Manila: ik begin het warempel leuk te vinden
Blijf op de hoogte en volg Danielle
20 April 2013 | Filipijnen, Manilla
Vandaag staan Chinatown en Divisoria op het programma. Voor het eindstation ben ik er in Chinatown al uitgesprongen. Een erg lokale-lokale markt trekt mijn aandacht. En van daar loop ik helemaal richting Chinatown/Binondo. Het is een Chinatown zoals eigenlijk alle Chinatowns. Leuk, maar het brengt weinig nieuws.
Via een flinke wandeling met allerlei kerken onderweg benader ik Corriedo nu van de andere kant. Bij Quiapo geniet ik nog even van de drukte rond de kerk. En dan, dom, dom, denk ik even een lokaal marktje op te lopen. En ineens zit ik niet op een overdekte vleesmarkt zoals ik dacht, maar zit ik in een miniatuursloppenwijk. Ik word nieuwsgierig aangekeken. Geen wonder. De geur van menselijke ellende hangt hier in dikke wolken. Volwassenen staan zich te wassen. Dikke kluwens electriciteitsdraden leiden gek genoeg naar twee of drie primitieve internetcafeetjes tussen enorme hoeveelheden vuil en viezigheid. Mensen sorteren wat lijkt op visingewanden, halfverrotte manden blokkeren het gangpad dat door een dikke laag viezigheid spiegelglad is. Ik voel me zwaar ongemakkelijk, zo veel te dicht bij de ellende van anderen. De kindjes met enorme ontstoken bulten en wonden in het gezicht en op de armen doen het 'm. Ik trek een sprintje richting zonlicht en normale groentemarkt. Ieuw!! Terugkijkend denk ik dat dit het stuk naast de gevangenis is, sowieso niet een toffe plek, hoewel absoluut niet bedreigend, alleen maar vreselijk.
En alsof dat nog niet genoeg is, zit bij de underpass van Quiapo een man vol met wratten. Geen stukje vel is niet aangetast. En even later zie ik ook nog een vrouw met elefantitis in de helft van haar gezicht. De geneugten van Manila. Ik moet eerlijk toegeven dat Manila leuker is dan ik in eerste instantie dacht, ondanks dit soort excessen.
De relatief indrukarme omgeving van Robinsons is (krankzinnige omschrijving eigenlijk voor een knetterdrukke megamall) een goeie afsluiter van de dag: een lekkere Caesar salad maakt veel goed :-).
Via een flinke wandeling met allerlei kerken onderweg benader ik Corriedo nu van de andere kant. Bij Quiapo geniet ik nog even van de drukte rond de kerk. En dan, dom, dom, denk ik even een lokaal marktje op te lopen. En ineens zit ik niet op een overdekte vleesmarkt zoals ik dacht, maar zit ik in een miniatuursloppenwijk. Ik word nieuwsgierig aangekeken. Geen wonder. De geur van menselijke ellende hangt hier in dikke wolken. Volwassenen staan zich te wassen. Dikke kluwens electriciteitsdraden leiden gek genoeg naar twee of drie primitieve internetcafeetjes tussen enorme hoeveelheden vuil en viezigheid. Mensen sorteren wat lijkt op visingewanden, halfverrotte manden blokkeren het gangpad dat door een dikke laag viezigheid spiegelglad is. Ik voel me zwaar ongemakkelijk, zo veel te dicht bij de ellende van anderen. De kindjes met enorme ontstoken bulten en wonden in het gezicht en op de armen doen het 'm. Ik trek een sprintje richting zonlicht en normale groentemarkt. Ieuw!! Terugkijkend denk ik dat dit het stuk naast de gevangenis is, sowieso niet een toffe plek, hoewel absoluut niet bedreigend, alleen maar vreselijk.
En alsof dat nog niet genoeg is, zit bij de underpass van Quiapo een man vol met wratten. Geen stukje vel is niet aangetast. En even later zie ik ook nog een vrouw met elefantitis in de helft van haar gezicht. De geneugten van Manila. Ik moet eerlijk toegeven dat Manila leuker is dan ik in eerste instantie dacht, ondanks dit soort excessen.
De relatief indrukarme omgeving van Robinsons is (krankzinnige omschrijving eigenlijk voor een knetterdrukke megamall) een goeie afsluiter van de dag: een lekkere Caesar salad maakt veel goed :-).
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
