetje op me: waarom kom je zo laat, als je eerder was geweest had ik je kunnen helpen, nu heb ik al andere afspraken. Jammer, jammer, jammer.

Teleurgesteld hang ik wat rond op de pier, kijkend naar de honderdduizenden krabbetjes in de modder, die wegschieten als de vogeltjes ook maar een beetje in de buurt komen. Ik hoop een andere bootsman te vinden en babbel zelfs met de eigenaar van de warung, maar in dit geval schiet ik er niets mee op. Ik wandel de pier weer op en vraag de bootsman, die intussen terug is van de overkant, wat er aan de andere kant ligt: Nieuw-Amsterdam.

Na een minuut of wat komt ie ineens doelgericht naar me toe lopen. Als ik nog interesse heb, dan wil ie wel met me naar de dolfijnen. Ik ben zo blij dat ik niet eens pingel op zijn prijs, hahaha. Hij belooft zo'n 2,5 uur dolfijnen "als we ze kunnen vinden".

Na een minuutje of 20 varen zie ik ineens iets plonsen in het water, ver voor ons. Mondjesmaat zie ik zilverkleurige schichten uit het water komen. We tuffen er, met de speciaal voor mij gecharterde boot, langzaam op af. Heel beschaafd en ecologisch nog enigszins verantwoord, hahaha.

En na een tijdje zitten er ineens heel veel, nog steeds wel op een afstandje, maar ze zijn geweldig! Zilverglad en soepel schieten ze door het water. Grote, kleine (baby's), enkele maar ook paartjes of setjes van drie of vier...

En ineens springt er een hele grote dolfijn met een mooie pirouette uit het water en ik zie zijn zachtroze buik in alle glorie: ROZE dolfijnen, YES! Het is net de kleur van Sassie's buik toen ze nog een puppy was, hahah.

Ik dobber al met al zo'n 2 uur rond, zachtjes optrekkend als ze iets verder van ons wegzwemmen. Ineens zit ik middenin tientallen dolfijnen. Ze lijken op een gegeven moment zelfs nieuwsgierig naar de boot en omcirkelen ons als het ware. Ze komen vlak voor de boeg langszwemmen, hun glimmende oogjes lijken me aan te kijken. GEWELDIG, GEWELDIG! Ik zie dolfijnen springen, alleen wat vinnen, ik zie ze vissen met hun snuit het water uit flippen en er weer achteraan duiken. Ze gaan rechtop staan met hun roze onderkanten volop in het zicht, de snuiten in de wind. Sommige zwemmen nog geen meter of anderhalf van de boot af. Een stuk of vier zwemmen recht onder de boeg door, de boot bijna aanrakend. En als de zon in het water begint te zakken, krijgen hun roze buikjes een gouden glans. Man oh man, wat is dit leuk!

Als we terugvaren naar Leonsberg, gaan we langs de kade van Nieuw-Amsterdam. Overal staan groepjes mensen op de kades op bij de pieren. Gewoon voor de gezelligheid zo te zien. Ik zie een struik met honderden witte vogels, die iets aan reigers doen denken. En stinken dat het doet...

Voor ik het weet sta ik weer op de pier, helemaal blij.

Rond de pier is 't een hangplek voor jong en oud. Groepjes jongens, stelltjes, iedereen parkeert er z'n auto en op deze weinig charmante plek hangen ze gewoon eventjes rond.

Als mijn taxi uit Paramaribo (na enige aarzeling van de centrale en de belofte dat ik er echt blijf wachten, besluit ik op aanraden van een internetkennisje, te gaan eten bij Dok 204 aan de Anton Drachtenstraat 204, dat op de weg terug van Leonsberg naar Paramaribo ligt.

Ze serveren flinke westerse maaltijden. Ik ga voor een schotel met 3 soorten vis (gegrilde zalm, gebakken botervis en nog iets) met lekkere aardappelschijfjes en een salade van el dente groenten. Yummie. Samen met 2 drankjes betaal ik 67 SRD (kleine 20 euro), dus ook nog alleszins betaalbaar.

Well to do Surinaamse gezinnen en een toeristenstel komen hier. De kinderen zijn beduidend minder gedresseerd dan de kleintjes die ik in de minibussen tegenkwam.

Met mijn buikje vol en mijn portemonnee leeg laat ik me terugrijden naar de stad.

Morgen Brownsberg en Stone Island (een schiereiland in het Brokopondomeer), dan ben ik dus een dagje of twee uit de lucht.

Brownsberg moet wel erg mooi zijn, wil het de dolfijnen en de schildpadden overtreffen, hahaha.