Hip en trendy

't Zal me leren om te klagen over becakrijders. Gisteren heb ik kilometers gelopen om eem kentekenplaat te kopen voor Bart's toekomstige kamer (maar niet gevonden). En 't werd steeds donkerder en donkerder door enorme regenwolken. In een onplezierig wijkje dacht ik: rechtsomkeerd, lekker in de becak. Maar dacht je dat ik er eentje kon vinden? Een hufter wilde 10.000 (echt teveel) en hoewel ik zei dat ik minder wilde betalen werd ie zelfs heel opgefokt, naast me fietsend en maar 10.000 uitbeeldend. Hij liet het zelfs door een voorbijganger op motor vertalen. Maar ik had 'm al afgeschreven door zijn agressieve gedrag.

De volgende 3 verstonden geen drol van me (wat aangeeft dat ik echt ver buiten het toeristengebied was). De 5e lag te dommelen in zijn becak en zij dat ie niet wou fietsen. Ik volledig verbaasd: tutup? (als in: gesloten?). Ja!

Ik steeds geirriteerder natuurlijk. Maar eindelijk, nummer 6 wilde wel, maakte grapjes tijdens het pingelen en was gewoon een leuke ouwe man met hele stramme ouwe benen, bleek later.

Ik zit goed en wel in de becak: stortbui!!! Dus zeiltje erover, hij regenjas aan en fietsen! Heel zielig. Tot we bij de spoorlijn aankwamen, vast in de kiezels die daar liggen. Hij van de fiets af, sjorren aan de becak (met mijn gewicht erin, hahaha). Ik schaamde me dood, riep: let me out, let me out maar ik zat gevangen achter het zeil op de belangrijkste spoorlijn van de 1 na grootste stad van Java. Lekker idee, haha. Na veel trekken had ie me los en 4 meter verder kon ie me afzetten bij mijn bestemming. ONdanks mijn poncho kwam ik na 100 meter doorweekt aan bij de guesthouse.

Daar kwam ik de Nederlandse van de eerste avond weer tegen en die heeft me, helemaal geweldig, allemaal leuke adresjes gegeven voor Bali en Lombok (ze reist de andere kant op). Daar heb ik zin in!

Ook moest ik gaan eten bij 't ViaVia Cafe hier in Yogya. Een goed half uur met de becak de stad door maar 't was de moeite waard. Een hip en trendy eetcafe, gestart door een paar Belgen met duurzaamheidsideaal, inmiddels onderdeel van een keten van 12 over de hele wereld. En een hippe kaart: westers en aziatisch door elkaar, vis, vlees en vegetarisch evengoed vertegenwoordigd. Ik heb me dus tegoed gedaan aan de tumis seafood met rijst, crackertjes vooraf (dit keer geen kroepoek), ontzettend hip opgediend in super servies. Natuurlijk de verplichte bananalassie erbij. En als toetje een "es dawet", in de veronderstelling dat dat op onze dawet zou lijken. Niet dus: een groot glas vol met onderin limonade van palmsuiker (bruine substantie) met gezoete cocosmelk er bovenop en doorzichtig witte klontjes erin (maizena, rijstmeelklontjes... geen cocos in ieder geval). Al met al erg lekker en weer 's wat nieuws, hahaha.

De Nederlandse kwam net voor mijn gerecht ook binnen en ik heb met haar en een australische vriendin die een half jaar in Bandar Aceh gewerkt heeft een beetje zitten kletsen.

Mijn (nu nog ouder en strammere) becakrijder stond nog te wachten en minuut of 40 heuvelopwaarts later was ik thuis om de koffer te pakken voor morgenvroeg.