Als veel tegenzit...

Bij het ontbijt werd ik uitgenodigd door een Indonees en zijn vrouw. De man (eind 50) bleek goed Nederlands te spreken omdat zijn KNIL vader en moeder dat thuis altijd deden. Nu ben ik niet zo van het sociale... maar dit was wel even gezellig. Ze waren hier ook op vakantie, vanuit Yoghja.

Na het ontbijt ben ik helemaal de straat uit gelopen, linksaf, linksaf, eind lopen. Sta ik op het station, blijkt de Pakuan Ekspres trein niet te gaan en lokaal leek me niet echt een optie (vol, waarschuwingen van diefstal en extra vol omdat de Ekspres niet ging... en hij doet er nog een keer zo lang over ook). Helemaal sjaggerijnig loop ik het station uit, sta ik tegenover mijn hotel, hahaha. Bleek de achteringang 30 meter vanaf het hotel te zijn, duh!

In het hotel nog even gelezen en een trein later weer geprobeerd. En dat lukte, met korting zelfs, voor 48 cent ipv 2 euro een uur in een aircon trein richting Jakarta. Langs de spoorlijn alleen maar sloppenwijken of hutjes en naarmate je dichter naar Jakarta centrum komt ook veel torenflats. De mensen om me heen zijn van 't luxere slag... kindertjes goed in de kleren, zelf supernetjes. Een schril contrast met de wereld buiten.

Omdat ik niet echt zit op te letten, of liever, omdat ik verwachtte dat iedereen er in Gambir (hoofdstation) uit zou stappen, blijk ik ineens in Jakarta Kota te zijn beland. Als alles tegenzit, zit er dus soms ook iets heel erg mee, hahah. Want hier moet ik zijn voor Sunda Kelapa, de haven met oude schoeners. Dit scheelt me een hoop gesoebat met bajaj (riksha) over de prijs, en ook een hoop tijd.

Ik vraag iemand de richting en die roept: in de Angor # 15 voor 2.000 (16 cent). Dus dat doe ik maar braaf. En daar zit ik in de laadbak van een omgebouwde auto, knieen tegen mijn oren, als enige passagier, hahaha.

Bij de haven (Sunda Kelapa) mag ik voor 12 cent doorlopen. Sjouwers laden grote balen spul op hun nek en lopen op smalle plankjes de schepen op. Aan de overkant de sloppen van de vismarkt. Een vrouw roept: madam, en zwaait uitbundig vanuit d'r vervallen hutje met 16.000 kilo vuilnis onder d'r achterraam.

Sowieso is heel Indonesie al een beetje surrealistisch omdat er geen westerling te bekennen is, maar hier is 't zelfs een beetje spooky.

Niet het nare, ranzig vieze havenvolk van Calcutta want er is wel politie en een tourist information (per slot van rekening lopen alle tourgroups hier ook de deur plat) maar 't heeft iets van: laat ik maar gaan.

Lekker krom, want na nog een laatste blik loop ik terug naar de weg richting het Maritiem Museum en Pasar Ikan, wat ik net omschrijf als de sloppen.

Dankzij Karidjah (een vriendin van vroeger die altijd Indonesische enge gedroogde visjes (ikan terie) met kop en al verorberde) weet ik dat dat de vismarkt moet zijn, alsof dat niet al van kilometers ver te ruiken is, hahaha. Ze zijn hier dol op gefermenteerde en gedroogde vis. Half Indonesie ruikt naar trassie in 't kwadraat!!!!

's Middags is de vis weg en zijn 't vooral huishoudelijke dingen die te koop zijn en ik zie allerlei leuke kooksetjes van gekleurd blik en geweldig kitsche bordspellen (lili, je weet wel, dat Afrikaanse spel maar dan knalroze ofzo, haha). Maar mijn gezond verstand weerhoudt me want de koffer zit nog steeds te vol en ik koop alleen kroepoek van cassave, vers uit het vet met teveel zout, maar voor 24 cent mag ik niet mopperen. Ook hier word ik bekeken alsof ik een spook ben dus na wat rondwandelen zoek ik maar eens de angor op. Alleen: die is er niet.

