Luxe paardje

Het regent al de hele nacht ongelooflijk hard en als ik ga ontbijten is dat niet anders. Na het ontbijt vraag ik bij de receptie of de shared taxi's nog steeds van Yermazar Bazaar vertrekken. En of ze een taxi voor me kunnen bellen richting Yermezar. Ik ga mijn spullen pakken en als ik weer bij de receptie kom, zegt de receptionist dat ik evt. mee kan rijden met een groep Fransen, als die dat tenminste goed vinden. Dat vinden ze.

Met de broer van de gids spreek ik een prijs af. Al met al zo'n 8 euro duurder dan zelf iets regelen maar het scheelt 2x een taxi regelen, wachttijd op genoeg passagiers in de shared taxi en belangrijk: ik hoef niet door de stromende regen! Dat de auto een dag oud is (en dus goeie banden heeft in deze regen) is ook best fijn. De wegen zijn hier weliswaar 4 tot 6 baans en grotendeels indrukwekkend goed, de rijstijl van de chauffeurs varieren van kamikaze tot death wish. Om het nog maar niet te hebben over loslopende geiten, ezels en overstekende mensen.

Tien minuten later vertrek ik met een gezellig kwekkende francaise en een iets stillere. Mijn Frans is in de 6 uur durende rit vertienvoudigd. Best leuk!

Onderweg maken we twee fotostops, strekken we even de benen. Ik ben de enige toerist die bij de auto blijft en deel met de Oezbeekse mannen in de verse minikomkommers.

De gids van de groep is een erg leuke, charmante man: zijn master in hospitality management heeft hij in Japan gedaan en hij spreekt vloeiend Frans en redelijk Engels. Ze bestaan dus, mooie leuke Oezbeken.

We blijken ook nog een pitstop te houden voor een lunch. Full blown interactie met een reisgezelschap. Tjongejonge! Maar de pensionados zijn erg interessant. En het eten is goed: de plov is lekker, met noten, rozijnen, gele wortel en herkenbaar rundvlees, een salade van wortel is ook super, de yoghurt met komkommer en dille is vol en zacht, de groene thee blijft stromen. Als dessert is er een enorme schaal met verse oersen. Super! En ik hoef maar 4 euro te betalen. Het oude baasje zwaait ons uit met de hand op zijn hart. Heel gebruikelijk hier.

Eenmaal in Tashkent zetten ze de Fransen af bij het hotel en de broer van de gids brengt mij 500 meter verder naar mijn enorme Oostblok hotel. De gids zegt vrolijk: tot vanavond want hij zit in hetzelfde hotel als ik.

Na een beetje opfrissen neem ik de metro vlak naast het hotel richting treinstation. Eenmaal in de rij gooit de kaartverkoopster het loket dicht, kwakt een bordje met haar pauzetijden op de balie, ookal is het inmiddels een uur later en foetsie. Not to be seen tot een vol half uur later. En iedereen inclusief ikzelf, blijft vrolijk staan. Maar uiteindelijk heb ik 50 minuten later mijn treinkaartje voor morgenvroeg: met de snelle trein in 3 uur en 40 minuten naar Samarkand.

Naast het hotel, omringd door brede avenues en grote pleinen, vind ik een restaurantje. Terwijl ik wacht op mijn eten komt half jeugdige Tashkentse penoza aan in grote Chevrolet SUV's en Lexussen.

Om half negen ben ik terug in mijn kamer, met een veel te dure fles water en flesje pepsi onder de arm. Aan light doen ze hier niet. Dat moet toch een gat in de markt zijn?