Twin Lakes Balinsasayao Charley Boorman experience

Toen ik gisteren iemand hoorde zeggen dat ie vandaag naar de Twin Lakes National Park wilde gaan, heb ik 'm meteen gestrikt want daar wilde ik ook op de motor naartoe maar de weg is nogal slecht op grote delen. Om half tien stonden we bij de motorverhuur, ik heel handig door de kluis in mijn kamer zonder rijbewijs en paspoort, waar we op zijn gegevens twee motoren huurden. Als je weet hoe het verkeer in Dumaguete is, hou je je hart vast. Complete chaos, gelukkig wel georganiseerde chaos want ze rijden hier niet agressief. Maar genoeg om mij stijf op m'n 125 cc'tje te laten zitten tot we de stad achter ons lieten. En meteen begon het te regenen. Dus om de zoveel honderd meter schuilen onder afdakjes. We worden door de mensen altijd glimlachend begroet. Het uitzicht van de kustweg is geweldig, ook al werkt het weer niet mee.

Na zo'n 20 km nemen we de afslag de berg op en zijn meteen in een andere wereld. Regenwoud met mooie palmen, primitieve huizen en hutjes en langs de kant van de weg kippen, eenden, varkentjes, geiten en heel veel koeien, karbauwen en vooral veel honden. De weg is behoorlijk steil, sommige stukken kom je alleen in de een op. Maar een klein gedeelte van de weg is glad. De andere stukken zijn of modder, of grind of keien. Als ik een helmet cam had, zou ik denken dat ik meedeed aan een Charley Boorman expeditie! En hoe hoger we komen, hoe mooier het uitzicht: steeds groener, met hier en daar bewerkte landjes, terrassenbouw, rondlopend vee. De laaghangende wolken geven 't een mystieke uitstraling. Volgens mij komen niet veel toeristen hier zelf op de motor (je kunt onderaan de berg ook een lift achterop bij een local regelen). Jozef (de Duitse reisgenoot-voor-een-dag wordt gewoon bekeken, ik krijg continu grote glimlachen en vriendelijke groeten toegeroepen. We laten de eigenaresse bij 't eerste winkeltje dat we tegenkomen behoorlijk schrikken door bij haar te stoppen. Ik voor wat water en een lekker wit gesuikerd broodje, dat ik gedeeltelijk een een slome hond voer, die z'n staart er bijna af kwispelt van al die aandacht. Een dikke karbauw brult achter ons als een leeuw, voor ons zitten kippen in gazen manden. Het dagelijks leven wordt maar heel even door ons verstoord :-).   Het regent alweer en ik ben tot op mijn onderbroek nat. Maar dat geeft niks want dit is super. Ineens staat Jozef stil: een volkomen van de modder druipende koe staat naast de weg en we willen een foto maken. Maar een motor komt ons achterop en ze gaat er met een enorme sprint vandoor. Honderden meters verderop rent ze nog door de velden, haha.

En dan komt het echte hobbelwerk, een smalle weg met steile hellingen waar je echt niet vanaf wilt schieten, en alleen maar keien, keien, keien. Ik heb rooie striemen in mijn handen staan van het sturen. De omgeving is zo geweldig dat je alleen maar om je heen wilt kijken, maar je moet je ogen toch echt (ook) goed op de weg houden.  

Op een gegeven moment rijden we onze motoren een onbemand kokosnootkraampje in om te schuilen. De familie in het huis erachter vindt 't prachtig en nodigt ons in huis uit. Maar dan zie ik twee grote runderen beneden in een geel moddermeer liggen, alleen de koppen boven water. De regen is vergeten en we klauteren naar beneden. Close up is duidelijk waarom de ene soms wel 6 a 7 seconden onder blijft: z'n kop zit vol met honderden vliegjes, en vliegjes gaan niet mee onder water.

Bij een post betalen we 2,25 euro entree p.p. voor 't park. De begroeiing wordt steeds voller en tropischer, tot er allemaal 'huiskamerplanten' met mooie bloemen langs de weg staan. Dan zijn we bij het eindpunt voor voertuigen. Er staat een basic restaurant met uitzicht over het Balinsasayomeer maar de regen stroomt nog steeds. Tijd voor een bamisoepje en een sprite. Via een moeilijk en glibberig keienpad lopen we wat later naar beneden naar het meer. Mooi! Het water staat heel hoog en kindjes spelen in het ondergelopen picknickgedeelte. De kajakverhuurders liggen diep in de kajaks te slapen. Een eenzame verkoopster babbelt met ons terwijl jonge jongens lang het water staan met hun hengels. Jozef loopt nog een kilometer door naar de tweede van de twee meren maar dat pad is mij te riskant met mijn rug. Ik klim de weg naar boven op en hang daar nog wat rond. De zon komt tevoorschijn en daarmee ineens ook de vogels en wel tientallen soorten vlinders. Vanaf het terras van het restaurant is het uitzicht over het meer spectaculair. Beneden bij onze motoren is het vlinders galore. Kleine gele, bruine die lijken op vallend blad en enorme zwartrode die op de helderrode bloemen zitten. Hoe langer ik kijk, hoe meer soorten ik zie. Dit woud staat dan ook bekend om de bijzondere flora en fauna, inclusief een paar beschermde diersoorten.

Ik slik gauw even een diclofenacje, want de weg naar beneden wordt niet makkelijk door al deze regen en mijn rug en staartbotje weten ook weer dat ze leven, haha.

Er zijn nu nog meer mensen langs de weg, allemaal even vriendelijk groetend. Bij een stroompje uit een berg zitten kleine kindertjes jerrycans te vullen. De honden zijn levendig, wild zelfs en springen overal tevoorschijn zodat ik Jozef, die voorop rijdt, telkens vol op de rem zie staan. Ik doe het iets rustiger aan.

Een klein varken ligt zo hard te knorren in een modderstroom ergens zomaar langs de weg dat ik 'm eerder hoor dan zie. Fantastisch! Dit is nog veeeel mooier dan verwacht.

Uiteindelijk zijn we net voor 5 uur terug en moeten we per persoon per motor 4,20 euro huur betalen voor 7 uur toeren. En we hebben allebei voor 2 euro benzine getankt die nog niet half op is als we de motoren parkeren.

Morgenvroeg moet ik om 7 uur met de ferry naar Tagbilaran op het eiland Bohol. Bij Robinsons mall koop ik wat water voor onderweg (die nu trouwens al op is) en bij een snackcounter neem ik 4 Japanse beef siomai (een soort dumplingetjes) voor 80 cent, een cassave nut pudding voor 18 cent, een duur yoghurtdrankje (48 cent) van de supermarkt en een nog duurdere granny smith (70 cent). En voor ik het weet zit ik vol. Dus niet meer uit eten vanavond... misschien maar vroeg slapen want door de 'brown out', een soort stroomstoringen door het gebrek aan water (hydro-energie), ging mijn ademapparaat vannacht twee keer uit voor de generator aansprong, haha. Jammer genoeg is door de brown out ook meteen de wifi niet meer te vinden in de hotelkamer en moet ik mijn blogs in de lobby uploaden. En je kan moeilijk in je pyjama naar de lobby :-) .