Een groepje mannen onder een boom is heel behulpzaam en eentje houdt me gezelschap tot de #2 lokale bus langskomt. Hij houdt die voor me aan en al rijdend word je geacht er in te springen. Ik roep nog gauw: Kota Stasiun? en op hoop van zegen dan maar. Bij 't station word ik ook weer geacht er al rijdend (zij het ietwat langzamer) uit te springen en 't gaat allemaal goed, de motoren, auto's, andere bussen en angors vliegen langs je heen maar niemand raakt je, en da's ook iets waar ik maar van uit ga want ik zie zo weer die hersenpan van die Egyptenaar op straat klappen in Cairo.

Op het station word ik netjes geholpen door een jongen die er uitziet alsof ie Engels kan (en dat ook echt kan trouwens). Hij laat zijn moeder er zelfs voor staan, hahaha.

Had ik trouwens al verteld dat die meisjes van het interview gisteren een half uurtje later terugkwamen, al giechelend, om me een klein kadootje te geven: een maskertje dat ze bij een souvenirshopje hadden gekocht. Zo schattig! Wat me meteen een schuldgevoel geeft omdat ik dit soort souvenirs meestal meteen achterlaat, hahaha. Anders had ik nog meer prullaria dan ik al heb!

De mensen zijn echt vreselijk behulpzaam, lopen hele stukken met je mee. Trekken iedereen erbij die mogelijk Engels zou kunnen verstaan, echt supergrappig.

Niet zo heel ver van het hotel zit een groot (luxe) restaurant. Daar heb ik me met de becak (fietsriksha) naartoe laten brengen. Ook hier kwamen er 2 voorbijgangers aan te pas voordat de man snapte dat ik naar Gumari restaurant wilde. De fietser helemaal blij dat ik 5.000 wou betalen (40 cent), hij moest er bijna de hele weg van giechelen (ja, iedereen giechelt hier, volgens mij van de stress als ze een Belanda tegenkomen, hahahah)

Daar heb ik "genoten" van Paket Nasi Timbel Spesial: allerlei dingen: rijst in bananenblad, zoetzure soep met pinda's en ander nootachtig spul (oeps, de schil kun je niet eten) wat ik niet kende, kouseband en veel peper, een gefrituurde kippepoot (smaakt beter dan ;'t klinkt), rundvlees half gedroogd maar met oma's-sudderlapjes-smaak, gedroogde vis, sambal, groentes, gebakken tofu enzovoorts. Met een lekkere aarbeien shake erbij, een sprite (cola light was op) en als toetje Jaruk Serut of zoiets... geraspt vers fruit in een drabje met vooral heeeeel veel rode peper. Oeps, niet alleen was 't te scherp voor me, 't smaakt ook niet echt lekker. Nou ja, voor 85 cent kun je een keer iets proberen, hahaha.

Julle snappen wel, met al dat eten hier vermaak ik me opperbest en mijn humeur van vanochtend was in een klap verbeterd toen in Jakarta alles zo perfect verliep. En in 't kader van ik ben lui heb ik me toen ook maar weer terug laten fietsen, ditmaal naar de Merdaka Shopping Mall om dit mailtje te schrijven.

De planning is om morgenvroeg op een goddeloos vroeg tijdstip naar Bandung te gaan, 3 uur met de bus, nu wel door de Puncak Pass. Nu klinkt dat erger dan het is want voor 11 uur gebeurt er hier geen drol... 't Is geen Bangkok, zeg maar.

Trouwens, eindelijk, eindelijk (op mijn verzoek) hebben ze 't mandje voor mijn deur leeg gemaakt. Vannacht hoorde ik zo'n hard geritsel in 't mandje dat ik dacht dat er minstens een dikke rat (maar waarschijnlijker een gekko of een katje) in zat te wroeten.

De gekko is trouwens mijn kamergenoot, die is er al 3 dagen.

Nou, ik ga proberen de verleiding van pisang goreng te weerstaan van al die marktkraampjes op weg naar huis.