Super waanzinnig geweldig: schildpadden aaien!

Tjonge jonge, wat heb ik een super waanzinnig geweldig uitstapje achter de rug!!! Het is weer een lang verhaal hoor:

Ik wilde naar de schildpadden, dat weten jullie misschien nog. Maar niet op zo'n georganiseerde tour. Nou, 't leek erop: de semi-permanente gaste van mijn GH kende iemand. Voor ik het wist had ze een vriendin gebeld die snel even een taxi regelde. Dinsdag om 07.30 word ik opgehaald. Okay.... makkelijk.

In een gewone personenauto achterin, met 3 forse vrouwen op de achterbank, en schudden maar. De weg naar Albina is niet zo ontzettend slecht, maar als je er met 120 km per uur overheen raast, dan zit je regelmatig met een halve whiplash of met je hoofd tegen het plafond. Gewoonste zaak van de wereld!
Nog even geld wisselen, even eten halen (konden ze dat niet voor die tijd doen?) en 2,5 uur later komen we aan in Albina, het kruispunt van waaruit je naar Galibi kunt voor de schildpadden of naar St. Laurent de Maroni over de Marowijnerivier Frans Guyana in.

Galibi trekt me niet, is een "laatste optie" . Ik wil naar Frans Guyana, na een reisverslag van een kennisje van mijn vriendin Dorien. De mannelijke medepassagier uit de auto beslist dat de taxichauffeur me 1 km doorrijdt naar de douane, waar ik me netjes Suriname uit laat stempelen. Die medepassagier wacht dan met zijn bootsman daar bij de pier op me om de Marowijnerivier over te steken in een korjaal, en dan zetten ze me bij de douane in Frans Guyana weer af (en hij moet dan nog een stukje terug naar het centrum van St. Laurent. Iedereen bekommert zich hier om je, alsof ik niet alleen op pad hoor te zijn.

Bij de douane in FG wordt ik netjes ingestempeld (jaja, als ik er ben geweest, dan wil ik ook die verdraaide stempel) hoewel je ook gewoon illegaal van stadscentrum Albina naar stadcentrum St. Laurent kunt... geen haan die er naar kraait!

De bootsman heeft, ingegeven door de medepassagier, een taxi bij de douane geregeld. Shit, dit is echt Frankrijk... de prijzen zijn hetzelfde. Katsjing, 5 euro voor een heel kort rondje St. Laurent. Maar hij zorgt wel dat ik een rit naar de kust, zo'n 50 km verderop heb, voor ie weggaat. En die zijn er volgens mij niet veel. De taxi-collectifs gaat over 2 uurtjes naar Awala-Yalimapo, een ieniemienie klein dorpje (denk ik, fout gedacht) boven Mana (een dorpje). Dit is Indianen (sorry, Inheemsen) gebied en het schijnt hier te stikken van de zeeschildpadden.

De chauffeur belooft me: hij gaat klokslag 13 uur, dus ik heb 2 uur door te brengen. Ik race het dorp rond, verken de markt (klein), plas ergens even snel, prop een broodje Merguez in mijn tas. Katsjingsjing, 3,50 euro.

Het regelen van accommodatie werkt niet echt: op een telefoonnummer na kloppen alle telefoonnummers in de Lonely Planet niet. En als ze me dat proberen te vertellen, dan versta ik er geen drol meer van. Frans Guyaans Frans en dan ook nog over de telefoon: helaas.

Uiteindelijk bereik ik Auberge de Jeunesse Simili. Ik boek maar gauw, zeg dat ik er om 16 uur zal zijn en sla alle antwoorden in de wind en zal wel zien.

Kom ik bij de busjes aan, is MIJN busje weg. GRRR. Ze vragen absurde prijzen voor de rit van een kleine 50 km, 70 euro en meer. Geirriteerd (hier heb ik altijd een kort lontje over, hahaha) loop ik om wat ik al meteen "the projects" noem, een ghetto-achtig gebouw met allerlei asocialen die zich normaliter in zo'n havenomgeving ophouden, heen en vraag aan het gespuis aan de andere kant, die als tussenpersoon denken te moeten fungeren. Ze wijzen me een chauffeur in een klein opeltje en na wat onderhandelen in gebrekkig Frans, wil ie me voor 35 euro brengen. We razen met 120 a 130 km over alweer een slechte weg, bumperkleven als gekken met boomende bassen op de R&B beat en een klein uurtje later komen we in Awala-Yalimapo aan. De Franse kant is heel anders: andere natuur, betere wegen of bezig met verbeteringen en bijna geen zwerfvuil. Beter!

Na Mana (het dorp) komt een hele tijd niets, dan een kruising met een paar huisjes. Dit is Awala-Yalimapo? Okay??? Geen dorp dus, 4 huizen om een kruising. Vier stuiterdronken Indianen wijzen ons de weg. Volgens de chauffeur is dat wat Indianen doen: drinken!

4 km verder, volkomen in de middle of absolutely nowhere zie ik opeens staan: Auberge de Jeunesse Simili. Het blijkt (zoals de naam al deed vermoeden) een netjes opgezet terrein met jeugdherberggebouwen. De chauffeur (een stoere grote vent die uit Martinique/Suriname/NL blijkt te komen en die NL spreekt blijkt na een half uur stilte omdat mijn conversatie Frans nihil is) laat me niet aan mijn lot over, belt de beheerster en regelt dat ze komt. 3 uur eerder dan mijn planning, maar ze wist meteen over wie ie het had.

