Schrijnende taferelen en lekker integreren

Na even een broek en sokken te hebben gewassen is het tijd voor meer Sjanghai. Net als gisteravond loop ik Fuzhou Rd af richting People's Square. Op weg naar het parkgedeelte aan de andere kant kom ik langs het indrukwekkend (communistisch aandoende) Sjanghai Museum, een log, rond en toch fraai gebouw in een soort parkje met volop mensen. Ze zitten overal op muurtjes in de schaduw maar behalve een of twee kleine kindjes waagt niemand zich op het perfect onderhouden gras. Het broodje dat ik koop is zoet en vissig, iewk! Normaliter betaal je voor parken maar hier kan ik gewoon doorlopen. Het park is overvol. Langs de lotusvijver zitten enorm veel mensen, en alle werklui die het Sjanghai Museum of Contemporary Art, mijn doel vanochtend, aan het verbouwen zijn. Helaas!

Ik besluit dus maar wat rond te wandelen en stuit onverwacht op een enorme mensenmassa. Allemaal mensen zitten met volgeschreven blaadjes voor zich op staande tasjes en doosjes. Hier en daar zijn mensen in verhit gesprek. Na me door honderden mensen gewurmd te hebben, zie ik ineens allemaal advertenties met foto's hangen en snap het schrijnende van deze bijeenkomst: al deze ouders zitten hier om hun zoon of dochter aan een huwelijkspartner te helpen. En het zijn er niet 10 of 20... ik heb het echt over honderden mensen die in lange rijen door het park heen zitten in de hoop een partner te vinden voor, getuige sommige foto's en geboortejaren, soms al best oude singles. De ellende! En dit zou ik niet gezien hebben als het MOCA open was geweest.

Vervolgens waag ik me in de metro. Die is tweetalig en dus best te doen. Maar ik maak wel even gebruik van de kennis van een Duitser die ik vaardig door het menu zie klikken. Een minuut later heb ook ik het goede kaartje richting Longyuang Station voor mijn ritje in de Duitse Maglev hogesnelheidstrein. Deze trein v er bindt de stad met de luchthaven met een ritje van 8 minuten. Ter vergelijk: de taxi doet er bijna een uur over. Duur, dat wel maar dat heb ik dan ook maar eens gedaan. Een Taiwanese waar ik even mee klets laat me met een foto zien dat ie 430 km per uur kan. Vandaag haalt ie de 400 km nog niet maar je voelt de kracht, zeker als je overgeheld door bochten gaat.

Met de metro ga ik terug naar het shopping mekka East Beijing Rd, waar alle trendy merken vertegenwoordigd zijn. Hier lijken alle Chinezen geld als water te hebben.   Als ik later vandaag een kaartje wil kopen voor de trein van Pingyao naar Beijing zit er een nors mens die amper moeite doet me te helpen. Gelukkig is er dan de tablet waarmee ik bij de dichtst bijzijnde wifi-spot nakijk dat er inderdaad geen softsleeper plaatsen meer zijn (dat bedoelde die vrouw gisteren waarschijnlijk ook toen ze zei: no ticket). Nog een keer naar het sjaggerijn dus om dan maar een hardsleeper te kopen. Roughin' it, haha.

Via The Bund wandel ik terug naar het hotel... Alweer honderden Chinezen. En na twee dagen weet ik dit: duizenden jaren beschaving maar ze hebben de fatsoensnormen (Nederlandse standaard) niet uitgevonden: zo hard mogelijk de metro induwen terwijl er nog tientallen mensen eerst uit moeten: normaal. In de rij iedereen aan de kant schuiven en anderen body blocken: normaal. Bij groen voetgangerslicht de ruimte benutten om makkelijker er langs te kunnen, al schep je 5 mensen: normaal. Enorme kwatten langs iemand heenspugen met in het rond vliegende spetters: normaal (wat me enige zorg baart aangezien ik in de trein lower berths heb, haha). Uitgebreid in je neus wroeten en nog uitgebreider je vangst bekijken: normaal.   Maar goed, de eerste 3 moet je even weten en dan sta je je mannetje wel. Die laatste 2 echter: IEWKKKK!!!