Galopperend door 't maanlandschap

Om 3 uur 's nachts maken ze me wakker. Tijd voor de Bromo vulkaan, up close and personal.

Voor 6 euro heb ik gekozen voor de luxe optie van een jeep naar 't Viewpoint Pananjakan op 2770 meter hoogte, waarna we naar de Bromo vulkaan op 2303 meter hoogte gaan. De niet-luxe optie houdt in lopend of alleen een jeep naar Bromo.

Omdat ze geen ontbijt bieden, heb ik gisteravond een sandwich kaas tomaat gekocht en die peuzel ik met weerzin op, zo vroeg op de ochtend. Om 3.30 uur, in 't pikkedonker en in dikke mist slingert de jeep zich door 't landschap, 't zicht vaak nihil zodat de chauffeur meer op 't gevoel lijkt te rijden. Gelukkig kent ie de weg goed.

Langzaam wordt 't iets minder donker en zien we een grote, dampende vulkaan dikke rookwolken uitspuwen. Een geweldig gezicht, maar dat roep ik vaker vandaag.

Na een uurtje komen we aan bij 't viewpoint. Er staan al een aantal jeeps en op 't viewpoint zelf staat een man of 30. Verkopers bieden batterijen aan voor de camera's en bloemen om te offeren en overboord te gooien.

Langzaamaan verschijnen de eerste stralen zon en boven de dikke witte wolken is dat spectaculair, zonder zelfs maar een vulkaan te zien. Iedereen wacht met spanning, want die wolken kunnen ervoor zorgen dat er niets te zien is straks. Maar stukje bij beetje piepen er telkens meer stukjes berg in 't zicht en verdwijnen net zo snel weer achter nieuwe wolken. Een schitterend schouwspel met de oranjekleurige zon die komt en gaat achter een dikke wolkendek.

En dan ineens is de zon er, rond en vol, knaloranje met een schitterende weerspiegeling in de wolken. Stralen schieten alle kanten uit en iedereen oeh en aaaaht. Gunung Bromo, Batok en Kursi komen langzaam in beeld. Een wolk blijft hinderlijk zitten. Dit blijkt de opstijgende witte rook uit Bromo te zijn. De krater van Mount Batok steekt indrukwekkend boven het landschap uit. Wat een magnifiek gezicht! Alleen dit maakt de dag al! Waanzinnig.

Aan de voet van de viewpoint is de mist ook een beetje opgetrokken. In een minuut of 15 a 20 rijden we, als een van de laatste jeeps, naar de Bromovulkaan. Het uitzicht door de passen en valleien is super. Groen, overweldigend. Alleen maar superlatieven.

Tot opeens de natuur volkomen veranderd: zand, zand en nog eens zand. We zijn aangekomen op de Sea of Sand... een grote krater gevuld met zand.

Aan de voet van de Bromo hangt een dichte mist. Deeltjes zweven door de lucht en geven de omgeving een surreeel gevoel. De paarden en hun opdringerige begeleiders zijn amper zichtbaar, voorzover ze zich niet in de auto proberen te persen.

Ons groepje stapt uit en wordt belaagd. Ik zonder me een beetje af en maak mooie foto's van de paarden.

Als we de berg op lopen bedenk ik al gauw dat ik voor een paar euro net zo lief op een paard zit (als ie een beetje fit en gezond is) dan in deze ijle lucht naar adem snakkend door 't rulle zand omhoog te klauteren. Ik zoek tussen alle aanbieders het grootste, fitste paard (zeg maar: grote pony) uit en met wat moeite (loszittend zadel, overgewicht, zere knieen en een erg schichtig paard) hijs ik mezelf in 't zadel. Alles komt in een klap terug: hakken naar beneden, benen aandrukken. Het paard reageert meteen en wordt een stuk rustiger. Geweldig dit...

Een heel stuk verder kom ik er achter dat ik als de enige mijn begeleider achter heb gelaten en dat ik alleen op het paard rondhobbel. Hij heeft een afwijking naar rechts maar met een beetje meesturen haal ik pony na pony in. Jaloerse Nederlanders die met de begeleiders aan de teugels, met de voeten bijna over de grond slepen, hebben het nakijken, hahaha.

