Dronken om 10 uur in de ochtend

Op zondagochtend ben ik al vroeg wakker, met een kleine 12 uur slaap onder de riem, haha.

Het enorme grasveld, met de bermcutter gemaaid, is 's avonds een deken van padden, groter dan 2 handen en kwakend alsof ze hun laatste loodje leggen. Ik ben dus blij dat ik mijn blaas vandaag voldoende onder controle had, zodat ik niet in het donker tussen dat natte klamme gekwaak door hoef. In mezelf lach ik nog om 't feit dat ik in Botopasi bijna een hartstilstand kreeg toen ik de kamer (met kikker) instaptje en op iets vochtig klams stapte. Gelukkig was 't mijn gevallen washandje maar...

Uit de hutten is nog niemand tevoorschijn gekomen en ik geniet van de mist die halverwege de bomen boven de rivier hangt. In het bos is 't alweer een concert van fluitende, gillende, krakende en knorende beesten. Ik spring in het halfdonker gauw onder de douche, samen met 2 boomkleefkikkers weliswaar.

Ruim op tijd zit ik klaar. Jacky komt als eerste tevoorschijn en laat me weten dat hij zijn netten gaat controleren op vis maar dat ie op tijd terug is om me naar Atjoni te brengen.

Ik vermaak me met wat rondlopen en rondkijken, de toekan in zijn kooi komt op de foto. De kindjes zie ik deze ochtend amper. Ik hoor op een gegeven moment alleen zo'n erbarmelijk gegil, dat mijn buik er zeer van doet. De hut staat wel 40 meter verderop maar ik hoor de klappen die de gillende moeder uitdeelt. De twee vrouwen in de hut tegenover mij rennen er zelfs verschrikt naartoe, wat wel wat wil zeggen in een maatschappij waar lijfstraffen op school heel acceptabel lijken te zijn. Het arme kind gilt en gilt... afschuwelijk.

Ik krijg een heel wit brood met een gebakken eitje als ontbijt. Als ik laat weten dat ik uitgegeten ben, verdwijnt ook het brood snel.

Om half 10 brengt Jacky me naar Atjoni, een kwartiertje varen met 3 grote koelboxen vol vis en een stil meisje aan boord.

Atjoni is nog verlepter dan gisteren. Jacky wil mijn minibus kiezen, ik vind het best. Ik heb toch wel een beetje mijn twijfels als hij de verrotste uitkiest.

Net voor de winkel staan een paar verlopen types, ze drinken zo vroeg 's ochtends al alcohol, die ze bij de winkel met tralies per shot kunnen kopen. Even later schakelen ze over op een Djogo (een liter Parbobier) met z'n drieen en die is zo op. Vandaag geen toeristen, alleen een redelijk jong grietje dat in Pokigron haar afstudeeropdracht doet. Pokigron ligt net iets boven Atjoni, een dorp met zo'n 50 gezinnen volgens haar informatie. Ze zit er sinds begin maart en heeft 3 weken geen electriciteit gehad omdat de benzinevoorraad, net nieuw aangeschaft, gestolen was en doorverkocht.

Ze gaat mee met een bootsman en een vriend van haar, toeristen ophalen van resorts langs de rivier.

Twee armoedige maar lieve honden komen bij me bedelen: eentje met uitgerekte tepels van de hoeveelheid jongen en 't mannetje dat erbij hoort. Ik aai ze en ze kijken verbaasd. De kokoskoekjes die ik ze geef schrokken ze naar binnen.

Naast de boten worden vissen (groot en klein) verhandeld en ter plekke schoongemaakt. De koper bepaalt zelf welke ingewanden wel/niet meegaan naar huis.

De staatsbus (dit keer een vrachtwagen van van Gend en Loos en op dezelfde wijze omgetoverd tot bus) vertrekt, en wij gelukkig een paar minuten later. Atjoni is geen fijne plek. Hoewel ik me absoluut niet onveilig voelde, is dit geen plek waar je 's avonds wilt stranden.