Westers Odessa

De nachttrein is verschrikkelijk warm. En dan heb ik het niet over de gemiddelde 24,5 van het appartementje. Nee, het is wel 28 graden, een van de vrouwen komt al in de pyjama, de andere van 50 ofzo stript meteen tot op een dun kanten hemdje. Ja, je verkleed je hier in de nachttrein echt voor de nacht.      

De rit verloopt zonder veel bijzonderheden. Buiten is niets te zien. Echt tientallen keren schrik ik wakker omdat ik bijna stik. Even niet aan gedacht toen ik de nachttrein boekte.      

We slapen vroeg maar pas rond half 8 staat de eerste op. Ik kijk dan al een tijdje uit het raam. Het landschap zou grotendeels Nederlands kunnen zijn. Veel kreupelhout en struiken. Door de gebouwen weet je dat dat niet zo is. Hier en daar staan wit of blauw gestucte en afbladderende huisjes. Heel armoedig en zoals ingeschat voor dit land. Geen beesten, hooguit een hond hier en daar. En veel oude houten krotjes, verzakte schuren of stallen. Maar ook Sovjet-aandoende grote logge gebouwen van beton. Meer-familiehuizen of iets dergelijks. Wat was het ook weer, sovchozen en kolchozen. Hadden ze die hier?      

Er hangt een dichte witte mist over Odessa, waar oogverblindend goudkleurig de uivormige koepel van een Grieks-Orthoxe kerk achter het ook al indrukwekkende station.    

  Ik doe even luxe en pingel een taxi 2/3 omlaag en betaal nog teveel. Ik kan meteen in de kamer. Jeetje,wat groot en luxe. Dat je er voor naar de tweede verdieping moet, en binnen nog eentje, vergeet ik meteen. Luxe, modern, kraakhelder schoon en 100 meter van de Potemkin trappen, 2 blokken vanaf de mooiste winkelstraat Deribasivska. En met uitzicht op de Zwarte Zee, in de dichte mist. De grote schoorstenen steken stoer omhoog aan de overkant van de straat.      

Mijn (wegwerp)kleren gaan meteen in de vuilnisbak en ik sta een half uur aangekoekt zweet van me af te schrobben onder de luxe douche.      

Dan ga ik weer op pad. Rondom het hotel, een korte blik op de Potemkin Stairs die je eigenlijk van beneden moet bekijken. Langs het standbeeld van Catharina de Grote. In een restaurantje eet ik veel te dure borsch met rundvlees. Erbij krijg ik een soort roggebrood met salo, nationaal gerecht van varkensspek. Bleh.      

Odessa blijkt meteen al bijna een keer zo duur als Lviv, waar ik in 2,5 dag amper 40 euro heb opgemaakt.        

Dan de Potemkin trappen af, met de funiculaire weer omhoog. Over de brede laan met volop bomen en bankjes, de bul Promorsky en het mooie operagebouw. Ik vink ze in een wandeling allemaal af: het Pushkin beeld, City Hall in wit met rood zonder een smetje. Langs het Literature Museum en Archeology Museum. Bij beide wil ik niet naar binnen, maar toch... Het Ribas standbeeld en de ingang naar de haven. Weer helemaal omhoog door brede evenwijdige avenues en verbindende straatjes.  Tig km lopen, heuvel op en af en uiteindelijk een paar haltes met een bus om voor 25 cent te kijken of ik echt bij het treinstation uitkom. Dan weer kilometers terug.      

De grote glimmende uivorm blijkt van een protserige Griek-Orthoxe kerk, grotendeels met koord afgezet. En een idem kerk verderop in de straat. Na vreselijk ver lopen ga ik viad e grote winkelstraat terug. Generatoren staan op de stoep. Winkels van merken die ik niet kan betalen zitten in het donker door een stroomstoring. Op het plein staan kermisattracties. De McD is multifunctioneel en biedt deze keer een redelijk schoon westers toilet, haha.      

De City Garden is half park, half plein met restaurants. Nog steeds ontregeld door de nachttrein (als je niets eet, hoeft er ook niets uit maar is je eetritme wel kaduuk) schuif ik al vroef aan bij een, ook weer prijzig) Japans restaurant voor sushi en gyoza-die-smaakt-naar-vareniki. Heel schandalig, maar ik heb vanavond even niet de energie om naar het strand te gaan. Niet dat ik me echt zorgen hoef te maken over corrupte politieagenten die toeristen proberen op te lichten: de afgelopen dagen werd ik weliswaar niet 11x per dag maar toch minstens 4 a 5 x per dag gevraagd om tijd, de weg en wat dies al niet meer zij. Maar toch...      

Dus met een zwaar schuldgevoel geniet ik van de zalige kamer en type blogjes :-)