Contrasten in Cebu

Downtown staat niet bekend als de fijnste wijk maar het is wel de plek waar de 3 bezienswaardigheden en de Carbon Market zijn.

Voor de deur van Tr3eats Guesthouse gaat een jeepney rechtstreeks naar de markt. Het is nog redelijk vroeg maar alweer vreselijk heet.  

De jeepney tuft langs morsige, drukke straten vol afbrokkelende panden. In zoverre dus niets nieuws. Schoenmakerskraampjes, ijzersmeden, supermarktjes en mangoverkopers strijden om plek langs de straat. Een en al hektiek. En dan ineens sta ik voor de grote Carbon markt. Verspreid over meerdere hallen en pleinen is het een chaos van logge houten handkarren, verroeste fietsriksja's, jeepneys en mensen. Uitlaatgassen, putjeslucht en gedroogde vis prikken in mijn neus. Met de moneybelt extra veilig laag op de buik (op de rug onder de broekriem leek me hier niet veilig genoeg) waad ik door de mensenmassa.

Het eerste stuk is vreselijk. En dan ineens krijg ik de smaak te pakken. Lekker overal koekeloeren. Dames proberen worsten aan me te slijten als ik kijk hoe jongens superhandig balletjesworst knopen met draad. Ondanks de temperaturen ruikt het niet vies bij het vlees. Bijna elk kraampje heeft een haan aan een touwtje. Vrouwen maken groentemixen, schrapen kokospulp uit de 'buko' en ga maar door. Ik word doorlopend vriendelijk aangesproken en gegroet. Veel vrouwen vragen of ze me kunnen helpen, aannemend dat ik verdwaald ben? Diep in de markt komen weinig westerlingen, merk ik aan de reacties. Zeker niet de vieze kerels die voor de meisjes komen en die overal bij restaurants en cafes rondhangen, met of zonder meisje. Maar ook mannen en jongens zijn vriendelijk: Goodmorning ma'am. Het klinkt vreselijk, dat ma'am, zo koloniaal maar zo spreekt iedereen elkaar aan.  

Als ontbijt koop ik 2 banaantjes. 10 pesos? zegt de verkoopster vragend. Als ik niet protesteer stopt ze er gauw een derde bij in. En dan.... Oh nee... Barbecues in soorten en maten. Hele coole gemaakt van een blik, luxe van glanzend metaal. Hebbe, hebbe, hebbe!!! Hou me vast!!! De verkopers zien me kwijlen en duiken bovenop me. Maar ik moet nog zoveel reizen... Dus ik koop niks en heb al spijt als ik de hoek omsla. Inmiddels ben ik bijna aan de kook en ineens begint mijn buik te borrelen (moneybelt op de buik, veel te warm, kan niet goed gaan). Nieuwe missie: wc vinden. In het ranzigste deel van de stad. Maar ik heb geluk: bij een supermarkt hebben ze nette wc's. Shit, geen wc papier bij me. Gauw de supermarkt in. Losse rol gekocht, weer terug. Pfew, dat ging goed. Dan raak ik wel even in de stress, haha. Maar gauw een flinke fles water naar binnen klokken om de oververhitting tegen te gaan.  

Volgende halte: Magellan's Cross, het oudste kruis in de Filipijnen dat in een andere houtsoort is ingepakt omdat de gelovigen er stukjes af bleven pulken. Iets verderop ligt de oudste kerk, die tig keer is afgebrand en weer opgebouwd, de Basilica Minore del Santo Nino. De Santo Nino is een beeld van 't kindje Jezus, van Vlaamse afkomst. Het heeft tig branden overleefd en zou bijzondere krachten hebben. Een half uur in de rij schuifelen om de glazen kast met het beeld erin te mogen aanraken. Iedereen wrijft er met zakdoekjes overheen, legt de hand tegen het glas en zwaait (ja, zwaait) als ze de basiliek uitlopen. Bijzonder. Lelijk ding trouwens, net een soort Chuckie. Maar wat een devotie.  

Het fort (San Pedro) zie ik vanaf de muren. Goed genoeg. Te heet... Need... Cool... Water. Dus gauw terug naar het hotel. Zwemspullen in de tas en in de jeepney naar het Marriott Hotel. Daar hebben ze een lekker zwembad, net tegen het Ayala The Terraces aan. Ik sla er, poepieduur, 22 euro stuk in 3 uur niksen aan entree, een caesar salad en een ginger ale. Pfffff. Duurder dan m'n hotel. Ik pers het laatste half uur niksen er nog met moeite uit.  

Bij het Lemongrass Restaurant op The Terraces eet ik het lekkerste eten in dagen. Phand phet J.: een rode curry met zoete aardappel en pompoen (en kouseband, champignons, erwtjes en pepertjes) met jasmijnrijst. Op de een of andere manier is eten hier telkens net niet echt lekker. En na 2 salades die meer op dressingsoep lijken, stop ik daar ook maar mee. Maar erg lekker dus, hier!  

Van uitbuiken in de kamer komt niet meteen iets. Ik pak een verkeerde jeepney en als we ineens flink heuvelop gaan, besef ik dat er iets niet klopt. Ik spring eruit maar weet absoluut niet waar ik ben. Twee jeepneys verder ben ik bij mijn guesthouse. De laatste rit maar zo'n 8 seconden, waarvan ook nog zo'n 4 voorbij mijn hotel uit gene dat ik al praktisch thuis was maar het niet wist. Hahaha.   't Was weer de moeite waard!