Chaotisch, druk, lawaaierig en vies: Manila

Ondanks het feit dat ik laat in bed lig, ben ik 's ochtends toch weer op tijd wakker. Mijn eerste missie is nu om een hotel te zoeken voor de laatste 4 nachten in Manila. Ik geef Leesons niet nog een kans en mooie bijkomstigheid is dat ik nu weet dat de locatie van Leesons ook niet perfect is.  

Tune hotels heeft ook een vestiging in Makati, wat een luxer gebied zou moeten zijn. Maar daar ben je nog niet zomaar: met de LRT voor 30 cent, overstappen op de MRT voor 22 cent en dan nog een pokke-eind lopen. De LRT ligt vrij dicht bij mijn hotel. Door drukke straten tussen verrottende, afbrokkelende gebouwen door, met hier en daar een luxe hotel ertussen. Overal zitten verkopers op de grond die losse snoepjes, haarbandjes, teenslippers of andere frutsels verkopen. Vanaf karretjes verkopen ze pinda's of groene mango's. Manila is oud, chaotisch, vies, druk en lawaaierig. Normaal precies wat ik leuk vind, maar dit is de overtreffende trap. Hier vind je ook de straatkindertjes en families die op straat wonen. Er zijn zoveel kleurrijke en walmende jeepneys dat je bijna niets anders ziet. Een beetje een cultuurschok, niet alleen na Zuid-Korea, maar ook omdat het armer en verpauperder is dan ik had ingeschat. En daarnaast is het ook nog eens kokend heet, een hitte die door de dikke walmen uitlaatgassen nog ondraaglijker wordt.  

Ik worstel me er vrolijk doorheen. De LRT is een makkie, ook al is het beredruk en staan er lange rijen voor de loketten. De killer is om er te komen, enorme trappen op om bij de treinen te komen. Het zegt waarschijnlijk veel over een maatschappij, maar er zijn hier - net als in Egypte - speciale vrouwengedeelten. Bomvol!  

De overstap op de MRT gaat via verhoogde overpasses (nog meer trappen!) Of levensgevaarlijke manoeuvres op straatniveau. De MRT is ook een makkie, ook al vindt een mevrouw dat ze me helemaal moet begeleiden :-).  

Buiten het station heb ik alleen een globaal gevoel van richting dus ik vraag een stoere vent van achter in de 20 de weg. Follow me... En voor ik het weet zit ik zo'n 10 a 15 minuten in een jeepney richting Makati, voor 16 cent. Cool, me like very much, haha.  

Makati blijkt, tussen alle hoge torens, nog veel heter. Het hete beton doet pijn aan mijn voeten, door de schoenzolen heen. Ik dool een beetje rond om tot de ontdekking te komen dat de meest geroemde guesthouse, Our Melting Pot, verhuisd is. Naar een gebouw op de 4e verdieping en de lift doet het niet. Dat wordt 'm dus niet, met deze hitte een paar keer per dag die trappen op.  

Tune hotel Makati ligt er om de hoek, zo mogelijk in een nog beroerder omgeving dan Ermita: hutjes van afbrokkelend steen met golfplaten daken. Wasgoed en autoreparaties, morsige kinderjes en een haan aan 'n touwtje vóór de halve sloppen. Makati mag dan wel 'luxe' genoemd worden, tussen de luxetorens is het hier ook een en al armoede en verval. Ik weet genoeg en blijf lekker in Ermita.  

Dan moet ik het hele riedeltje terug. In de jeepney zit een Canadese oudere dame die me bij het uitstappen aanspreekt: of ik hier woon of reis. En of ik hulp nodig heb, zij woont hier nl. al 7 jaar. Sympathiek. Na een kort babbeltje ga ik verder. Het zweet loopt in stromen van me af en ik heb medelijden met de mensen die in de overvolle metro tegen me aangeklemd staan. Bah!  

Met een zakje chips trek ik me op het heetst van de dag een uurtje of wat terug op de kamer. Manila wordt op de terugweg een dag korter, ik blijf een dag langer in de bergen. Geregeld!  

De boulevard langs het water is mijn volgende stop. Het wordt hier al vroeg donker en het voelt niet tof.

Naast de families die er lopen en de stoeltjes waar masseurs en voetreflextherapeuten wachten op klanten, zijn er ook veel vage types: morsig, rondhangend... Niet een 'gezellige' vibe. Het is onduidelijk wie zitten te picknicken en wie hier tussen de struiken wonen. Ik loop dus aan de kant van de dure hotels terug. Hier zitten ook de dure koffietentjes, de pizzeria's enzovoorts. Eigenlijk wilde ik naar een shopping center op Pedro Gil St. waar ik eerder leuke restaurantjes zag, maar ik kom dichter bij mijn hotel uit dan gedacht en ik rond daar mijn dag af, bij Molly Malone, de pub van het hotel met meisjes in supermini geruite plooirokjes en witte schoolmeisjeskniekousen van de stoeipoesvariant.

Ik kom terecht achter een enorm lekkere noedels met knoflookgarnalen en knoflook brood. 'The jury is still out' over wat ik van Manila vind, het eten is hier tenminste helemaal mijn smaak, haha.