Qumtepa Bazar
Blijf op de hoogte en volg Danielle
01 Juni 2014 | Oezbekistan, Farg`ona
De Qumtepa Bazar, ook wel Kumtepa, is de reden dat ik de Ferganavallei bezoek. An 'unsanitized experience' noemt de LP het, in een mooi landschap. Dat wil ik dus niet missen. Het tijdsverschil met NL speelt me parten, dus heel vroeg ben ik niet op. Na een snel ontbijtje vraag ik naar de bekende weg en krijg te horen dat een taxi zo'n 7 euro kost, voor mij alleen, rechtstreeks naar de markt een half uurtje rijden verderop. Zonder pingelen stem ik toe. Een beetje luxe mag, had ik in NL al bedacht. Dat ik me opperbest voel ondanks het hoge tempo in Istanboel en dat die taxi eigenlijk een luxe achter-de-hand-dingetje was, vergeet ik gemakshalve!
In een Daewoo spirit scheuren we er naartoe. Ineens zitten we midden in het hectische verkeer rond de markt. Ik spring uit de auto en geniet!!!
overal mensen, leeglopende marschrutka's, kraampjes en kleurrijke, bijzonder kleurrijke dames. Sommigen bijna in gala, alle vrouwen in ieder geval in lange jurken. Alle motieven passen bij elkaar, vinden ze hier. Hoe bonter hoe beter.
op de markt is iedereen super aardig. Een man spreekt me aan en loopt al bellend met zijn Duitssprekende vriend, vertalingen mompelend achter me aan. Normaliter irritant, hier best vertederend. Een vrouw spreekt me aan. Vanachter haar kraam vertelt ze dat ze jaren in DL gewoond heeft en hier lerares Duits is. Ze is zelfs in Groningen geweest. Leuke gesprekken waardoor je je als toerist welkom geheten voelt. Meer nog, als ik foto's maak van waren op de markt, zijn de dames verontwaardigd dat ik hen niet fotografeer. Op de foto willen ze. Twee vinden dat ik er bij op moet. Het bandje van de camera worstelen ze van mijn arm en de schuchtere vriendin moet de foto maken. Als bedankje krijg ik een enorme klodder verse huisgemaakte yoghurt. Lekker!
Een andere oudere dame wil dat ik de foto opstuur en geeft volkomen onleesbaar haar adres. Iets later geeft er eentje alleen haar naam. Die komt natuurlijk nooit aan, zonder adres.
Ze glimlachen heel beschaafd. Jammer, want de gouden tanden blinken je tegemoet.
De mannen laten zich ook gelden: eng vlees alleen op de foto, nee hoor, de baas moet erbij op. En ik word terug geroepen omdat beide zoons, tussen het hangende vlees door, er ook bij op moeten.
er is bijzonder veel mooi fruit, huisgemaakte zuivel, aardappelen, hoofdstellen, maar ook kinderkamers en de befaamde stoffen uit deze regio. Zoveel te zien! En natuurlijk is er kebab, tientallen kraampjes. En brood, in soorten en maten. En natuurlijk plov. Om het over synthetische dekens, kussens en kleren maar niet te hebben.
Volkomen vol van indrukken en leuke ervaringen besluit ik ook nog even naar Margolin/Marguilan te gaan. Op zoek dus naar een marschrutka. Niet meer van dat luxe, nu gewoon doen waar ik voor kwam... tussen de locals!!
In een Daewoo spirit scheuren we er naartoe. Ineens zitten we midden in het hectische verkeer rond de markt. Ik spring uit de auto en geniet!!!
overal mensen, leeglopende marschrutka's, kraampjes en kleurrijke, bijzonder kleurrijke dames. Sommigen bijna in gala, alle vrouwen in ieder geval in lange jurken. Alle motieven passen bij elkaar, vinden ze hier. Hoe bonter hoe beter.
op de markt is iedereen super aardig. Een man spreekt me aan en loopt al bellend met zijn Duitssprekende vriend, vertalingen mompelend achter me aan. Normaliter irritant, hier best vertederend. Een vrouw spreekt me aan. Vanachter haar kraam vertelt ze dat ze jaren in DL gewoond heeft en hier lerares Duits is. Ze is zelfs in Groningen geweest. Leuke gesprekken waardoor je je als toerist welkom geheten voelt. Meer nog, als ik foto's maak van waren op de markt, zijn de dames verontwaardigd dat ik hen niet fotografeer. Op de foto willen ze. Twee vinden dat ik er bij op moet. Het bandje van de camera worstelen ze van mijn arm en de schuchtere vriendin moet de foto maken. Als bedankje krijg ik een enorme klodder verse huisgemaakte yoghurt. Lekker!
Een andere oudere dame wil dat ik de foto opstuur en geeft volkomen onleesbaar haar adres. Iets later geeft er eentje alleen haar naam. Die komt natuurlijk nooit aan, zonder adres.
Ze glimlachen heel beschaafd. Jammer, want de gouden tanden blinken je tegemoet.
De mannen laten zich ook gelden: eng vlees alleen op de foto, nee hoor, de baas moet erbij op. En ik word terug geroepen omdat beide zoons, tussen het hangende vlees door, er ook bij op moeten.
er is bijzonder veel mooi fruit, huisgemaakte zuivel, aardappelen, hoofdstellen, maar ook kinderkamers en de befaamde stoffen uit deze regio. Zoveel te zien! En natuurlijk is er kebab, tientallen kraampjes. En brood, in soorten en maten. En natuurlijk plov. Om het over synthetische dekens, kussens en kleren maar niet te hebben.
Volkomen vol van indrukken en leuke ervaringen besluit ik ook nog even naar Margolin/Marguilan te gaan. Op zoek dus naar een marschrutka. Niet meer van dat luxe, nu gewoon doen waar ik voor kwam... tussen de locals!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
