7,5 uur op electronisch rodeostier

Nou, ik ben in Paramaribo, maar vraag me niet hoe.

Om klokslag 11.00 vertrokken we uit Atjoni. Het is een lange rit over de bauxietweg (ofwel donkeroranje modder met kuilen waar een halve minibus in kan). Gelukkig zit de bus niet vol dus links naast me blijft het uitklapstoeltje opgeklapt. Rechts van me zit een stoere brede vent van een jaartje of 22 die geen woord NL spreekt. Hij slaapt na 1,5 minuut al en zakt steeds naar mij toe, af en toe valt zijn hoofd op mijn schouder. Maar meteen wordt ie door de mannen achter of voor me wakker geschudt en ze zeggen continu: geef 'm maar een por hoor, als je er last van hebt. Nu is 't natuurlijk lang geleden dat er een 22 jarige hunk tegen me in slaap viel, maar 't is warm en plakkerig in de bus, dus ik duw 'm heel subtiel telkens terug, hahaha. De mannen van een jaar of 50 achter me blijken hartstikke hoffelijk: ze geven me uitleg over de omgeving, vertalen het Saramaccaans voor me als we onderweg stoppen. "Plas stop", "even lekker eten" en dat soort commentaar. Met eentje ervan, Walli van de lodge vereniging van Gunsi is erg aardig en we kletsen af en toe eventjes.

De eerste gaten beginnen al binnen 5 seconden na wegrijden en de rit is hels. De geschatte 5 uur lopen uit tot 7,5 hotsen, klotsen, schudden,stuiteren en schokken. Het is net een 7,5 uur durende marteling op een elektronische rodeostier.

Als we zo'n 80 kilometer hebben afgelegd in 3,5 uur komen we door Brownsweg, schuin naast het Brokopondomeer waar ik nog steeds niets van gezien heb. Net buiten Brownsweg pauzeren we bij een schuurtje langs de weg waar we rijst met kip en kouseband eten. Omdat het eten altijd al uren op staat, ben ik voorzichtig met het vlees. Ik vraag dus al om weinig, maar krijg nog teveel. Als ik roep: wie wil mijn kippenpoot, dan vindt ie gretig aftrek. De normen en waarden liggen hier toch duidelijk anders dan ik gewend ben. Maar ik had de poot natuurlijk absoluut niet aangeraakt. Een van de passagiers eet gretig de overgebleven resten van een van de andere passagiers op, en niemand kijkt er van op.

De natuur langs de weg is monotoon: groene jungle afgewisseld met afgebrandde kostgrondjes, hier een daar wat hutten als een dorpje bij elkaar, weggeslagen stukken rode aarde en hier en daar een kreekje. En dat zo'n 6 uur lang.

De enige variatie zijn 3 blauwe morphovlinders en een "konijn" maar volgens mij een agouti of capibara op de weg.

Bij elke zichzelf respecterende kreek stoppen we, de motor is oververhit (al na een half uur rijden) en wordt afgekoeld met emmers oranje water. De radiator wordt er zelfs mee gevuld. Geen wonder dat dat ding naar z'n mallemoer is. De emmers water worden door de grill naar binnen gegooid. De voorzitting wordt gekanteld en gelukkig is de eerste rij bankjes niet bezet want als ze de dop van de radiateur (of hoe heet zo'n ding) halen, spuit het water de bus in. De jongen naast me duwt me in gillende paniek van de bank en uit de bus terwijl het water ons bij lange niet haalt. Gelukkig maar natuurlijk, want 't is 100% aan de kook, hahaha. So much voor stoere kerels.

Na zo'n 4 uur begint het ook nog te regenen en de groeven in de weg, die al zo'n halve meter tot een meter diep zijn veranderen in dikke kleverige oranje smurrie. Gelukkig helpt wel iedereen iedereen. Personenauto's worden losgetrokken door busjes, busjes worden door passagiers aangeduwd of door grote DAF trucks van de bauxietmijnen of van de houthandels losgetrokken. Het is een chaos. Op een gegeven moment staan we stil om iemand te helpen, als we in de verte doodseng gerommel horen, als oorlogstrommels door de jungle (stel ik me voor). Iedereen wordt stil en kijkt het rode modderspoor af tot er een lege DAF truck op volle vaart nadert. De laadbak rammelt en klappert met grof geweld.

Een volgende truck gooit een enorme sloot oranje smurrie over ons busje, de man achter me volkomen onderspoelend. Hij had zijn raampje niet ver genoeg gesloten. Jakkes.

Als we bij een heftige overstroming over de weg komen, stoppen we er pontificaal in en de chauffeur herhaalt zijn water-op-motor acties tot het weer veilig is door te rijden. Wij staan langs de kant van de weg, tot de knieen in de smurrie.

Bij een van de stops krijg ik maripo's aangereikt van het enige meisje in de bus, die iedereen uit een grote zak trekt. Ze lachen zich suf als het me niet lukt de kroon van bladen er vanaf te bijten. Wallie doet het me voor. Daarna trek je met je tanden de rest van het vel in stroken los en knaag je 't gelige vruchtvlees van de grote pit. Hmm, ik wordt er niet blij van: vezelig en stroef en helemaal niet zoet. Ook dat vinden ze weer grappig want ze zien best dat ik stiekem dat ding in de bosjes kukel, met maar een hapje eruit. Die Saramaccaanse smaak is niet de mijne, jakkie!

Maar met de gezelligheid van de oudere heren in de bus die allemaal "op me passen", "Zit ze wel in de bus", "Ben je al naar 't toilet geweest", "Heb je genoeg eten gehad", gaat de tijd dan toch nog voorbij.

Om half 7 zijn we dan in Paramaribo.

Omdat "de herberg geen plaats voor me had" na deze beproeving, heb ik vanuit KwaiKwai al gebeld met Paradiso Inn hotel en apartments. Voor 85 SRD (23 euro) heb ik een balzaal van een kamer, met 2 tweepersoonsbedden, een nette douche en toilet door een polyester gordijntje met franje gescheiden van de kamer, een ventilator en zelfs een tafel met 2 stoelen. Het hotel ligt iets uit het centrum, maar toch nog wel in het centrum, zeg maar. Dus ik laat me met een taxi brengen omdat ik niet precies weet waar 't is. Ik loop wel naar de stad 's avonds, en dat is best lang.

Zus en Zo blijkt gesloten op zondag. Valt dat even tegen, ik had zo'n zin in hun rundersateetje. Ik eet dus bij 't Vat tussen honderdduuzenden Nederlanders een rundersateetje met patat en mayo. Jammie!

Ik slaap ontzettend lekker, in een grote, schone kamer waar ramen voor zitten, zodat de muggen er 's avonds niet in kunnen als de lamp aan is. Niet dat ik er veel aan heb, want ik val al heel vroeg in slaap na de ontberingen van vandaag.