Pens, krabbenscharen en een barbecue

Na een rustig hapje eten gisteravond en wat moeizame pogingen om te bellen naar Nederland heb ik mijn ouders een sms gestuurd dat ze me moeten bellen. Ook dat gaat moeizaam en na een uurtje, als ik net in dromeland ben, bellen ze terug.

De reden dat ik deze vakantie mijn moeder niet een keer heb gebeld blijkt ook nu weer: ik hoor haar stem, en ik moet huilen! Ik mag nooooit meer 5 weken weg zegt ze. Nou, die intentie heb ik op dit moment ook niet: ik heb Bartje veel te veel gemist : -))

We sluiten nog even wat kleine dingetjes kort en met de ventilatie in de wc aan tegen vochtige schimmeldampen die mijn slaapkamer willen penetreren om daar de strijd aan te gaan met de lucht van verbrand gebouw, val ik alsnog in slaap.

De volgende ochtend ontbijt ik aan 't zwembad (en da's meteen 't dichtste bij genieten van 't zwembad dat ik krijg) en zet mezelf er toe om naar Denpasar te gaan. Lastig, want 't is warm en mijn fut is er een beetje uit zo aan 't eind van de trip en na een aantal dagen niksen in Labuanbajo.

De taxi brengt me in zo'n 20 minuten naar de Pasar Badung, de grootste markt in Denpasar. Het is vakantie omdat het oudjaarsdag is en langs alle straten is 't rustig, maar op deze markt bruist 't van de energie! Eerst een stukje toeristen souvenirs, maar dan 't echte werk. Buiten zitten vrouwen met levende kippen en eenden in manden en zelfs in nylon netten. Binnen de "wet market" met vers geslacht vlees, waar pens en ander ingewandenspul in stapels op kopers ligt te wachten naast bergen koeientongen en mooie stukjes filet.
Bakken met kippenkoppen, bakken met scharen van krabben, ondefineerbaar visachtig spul, duidelijk de restanten van de mooie grote vissen (enorme tonijnen) en ander "seafood" dat opgestapeld ligt in de vissectie.

Overal lopen vrouwen met helms (die doen ze hier nooit af als ze van de motor stappen, ondanks de hoge temperaturen) of vrouwen met doeken in rondjes op hun hoofd, klaar voor de enorme vracht die ze op hun hoofden vervoeren. Hier geen limiet van 25 kilo, hoe klein, frele en oud de vrouwtjes ook zijn.

Hier geniet ik van. Ik word van allerlei kanten vriendelijk gegroet en wordt wel 100 keer gevraagd of ik niet een bloederig stuk vlees met vliegen, een zakje tofu in melkwittig water of huishoudelijke spullen wil kopen. Hier komen de toeristen waarschijnlijk niet vaak.

Ik heb een leuk gesprekje met een meisje van 21 die op een cruiseschip werkt rond Italie. 12 maanden op een boot en dan een paar maandjes thuis. En in die paar maandjes helpt ze haar moeder op de vleesmarkt. Superleuk, dit soort niets-eisende geen-bijbedoelingen gesprekjes.

Plaatje na plaatje leg ik vast: lang leve de digitale camera.

Uiteindelijk laat ik mezelf toch weer verleiden om een haal primitieve, metalen saté BBQ te kopen. Ze komen ook nog met een leuke keramieken aandraven, maar een keer is 't genoeg, hahaha.

Op zoek naar Pasar Burung dool ik door de stad en stuit ik op een praalwagen die klaar staat voor een begrafenis.

Ik koop in een locale supermarkt 2 sloffen Marlboro's voor 6,40 euro per slof (ik weet 1 iemand die blij met me gaat zijn, hahah). Ik stuit nog op een andere locale markt en kijk daar wat rond.

En opeens hoor ik het gepiep van puppies: kratten vol met pluizige, spelende en zielig kijkende rashondjes. Gauw weg hier... dit vind ik zielig. Aan de overkant van de straat ligt de Pasar Burung: de vogeltjesmarkt. En net als bij die in Yogya hier ook vogeltjes in soorten en maten (wel iets overzichtelijker en minder vies), allerlei soorten insecten als voer voor die zangvogeltjes. Er zit een man met een skelet of gedroogde kop van een krokodil, een levende krokodil achter zich in een kartonnen doos. Hij heeft meer gedroogde dierendingen bij zich en de mensen drommen eromheen om de middeltjes te kopen of althans te bekijken. In een naastgelegen hal ligt een sieradenmarkt, een rare combi.

In de taxi terug (fixed price, niet op de meter zegt de chauffeur) kom ik langs de praalwagen en zitten er inmiddels een man of 20 in de schaduw ernaast. 't Schijnt dat de hindu's in bali hun doden vaak eerst begraven en tot een geschikter moment wachten (geld? seizoen?) om hun doden te cremeren. Jekkie!

Op de weg is 't gekkenwerk: drommen minibusjes, 4x4's, motors, auto's en zelfs een auto met een andere op sleep vechten om hun plekje op de weg richting Kuta voor de festiviteiten van Oudjaarsnacht. Ik doe er ruim anderhalf uur over om terug te komen naar Kuta.

Er schiet door me heen: met zoveel toeristen, op een avond van festiviteiten is dit niet de slimste plek van de wereld om te zitten. Dus ik ren gauw wat rond om op verzoek van mijn zusje nog een Bintang-bier t-shirt voor Bart te kopen, eet dan een hapje en laat me met de taxi naar 't hotel brengen. Dezelfde chauffeur durft de rit zuidwaars naar de luchthaven wel aan, met een uurtje extra speling ivm de drukte en bijzonder netjes op tijd kom ik aan bij de luchthaven.

Na de check-in ontdek ik een Japans restaurant en aangezien mijn buik nog steeds borrelt (gelukkig ook niet meer dan dat) durf ik een bord met sushi wel aan. Genietend van mijn laatste ruppiahs slurp ik de groene thee en geniet ik van de ngiri sushi met tonijn en de maki sushi's met komkommer. Een waardige afsluiting van deze trip!