Divers Manila

Wie bedenkt nu dat het handig is om 's ochtends al voor 5 uur aan te komen in Manila? Suffe Ohayami Trans. Ondanks wat vertraging sta ik bij het Tunehotel om half 6 waar de vorige dag al bleek dat ze geen kamers beschikbaar hadden. Ik laat mijn tas er achter en loop richting Eurotel op Pedr Gil St. en daar hebben ze voor 16 euro een kamer voor 5 uurtjes. Ik spring onder de douche en kruip in het kraakheldere bed om wat gemiste slaap in te halen.

Om 11 uur kan ik een early check in doen bij Tune en ga meteen daarna op pad. Met de jeepney ga ik voor 16 cent naar de Quiapo-kerk, de kerk van de zwarte Nazarener. Uiteraard hangt het er met de benen uit, maar leuker nog is de markt met religieuze parafernalia die het plein voor de kerk een mierenest maken. Overal worden kaarsen gebrand, in de kleur van de deugd die je nodig hebt. Ook kaarsjes in de vorm van mensjes. Maar ook doornenkransen, heilig water, hout en stenen met krachten, medaillons en kettingen en armbandjes met kruisjes eraan. Afbeeldingen van een getekende Jezus en de zwarte Nazarener met een kruis op zijn rug vullen de kraampjes. Iedereen wrijft de voeten van de beelden in de kerk. Een devotie die ik tot de Filipijnen alleen kende van Husseins tombe in Damascus en kerken in Koptisch Cairo.  

Meteen aansluitend gaat de religieuze markt over in een gewone markt, die richting Corriedo wel een hele bizarre wending neemt richting dildo's en penisvergroters (zonder enige gene) zij aan zij met straatpedicures en horlogereparateurs en mobiele telefoondiensten.  

Ineens sta ik door de hitte te tollen op mijn benen. Te weinig gedronken. Dus ik sprint een supermarkt in, koop een paar flesjes water en een rol wc-papier want die hitte doet ook wat met mijn darmen, haha. Weer helemaal opgefrist loop ik nog meer rond.

's Avonds verken ik het gebied rond het hotel. De bizarre combinaties zijn nog niet voorbij: de CCA's (hostessen) van de girliebars vullen de straten al vroeg.  Mooie meisjes in stoute-schoolmeisjes-outfit of synthetische avondjurken. Rond Robinsons Place is het één en al niet-heel-erg-goed-omgebouwde transseksuelen tussen het rijke winkelende publiek. En hiertussen lopen de dakloze families. Vaak kleine kindjes met babietjes op de arm, zwaar vervuild, die een slap handje op je arm leggen als ze je met holle ogen aankijken en om geld vragen. Veel Duitse, Amerikaanse maar vooral ook Japanse sekstoeristen beperken zich tot de bars op Mabini en Adriatico. En dan rijden hiertussen ook nog tientallen pedicabs, jeepneys en taxi's een rustige slalom langs obstakels. Erg vervreemdend.  

Robinsons Place biedt hierin een rustpuntje: een supermarkt, warenhuis en tientallen restaurants, shake- en donutkraampjes en fastfood ketens in een aircon omgeving. Even lekker bijkomen van de hektiek buiten. Het is onvoorstelbaar om te zien hoe de welvarende kant van Manila leeft: enorme maaltijden worden maar half opgegeten, kinderen worden overladen met kadootjes. En overal mobieltjes en tablets. Zoveel contrasten!