Onderaan de trap van 200 nog wat treden stopt het paard. Ik spring eraf en wacht op de begeleider en maak me klaar voor de zware klim. Ik moet minstens 4x stoppen onderweg en water drinken, maar ik ben niet de enige.

Inmiddels heb ik al 2 t-shirts en een fleecejack uitgetrokken. Op het viewpoint was 't rond 't nulpunt, maar hier, zeker met een klim voor de boeg, is 't heel aangenaam.

Eenmaal boven aan de berg is er niets! Het grote niets. Wat jammer: al dat klimmen en niets te zien. Maar ik heb 't goed en wel gedacht, draai me om en ineens klaart 't rondom ons op. De wolken trekken weg en ik zie een schitterend schouwspel. Bergen schemeren grauwgrijs door de wolken en krijgen ineens kleur, de rookspuwende krater komt vol in zicht en dikke wolken puffen langzaam hun weg naar boven. Wat mooi, wat spectaculair. Ik ben geen natuurfreak, maar dit is echt bijzonder. Ook aan de voet van de berg is de mist ineens weg, de zandvlakte komt in zijn grootsheid in zicht, met de paardjes aan de voet als kleurrijke stipjs op het grijszwarte zand. Foto na foto, ik blijf maar doorklikken.

De begeleider jaagt zijn paardje op, op weg naar beneden. 't Paardje wil wel en gaat over in een half draf/halve galop. Ik hobbel braaf voort en ineens komt er als een wervelstorm een begeleider als Djengis Kahn op zijn paard voorbijstormen. Mijn paard galoppeert vrolijk mee... waanzinnig. Maar ik trek flink aan de teugels want zonder cap beland ik liever niet op deze rotsbodem. Maar de adrenaline stroomt: voor dit soort dingen doe je het! Tig uur in hete minubusjes, wachten en zweten!

Op de weg naar 't hotel roep ik al: dit is een geweldige dag! Het is 8 uur 's ochtends.

Vanuit de jeep schiet ik nog een aantal schitterende plaatjes. De lokale bevolking zit op hun terrasjes of werkt op de sawa's, vrachtwagens worden gerepareerd of tuffen langzaam bergopwaarts met zware vracht. Deze omgeving is mooi!

In het hotel fris ik me snel nog even op en eet ik het gratis ontbijtje.

Om 10 uur zitten we weer in de minibus: Eerst een uurtje naar Probbolingo. Daarna een uurtje (nou, eigenlijk 2,5) wachten en door naar de ferry.

De rit is comfortabel. De aircon luxe bus is luxe en koud. Lekker!

Veel later dan gepland komen we aan bij de ferry, die elke 30 minuten vertrekt. De douane wil nog even stoer doen en roept tegen me: are you alone? Do you have a boyfriend. Waarop ik roep: no, a husband. En klaar zijn we voor de oversteek.

De lucht is vochtig en warm, maar een lekker briesje waait over de boot. Gauw vanuit de bus op het dek. De muziek staat zo hard dat we ons nog een dek hoger laten jagen.

Aan de andere kant staat zoweaar een betaalde minibus voor ons klaar. Nog 4 anderen uit ons groepje gaan naar Lovina.

De lokale minubus gaat pas als ie vol is, niet erg aannemelijk op dit tijdstip. Ik neem het voortouw en start de onderhandelingen om 't een private bus te maken. Ik krijg de prijs niet echt omlaag maar ach, voor 4 euro p.p. gaan we wel meteen weg en wordt de rit van bijna 3 uur met onderweg mensen oppikken ingekort tot 1,75 uur.

Iedereen uit ons groepje laat zich afzetten in het hotel dat ik had uitgezocht en zonder vragen krijg ik ineens 30% korting op mijn hotelkamer. Lekker!

Ook hier zijn de kamers wat vochtig en ruikt 't wat muf. Morgen eerst maar eens wat geurverfrisser kopen.