Phetprasert all the way

Om kwart voor 7 was ik klaarwakker en zat ik nog steeds te dubben: toch maar proberen en de paar km naar Laem Ngob afleggen vanaf Centrepoint of in Centrepoint op de bus naar Bangkok en via omwegen?

Ik checkte nog snel even of er mail was van de buscompany Phetprasert, maar nee! Het internetten kreeg ik gratis, aardig! Gebeurt wel vaker: dan bestel je, zoals gisteren, een soep van 150 baht en met je inclusief drinken maar 130 betalen? Of je eet voor 160 (toen met de loempia) en je hoeft maar 120 te betalen, zelfs als je aangeeft dat je meer hebt gehad.

Maar goed, terwijl ik op een voorbijkomende taxi stond te wachten, vochten de apen boven mijn hoofd in de elektriciteitsleidingen. Net boven een bouwplaats, waar ze vrij bruut weggejaagd werden waardoor ze nog harder vochten. Enge beesten!

De taxi pikte mij en nog wat anderen op en bracht ons netjes op tijd naar de pier. De overtocht was zalig: het was bloedje heet maar op zee met een zalig briesje was 't goed te doen. Hier nam ik als ontbijt twee enge chemische koekjes met nog engere vulling en een drankje van oranje ranja met enge stukken glibber erin. Ach...

Eenmaal van de ferry af staan er songthaews te wachten en word je als vee gescheiden: Bangkok? Links. Alle overig: rechts. Ik riep maar: Laem Ngob to Mae Sot en moest 50 baht betalen. Op hoop van zegen. En na een km of 7 staat de songthaew opeens stil naast een megabus van Phetprasert. De chauffeur roept: two o'clock en springt in zijn auto en scheurt weg. Bij een open hal zit een man, aan een ellenlange weg van 4 banen (2 links, 2 rechts), alle kleine winkeltjes in de omgeving lijken gesloten en verder is er heel veel niks met alleen maar brandende zon. Dus ik op die man af. Hij wijst naar een hok met een deur van nog geen 1.5 m hoog. Daar zit zijn vrouw haar ochtendtoilet te maken in een hok waar wij de hond nog niet in zouden leggen: zo te zien is 't hun slaapkamer/woonkamer. Nog geen 4 m2 met 2 matrassen en een tv. In de hal staan 5 biljarttafels en erachter ligt een toilet (gat in grond, deur zwiept heen en weer inclusief het beton erboven en hij kiert aan alle kanten. Lang leve de privacy, haha.

Maar goed, de bus blijkt hier te vertrekken dus ik zit goed met 3,5 uur wachten. Ik laat mijn koffer staan en ga op onderzoek uit. De lange weg af riching 'centrum'. Met de zon brandend op mijn knalrode armen loop ik zo snel als de hitte toelaat (slakkegang sjokkend dus eigenlijk). Nergens een guesthouse, hotel, restaurant of toilet te bekennen. Dat belooft wat, zo voor een 16 uur lange bustrip cross country.

Zelfs bij de pier met vuurtoren is geen levende ziel te bekennen. In een zijstraatje is een restaurantje open. Ik plof tussen de locals en als ik moet bestellen moet ik mee naar het 'keukentje' achterin en aanwijzen wat ik wil hebben. Ik wijs op de bami, zeg: soup, en schud nee bij al het rode varkensvlees, garnalen, andere zeevruchten en er wordt vrolijk om me gelachen. Maar even later zit ik achter een lekker kopje bamisoep met, let op, nacho chips er bovenop. Flesje sap erbij en ik ben helemaal de man. Voor 40 baht heb ik 't buikje vol.

Onderweg nog snel even langs de ATM, waar ik bij elke opname 3,75 aan kosten moet betalen. En dan 2,5 uur in de bloedhete schaduw wachten, wachten...

De bus vertrekt op tijd en hij stopt zo ongeveer elke 3 kwartier van de 17 uur die we erover doen.

Onderweg is er genoeg te zien: bij een busstation roep ik: toilet en het meisje van de bus knikt, dus ik sprint weg op zoek naar een toilet dat ze net aan 't inzepen zijn. Ik ben blij met mijn bergschoenen: 10 cm zeep schmutzigkeit en niks om mijn tas aan op te hangen. Het is behelpen, hahaha.

Bij een volgende halte (om 10 uur 's avonds) worden we uit de bus gelaten en kunnen we een kortingsbon inleveren voor een maaltijd bij een soort 'wegrestaurant'. Er staan zoveel bussen dat ik maar vertrouw op de omloopsnelheid. Ik kies een witte rijst en een sausje van kouseband, kipfilet, peper en citroenblad. Het vlees laat ik liggen, de rest is erg lekker. Intussen zit er een jong meisje naast me dus dat zit wat minder lekker want de stoelen zijn hier van 't formaat smalle Thai, dus ik pas er amper in, hahaha.

Al met al dommel ik vrijwel de hele weg, dus uiteindelijk was het niet eens zo'n heel erge ervaring. 's Ochtends om een uur of 6 komt de zon op en trekt de mist weg. We rijden door bergen richting Mae Sot, met hier en daar wat wegversperringen. Het voelt er lekker koel... maar dat duurt vast niet lang.