World heritage rijstvelden in Banaue

De nachtbus is, zoals altijd, een crime. Maar dan nog een beetje meer dan elders want de stoelen zijn erg smal, weinig beenruimte en een wildvreemde naast je. Maar mijn wildvreemde is een van die rare Joodse jongeren, en hij beslist halverwege de nacht dat ie languit in het middenpad gaat liggen en dus heb ik twee stoelen. Jeej! Maar zonder ademapparaat ben ik natuurlijk extra brak als ik om 7 uur aankom in lekker koel Banaue, bekend vanwege de world heritage rijstvelden.  

Mijn kamer van 16 euro is goed, tot ik er achter kom dat ie geen stopcontacten heeft. En een slapeloze nacht lijkt me meer dan genoeg. Ik moet dus 'opschalen' naar een kamer die dubbel zo duur is maar ook een keer zo fijn, moet ik eerlijk zeggen. En die 45 euro extra zal me ook de kop niet kosten :-). Maar er zitten geen geldautomaten in de verre omtrek, dus bakken geld uitgeven is niet handig.  

In het hotel kom ik de Deense vader, moeder en in Cebu stage lopende dochter tegen. We babbelen even en voor ik het weet, word ik meegevraagd op de (peperdure) dagtrip die zij gaan doen. Zo besparen zij iets, denken ze geloof ik mij onder hun hoede te nemen, en ik doe tenminste meteen deze dag al iets. 20 euro p.p. blijft veel geld maar comfortabeler (minivan), effectiever en goedkoper kan ik het zelf niet op deze manier regelen.  

Een kwartier later zitten we in de minivan op weg naar Hapao ricefields, gedeeltelijk in Banaue en gedeeltelijk in Hangdaen. De uitzichten zijn super: zoveel lagen met verschillende kleuren groene terrassen: van zaailingen tot halfrijpe rijst. Overal steken de kromme ruggen van vrouwen boven de velden uit. De weg is erg slecht en hobbelend en schuddend rijden we van het dal naar een hoog punt om vandaar lopend af te dalen door de velden. De oude dames die we zien, willen niet gefotografeerd worden, maar een meisje met paraplu tegen de zon zet ik er van afstand op. Een mooi kleurrijk plaatje. De rijstvelden zijn overweldigend, dat krijg je niet op foto's vastgelegd. Ik niet, tenminste. De wandeling is erg bijzonder: de gids legt rustig en niet opdringend (mijn bezwaar tegen gidsen normaliter) dingen uit en beantwoordt vragen. Tilapiavisjes worden uitgezet tussen de rijst. We zien een rode kingfisher boven de velden scheren, op zoek naar die lekkere visjes. Maar ook volop schelpen, kikkers en slakken leven in het water en worden hier gegeten. De zon brandt heftig op onze hoofden. Vlinders fladderen lustig rond, honden blaffen als we langslopen. Een puppy die nog niet mensenschuw is door de klappen of trappen die ze hier reglmatig krijgen, komt aaien halen. Maar als de vrouwen hier al langs de weg elkaars haar vlooien, wat heeft zo'n hondje dan wel niet op zijn lijf... Haha.  

Bij de oom van de gids houden we even halt. Hij bewerkt ook hout en onderhoudt twee traditionele huisjes op zijn erf. Twee varkenskaken met scherpe tanden zitten op het huisje vastgemaakt en geven de afkomst en stand van de familie weer. Als we willen kijken, zoekt hij de sleutels. En dan zie ik twee oude houten krukjes. Ik durf niet rechtstreeks te vragen of ik ze kan kopen want straks is het Ifugao-erfgoed en beledig ik de beste man. Dus vraag ik de gids of ze ergens verkocht worden. Hij zegt: koop deze dan, 50 pesos (1 euro) moet lukken. De oom is gewiekster als hij mijn blije hoofd ziet en vraagt het dubbele. Ik vraag of ik ze niet allebei mag kopen en even later loopt de gids met mijn twee krukjes te sjouwen (nee, ik draag ze wel voor je!). Happy!  

Via een heftig schommelend, krakkemikkig metalen hangbruggetje over een stroompje waarin twee jongens, de ene met snorkel zelfs, vissen proberen te vangen, lopen we verder, langs kleine huisjes, hutjes, werkende mensen in de velden en irrigatiesystemen. Bij een grote kerk en school klimmen we weer omhoog naar de weg. Bij een lokaal eethuisje in vrolijke kleuren eten we gekookte rijst en gefrituurde kip (die er waarschijnlijk al een tijdje staat). Lekker, in een kruidig beslagje. Hopen dat dat goed gaat :-).  

We zijn inmidels al ruim 4 uur onderweg en rijden terug richting Banaue viewpoint. Ze zijn laat dit jaar met poten in dit specifieke gedeelte.  Ze schijnen hier erg veel last te hebben van de klimaatsveranderingen dus loopt het poten van de rijst helemaal in de war. Een paar nurseries staan vol met jonge plantjes die uitgezet moeten gaan worden. Verder worden veel velden nog bewerkt en wordt de modder klaargemaakt.

De rijstterrassen zijn hier piramidevormig en indrukwekkend, die in Hapao indrukwekkender vanwege de schakeringen groen, deze vanwege de vorm en hoogte. Maar het blijft erg mooi.  

Bij de verschillende viewpoints zitten hier ook kraampjes met houtsnijwerk en enge Ifugao 'bewakers'. De mooie, loodzware snijplank die ik net langs de weg op de kop tikte, hebben ze hier ook, net als allerlei schalen, vlechtwerk en tasjes van echte kikkerhuiden. Iewk!  

De oudjes verdienen hier een paar cent door in Ifugao-kleding bij de viewpoint te wachten op fotografen die ze voor een kleine vergoeding willen vereeuwigen. Ik heb achteraf spijt dat ik maar twee fotootjes genomen heb van de oudjes met betelnootrode tanden en lippen, die onder hun tenue glimmende trainingsbroeken of roze trainingsjacks dragen. Mooie plaatjes en omdat ze te oud zijn om nog te werken, dragen ze op deze manier bij aan het gezinsinkomen.  

Terug in het hotel was ik wat kleren. Als ik ga avondeten word ik door de Denen uitgenodigd weer aan te sluiten. Gezellig maar wel vermoeiend, continu gezelschap.