Douaneperikelen

Met twee uur vertraging, die deels gecompenseerd wordt in mijn planning doordat het tijdsverschil 2 i.p.v. 3 uur is, kom ik vanuit Istanboel aan op Tashkent Airport. En dan begint het wachten. En wachten. Wel twee uur lang. Ik kom ook nog tot de ontdekking dat ik veel teveel op het formulier heb gezet waar dat niet hoeft. Dus met enige gezonde spanning wacht ik op het moment dat ik verhoord wordt over mijn morfine, mijn apneuapparaat of de planning. Maar na twee uur wachten word ik zo doorgewuifd.

Het geldwisselkantoor ligt er volkomem verlaten bij, de ATM geeft alleen US$. Dan maar vragen of de taxichauffeur dollars accepteert. Ik laat me door een assertieve chauffeur bij de deur wegkapen, wat prompt bijna een knokpartij oplevert met een heeeeel grote man. Welcome to Uzbekistan.

De chauffeur biedt aan geld te wisselen. Daar ga ik, in een taxi op hoog tempo krijg ik 330 biljetten van 1000 som in de schhot geworpen. Om niet de kans te verhogen meteen geript te worden, pingel ik niet eens over de koers, die alleszins acceptabel lijkt. Stoer blader ik erdoor, geen krantenpapier of kopietjes. Maar verder weet ik helemaal niet wat ik doe. Ik tel een willekeurig pakketje van 100 en geloof de rest maar want we staan bij de Kuyluk Bazaar en worden belaagd door chauffeurs. Ik betaal mijn chauffeur met zijn eigen som, genietend van het feit dat als het dan vals is, hij het zelf ook merkt, haha.

met handen en voeten onderhandel ik over de prijs voor een shared taxi naar Fergana en wordt geparkeerd in een hete auto, de koffer onder de klep. En dan begint het wachten op medepassagiers.

op de parkeerplaats staat het vol auto's, er lopen een paar bedelaar lijkende vrouwen rond met pannetjes rokend hooi. Een zegen voor een goeie rit, volgens mij. Tegen betaling dan.

ik probeer mijn som uit op een flesje mineraalwater (iew, met prik) en een pak koekjes. Het gaat goed, het geld is dus niet nep!

net als ik begin te smelten, na bijna 45 minuten, komt de chauffeur met 2 anderen en vertrekken we. Een goed gebed bij vertrek, volledig in Arabisch, een mond vol pruimtabak en een mooi tapitje voor mijn raam voor de zon. Daar gaan we voor de 6 uur durende rit.

de eerste indrukken zijn geweldig:moderne 6 baans wegen, met langs de kant honderden vrouwen aan het werk, in de bonte kitsche kleren die ik hier verwachtte. Met zeis en andere eenvoudige gereedschappen bewerken ze de berm. En daar is de eerste paard en wagen. Al gauw gevolgd door overstekende mensen terwijl de autos met ruim 100 km per uur voorbij razen.

de loslopende ezels, geiten en zelfs paarden kennen het recht van de sterkste en blijven aan de middenberm of buitenkant lopen. Mijn chauffeur scheurt als bezeten, dat gebed deed hij niet voor niets! Zelfs een heuse wielerploeg van een man of 20 a 25 doet hem niks.

Hij remt alleen af bij een politiepost of om zijn pruimtabakprutje weg te schieten. Inhalen doe je het liefst met zijn allen tegelijk en in principe kan dat, op een vierbaansweg. Maar met al dat leven langs d3 kant doe ik maar even mijn ogen dicht. Wat niet ziet, wat niet deert, haha.

Na een tijdje doemen ineens besneeuwde bergen op. Schitterend ruig boven een groen landschap. Ik schiet al rijdend wat fotos maar dan gebaart de chauffeur:camera weg. De eerste politiepost. Ev3n later moet ik m weer pakken.e3n schitterend azuurblauw kunstmatig meer schittert tegemoet. Fraai. Maar dan doemt de volgende politiepost op. Mijn paspoort wordt ingenomen en wij moeten verderop parkeren. Een passagier zucht heel diep. Maar de chauffeur haalt binnen de kortstmogelijke tijd mijn paspoort weer op. Klaar,

in dit hele gebied mag niet gefotografeerd. Tussen een nieuw spoor in ontwikkeling en doodsenge tunnels met een hoog slechterikkengehalte als in een oude James Bondfilm. Her en der doemt er ineens een verstopte militair tegen zo'n lugubere wand op. Gelukkig zijn ze niet heel lang.

de huizen in de Ferganavallei doen aan als loodsen, met een muur er omheen. In zachte pastels met druivenranken er langs en stroompjes voor de deur. De zuchtende passagier wordt bij huis afgezet, dus we rijden zo'n wijk in. Iemand drinkt uit het stroompje, verderop wast een vrouw haar schalen erin. Hmmmm. Oude mensen zitten op lage krukjes voor hun deur. De dames in lange jurken met broeken eronder, met dikke sokken en pantoffels of slippers. Oudere mannen in te grote pakken tot boven de taille bijeengeregen met een riem en te groot lijkende schoenen, heel mooi!

De eerste indrukken maken me blij!!!

Het hotel ligt 2 km buiten het centrum aan brede Russisch opgezette boulevards. Op veel plekken zijn minikermisjes, met springkussens en suierspinnen.

's Avonds walmen de vele kolengrilletjes zo ver je kunt zien. Het is zaterdagavond en de Oezbeken zijn op pad voor wat familiegezelligheid. En al zijn die brede, veel te ruim opgezette straten niet 'gezellig', de sfeer op straat is goed. Na een nacht zonder slaap (vliegtuig, 3 stoelen voor mij alleen) en een moordend hete autorit van een kleine 5 uur en een gesloten zwembad eet ik bij een soort fastfood restaurant de lekkerste kebabjes ooit en ga op tijd terug naat de kamer. Die is wat sleets, met vlekkerig kaal maar wel schoon tapijt, de hedden zijn zalig. Lekker slapen, bijkomen!!