Maha Chai

Op woensdag was 't tijd voor de trip die een tijdje geleden bij ons in de krant stond.

Met de superdeluxe skytrain ging ik, met een overstap, naar eindstation Wongwian Yai. Nu moest ik naar 't treinstation met dezelfde naam, dus dan denk je: vlak naast elkaar. Maar niets is minder waar. De stations liggen zo'n kilometer uit elkaar en het treinstation is verstopt in een nietszeggend marktje.

Ik had geluk want op het moment dat ik aankwam op het stationnetje, zou de trein net vertrekken maar dat gebeurde gelukkig 2 minuten later waardoor ik niet een uur hoefde te wachten. Samen met een man sprintte ik naar 't boemeltje en ik had mijn tweede voet nog niet binnenboord of 't treintje vertrok al.

Het treintje tuft en schudt in een uurtje tijd naar de baai van Thailand, naar Samut Sakhon, een havenplaatsje waar de markt razendsnel van de rails getrokken wordt als de trein eraan komt.

De trein was iets minder basic dan verwacht, maar absoluut geen luxe: harde plastic banken en ramen of luiken die, opengeschoven, alleen maar warme lucht binnen laten.

Langs de kant van het spoor is eigenlijk het mooiste van deze trip te zien. De huizen staan op sommige plekken zo dicht op het spoor dat je de luiken voor de ramen kunt aanraken. Het water staat ook hier zo hoog dat menig huis er last van heeft en extra looppaden zijn aangebracht om niet door het water te hoeven waden.

De sloten en velden staan vol met riet, hoger dan de trein zelfs, of vol met roze bloeiende lotusbloemen met enorme bladeren. De groene wildernis wordt onderbroken door kleine dorpjes waar de trein amper stilhoudt om mensen in te laten stappen of eruit te laten gaan. Bij alle huizen hangen de kleren in rijen dik langs de muren. Bij deze luchtvochtigheid is wasgoed amper droog te krijgen en elk straaltje zon wordt aangegrepen om de kleren buiten te hangen. Zelfs bij de woonkazernes waarvan je zou denken dat het onbewoonbaarverklaarde loodsen zijn, hangen kleren te drogen als teken van bewoning. Soms weet ik niet wat ik triester vind: de bouwvakkers die in golfplaten en plastic hutjes wonen op de bouwplaats, de armzalige hutjes langs het spoor, de mensen in rickety houten huisjes langs de Chao Praya of zijtakken waar 't water de woonhuizen binnenkomt, of dit soort letterijk verschimmelde loodsen waar tientallen families hutjemutje op elkaar wonen.

Maar mooie beelden levert het wel op, zeker het leven langs het spoor. Je ziet moeders met kindjes spelletjes doen op de veranda waar schurftige honden hun vlooien proberen weg te krabben. Of mannen die plastic flessen uitsorteren uit grote zakken viezigheid. Ook kleine eetkraampjes waar een stuk eend aan een poot aan een haak hangt, de groente eronder en daarnaast een grote berg gele einoedels, klaar om roergebakken te worden of in de soep verwerkt te worden.

Aan het einde van de rit stopt de trein in de wetmarket van Samut Sakhon (Maha Chai). Aan de ene kant tasjes, plastic schoenen. Op het middenperron verse groente in rieten manden en aan de andere kant de vleesmarkt waar pens, varkenskoppen en ondefinieerbaar vlees tussen mooie bouten en lappen vlees liggen. Grote vissen spartelen in hun laagje water om te ontkomen aan de vrouw met de grote houten knuppel die met 2 rake klappen je vis ter plekke voor je doodslaat en schoonmaakt. En natuurlijk mag je daar foto's van maken, knikt ze glimlachend.

In de ring om de markt heen zitten veel agrarische winkels, met alles wat je voor buiten je huis nodig kunt hebben.

De haven zou een mooi uitzicht moeten bieden, maar ik zie alleen maar een troosteloze ferry die mensen naar Ban Baeng vervoert. De waterkant daarentegen is volgebouwd met wel 60 eetstalletjes met tafeltjes en stoeltjes. In grote schalen worden de verse, vegetarische gerechten gepresenteerd. Yum, Vegetarian Festival is geen straf! Er klinkt hard propagandistisch-klinkend gepraat uit grote boxen en bij elke kraam staan minstens een paar vrouwen boven de dampende soeppannen, woks en pruttelende pannen met al bereide gerechten. Ik kan natuurlijk de verleiding niet weerstaan en neem 3 vegetarische loempiaatjes, wetend dat ik nog 1,5 a 2 uur terug naar huis moet en er geen wc op de trein is. Een verse jus erbij en ik ben de man! In een parkje eet ik mijn snacks op.

Ik moet kiezen: nu terug of nog anderhalf uur wachten. En da's een beetje veel voor een kleine plaats, dus trek ik een sprintje terug naar de trein en koop gauw een kaartje. De goedkoopste tot nu toe: 10 baht ofwel 25 cent voor een uur treinen! Dat de vertrektijd etc. die van de vorige trein is: kniesoor die daar op let. Zelfs de autoritair uitziende, geuniformeerde kaartjesknipper maakt het niets uit.

Inmiddels is 't in Bangkok weer bloedjewarm en vochtig. De verleiding van Siam (waar ik moet overstappen) is te groot en in een van de winkeltjes koop ik 4 sticky rice-taartjes, kleiner dan 't rondje met duim en wijsvinger aan elkaar, in bananenblad geserveerd. Ik neem er eentje met crispy zoet kokosschaafsel, eentje met kokosnootcreme, eentje met egg-custard en eentje met water chestnut. En dan is 't tijd om een uurtje of wat siesta te houden.

's Avonds komt er weer niets van mijn plannen om naar Khao San Road te gaan want ik strand bij Monsoon (bij mij in de straat) voor een erg lekkere (ja alweer) kipsate. Met de twee lichte snacks van vandaag (de taartjes eet ik vandaag niet op) ben ik 's avonds een stuk fitter dan de vorige avonden, hahaha. Ik dool een beetje langs de toeristische kraampjes langs Sukhumvit maar da's meer voor de lol dan om echt iets te kopen.