Marathonsessie Manila: laatste dag

Over het algemeen zie je op ongoddelijk vroege uren overal al mensen bezig rond hun huis. Maar toch hoef je op heel veel plekken niet voor 10 uur 's ochtends aan te komen. Een uitzondering zijn de markten. Dus zit ik voor 8 uur al te zweten in de jeepney naar Baclaran, een lokale markt waar ik redelijk veel bekijks heb.

De rit er naartoe is weer wrang: straat na straat zie ik mensen liggen op hun stukje karton, als ze geluk hebben nog enige bescherming van zeil, pedicab, stretcher of kraampje. Maar vaker zo op het smerige beton. Ze wassen zich bij pompen of kraantjes in vol zicht. De smeer rond voeten en benen zo aangekoekt dat alleen een week in water het los kan weken. De geur van verval glipt soms je neus in. Naar, naar, naar. Indiase taferelen!  

En dan ben ik op de markt. De zon brandt alweer heet en ik haal, net als veel locals, mijn paraplu tevoorschijn tegen zonnebrand en een te heet hoofd. Het is een drukte van jewelste, jeepneys rijden midden door de markt en continu moeten kramen verschoven, en teruggeplaatst. Je blijft haken aan lage luifels en parasols. Helemaal leuk, zo'n gekkenhuis! De kraampjes verkopen alles van teenslippers (erg veel teenslippers) tot handdoeken en knock off sneakers. Van fruit tot plastic afwasbakken. En natuurlijk fruit en groente. Het fruit wordt soms al afgeschild aangeboden en de groente in mixen van wat op dat moment voorhanden is. De vlees- en vismarkt zit meestal onder een soort overkapping waar het broeierig warm is. Van vers vlees worden worsten gedraaid, varkenskoppen en poten hangen boven de kraam. Altijd leuk!

Ik zet mijn missie voor een BBQ zonder succes voort. een overvolle kerk van de huppeldepup vrouwe van eeuwigdurende hulp dient even kort als onderbreking tegen de zon. Maar alle banken zitten overvol en mensen staan rijen dik buiten de deuren. Beetje teveel vroomheid voor mij, haha.   De markt van Baclaran is leuk omdat het een buurtmarkt is, ook al komt men er met jeepneyladingen tegelijk aan. Behalve twee leuke schaaltjes koop ik er niets.  

Ook hier zitten trouwens de nodige pandjeshuizen. Bijna 1 op de 10 winkels is een Pawnshop. Gek he, dat zoiets blijkbaar toch ook cultureel bepaald is. Zo vertelde de eigenaresse van de lodge in Banaue, toch van erg goeie komaf (vader was gouverneur), dat ze naar Italie reisde en als verzekering een diamanten ring meenam die ze 'altijd nog kon verpanden als ze geld nodig zou hebben'.  

Na een paar uur in de zon besluit ik maar even naar de SM Mall of Asia te gaan. Tot voor kort de grootste mall van Azie. Heerlijk gekoeld, volop merkwinkels en nog meer restaurants in soorten en maten. Als ik daarna op zoek wil naar een jeepney is het buiten zo heet, dat ik een klap op mijn hoofd krijg. Valse zuinigheid okay, maar je kunt het ook overdrijven dus betaal ik nu maar eens een taxi terug naar Robinsons Place, de mall vlakbij mijn hotel voor het vorstelijke bedrag van 2 euro. Ik heb mezelf beloofd dat ik een dezer dagen hier een Jack Daniels burger van bijna 8 euro bij TGI Fridays mag eten. Big spender, haha.  

Na een uurtje of wat de warmte uitzitten in de kamer, ga ik rond 3 uur op pad voor wat cultuur, ondergeschoven kindje in Manila. Via Rizal Park loop ik naar Intramuros, de wijk die bekend staat om de redelijk goed bewaard gebleven Spaanse gebouwen. Ik word meteen door de ene na de andere pedicab gestalkt voor een tour.  

Na een kerk waar ik niet in mag omdat er een mis is, de basiliek die gesloten is voor reparatie, een fortmuur en koekeloeren in allerlei binnenplaatsen besluit ik de-verantwoorde-toerist-uithangen te laten voor wat het is en de 'levensgevaarlijke' Divisoria-markt nu maar eens goed te doen. Met stift heb ik mijn naam en hotel op mijn been gekalkt want alle legitimatie ligt in de kluis op mijn kamer. voorzorgsmaatregeltje na alle spookverhalen over deze markt. Dat dat er bijna helemaal afgezweten is als ik terug ben, is een tweede.  

Een aardige dame met 2 vriendinnen spreken me aan als ik op de jeepney wacht en wijzen me de weg, denken ze. Maar als ze na een kwartier rondlopen en bepalen waar ik wat moet kunnen vinden nog steeds bij me zijn, bedank ik ze voor de moeite. Wel zielig want ze zijn teleurgesteld en willen graag na het winkelen nog even afspreken. Sorry, no can do.

Inmiddels heb ik 3 regenbuien gehad en is het broeierig heet. De zoutkringen in mijn kleren groeien met de minuut, haha.    

Ook op Divisoria is het volop verbazing want ook hier ben ik de enige westerling. Zeker als ik drinken koop bij straatstalletjes (in een boterhamzakje) of jeepneys pak, zijn ze verbaasd. Twee sjouwers spreken me aan en maken (wel sympathiek trouwens) grapjes met me.  

De receptionistes in mijn hotel waren vanmiddag ook al perplex toen ik iets vroeg over de jeepney voor Intramuros. Ik begrijp uit hun heftige discussie in Tagalog dat de ene me wilde helpen, de andere bleef zeggen dat het 'maar 70 pesos is met de taxi'. Een land willen ervaren tussen locals, dat snappen ze niet.  

Na een paar uur op Divisoria vind ik het genoeg. Ik ben niet gerold, da's toch wel fijn, haha. De schemering is gevallen en dan begint de ellende weer zoveel zichtbarder te worden. Tijd om naar huis (hotel) te gaan dus.  

Ik ben te lui om nog weer op pad te gaan. Bij de bar van het hotel eet ik een Vietnamese pasta met garnaal en pak daarna, voor de een-na-laatste keer deze trip, mijn koffer in. Nog even een avondje Seoul en dan weer naar huis!