Een paar minuten later ben ik een sleutel van een huisje 1 rijker, een kamer met 2 stapelbedden, een tweepersoonsbed en een schimmelige maar wel schone badkamer. Het bed ruikt frisser, gek genoeg, dan ik de hele trip heb gehad. Lekker! De sleutel mag morgen in de box aan de muur.

Ik zit hier dus in volkomen afzondering, helemaal helemaal in mijn uppie op een groot terrein. Weliswaar maar 3x rollen naar het strand, met leuke picknicktafels met dakje waar wel mensen zijn, maar gezien de auto's zijn die straks weer weg.

De dichtstbijzijnde winkel (welgeteld eentje) is 2 km verderop en verkoopt niet meer dan bier (natuurlijk), water, fris, her-her-her-bevroren ijsjes en een blik pringle chips. Tot overmaat van ramp blijkt mijn telefoon het hier niet te doen. Yaiks, lekker dan, niet zo'n fijn gevoel. Verstandig zijnd, vraag ik mijn taxichauffeur om me de volgende ochtend te komen halen, zodat ik in ieder geval vervoer heb.

Ik relax wat op het strand, hang mijn hangmat volgens goed voorbeeld aan de dakspanten van de picknicktafels en zo kom ik de dag wel door. Het restaurantje bij de winkel wordt beheerd door Surinamers, dus makkelijk NL praten. Maar als ik door de vallende duisternis naar huis sprint, bedenk ik: shit, dan ben ik vannacht ook helemaal in mijn eentje op het strand, op zoek naar schildpadden. Beetje calculatiefoutje, misschien?!

Op het terrein blijken inmiddels nog 2 huisjes bezet, da's iets relaxter. Een gezinnetje met 2 kleine kindertjes, zie ik aan de autostoeltjes.

Ik zet de wekker om 11 uur en een half uur op het strand levert niets op. Behalve dan een zwarte spin formaat vogelspin minus de haren vlak voor mijn deur, dikke padden op het gras en gekko's en boomklevertjes in mijn kamer en een muis die over de plafondplaten rent. Ik zet de wekker om 01.00. Ik loop door het donkere gras (bang voor slangen) met mijn kleine maglite. Ik zie kleine lichtjes op het strand en werkelijk 2 meter vanaf het pad naar het strand ligt: EEN ENORME LEATHERBACK SCHILDPAD. Waanzinnig!!! Ik schrik me dood van het formaat! Groot, in het volle licht van de maan zie je 'm best goed. Mijn hart fliebert ervan!

Een team van een natuurorganisatie is bezig 'm te registreren. Een buitenkansje voor mij: ik krijg eerstehands info en hun lampjes, nodig voor onderzoek, schijnen mooi alles bij. Je mag de schildpadden absoluut niet met flits fotograferen, jammergenoeg, maar ik hou me er wel aan.

Ik wordt er helemaal blij van! Het beest is enorm, zo'n 1,60 lang en 300 kilo zwaar, bezig met z'n flippers een gat van wel zo'n 60 cm diep te graven. Omdat het team erbij is, mag ik heel cool, zijn rug aaien: het voelt echt als leer. Ik pak 'm even bij zijn flipper: heel gek, veel zachter dan ik dacht. Dit is zo geweldig cool! Een onderzoeker ligt met zijn neus onder de staart en registreert het aantal eieren. Ze ploep, ploep, ploepen eruit alsof 't niets is. Ik maak foto's in het donker... Het team vertelt me dat zo'n leatherback elke 2 a 3 jaar zo'n 7x 80 eieren legt.

Ik ben enorm onder de indruk: het is echt een machtig, groot, indrukwekkend beest. De enorme sporen waar ie het strand opgekropen is lijken wel de bandensporen van een grote truck.

Volkomen geintrigeerd volg ik het hele proces: graven, eitjes ploppen, het team neemt zelfs bloed af en weegt 'm in een grote, inderhaast opgezette weegschaal onder een driepoot.

Dan hoor ik dat er op korte afstand meer schildpadden liggen: in het schijnsel van de maan kom ik maar een meter of 30 verder de eerste groene schildpad tegen, door de sporen over het strand volg ik 'm naar het duingebied 5 meter hogerop en raak ook deze even aan. Een stuk kleiner dan de leatherback, maar zo in 't echie is dit een waanzinnig gevoel. Ik, in mijn eentje, bij die machtige beesten op een maanverlicht maar toch donker strand. Wie kan zich dit voorstellen? Wie doet dit nou? In je eentje, geen enorme hordes andere toeristen naast me. Al met al loop ik zo'n 200 meter in mijn eentje (de meiden van het team patrouilleren ook in hun eentje, dus bij nader inzien doe ik niets engs of doms) en ik zie gewoon NOG een leatherback en NOG 2 groene schildpadden. De score blijft dus 2 leatherbacks en 3 groene schildpadden. Wat kan ik daar nog aan toevoegen?

Volkomen tevreden en blij, blij, blij met deze ervaring loop ik terug, bijna botsend tegen leatherback nummer 1, die halverwege haar wandeling naar zee is. Ik droom er zelfs over, 's nachts, hahaha