Zonnig en gezellig

Lviv wordt niet vroeg wakker dus ik ga rond half 10 pas op pad. Twee cakejes en twee koppen thee als ontbijt in mijn 'eigen' keuken. Eerste missie: mijn e-ticket voor de nachttrein morgen omruilen voor een echt kaartje. Vanaf Svobody zouden er trams gaan, dus die kant maar op. Langs het beeld van Taras Shevchenko en drukbewerkte gebouwen, het Nationaal museum. Ik kom op de Outdoor arts and crafts market terecht. Ze zijn nog aan het opbouwen. Alleen maar toeristische meuk en dan ook nog van de lelijkste soort. Bekers, houtwerk, huiden en schapenvachtenkleden strijden om een plek met lelijke matruschka poppen en kitsch borduurwerk. Aan het einde van Svobody komen bussen en marschrutkas voorbij, maar geen tram te bekennen. Alle opschriften zijn Cyrillisch en stoeten rijden langs me heen zonder dat ik er grip op krijg. En niemand spreekt Engels. Tot ineens nummer 29 train station in het Engels laat zien. Dus ik spring aan boord en kan vervolgens de oude chauffeur niet duidelijk maken waar ik naartoe wil. Een oudere dame pikt het woord 'station'  eruit. Ik moet 2 hryvna betalen en off we go. De nauur is volop aanwezig in de stad. Overal zitten parken en mooie kerken en kathedralen met groen er omheen.  

Langs St. Georges Cathedral en Sovjet architektuur gaan we richting het sober aandoende gebouw van het station. De stoepen zijn ongelijk en oude roestige dingen liggen aan de kant van de weg, tegenover de eettentjes waar reizigers hun buik kunnen vullen.    

Het nare van Cyrillisch is dat m'n hersens doorlopend de vertaalslag proberen te maken. Wat goed uitkomt als ik bij een van de KACA's het woord internet ontcijfer. Zonder woorden gebaart de kassiere me dat ik mijn print moet geven en drukt een paar seconden later een Cyrillisch treinkaartje mijn kant op. Met mijn kopietje (hee, slim he) ernaast schat ik in dat alles klopt. Mission accomplished. Terug naar het centrum.  

Kriskrassend loop ik door het oude historische centrum. Het is moeilijk, zelfs met de kaart in de hand, om te ontdekken voor welke kerk je staat, zoveel zijn het er. De Latin Cathedral, met een uiterst protserig interieur van goudkleurige religieuze parafernalia. Het donkergrijs van de Boyim Chapel waar geen teken van leven te bekennen is. Terug naar het Rynok plein. Op zoek naar de ruines van de Golden Rose Synagoge. Op een terrasje eet ik een salade met de bijzondere combo van vijg, walnoten, sundried tomaat, verse tomaat, olijven en parmesaanse kaas. De bestelde grape juice blijkt een grapefruit juice. Beter zelfs! Met uitzicht op een oude brokkelende gerestaureerde muur.  

Nog maar weer op zoek naar de ruine om na een tijdje dolen tot de conclusie te komen dat ik er een half uur tegenover heb gezeten. Okee.      

Achter de Dormition church ligt op een pleintje, aan de voet van wederom een groot standbeeld, een boekenmarktje met oude morsige boeken en veel potentiele kopers. Ook hier weer een strook herfstige natuur. De Dormition kerk ligt naast het Museum of Religious History, dat op maandag gesloten is. De kerk is maar een klein stukje toegankelijk. Afgezet met een koord, net als veel andere. Ook hier weer een boel kitsch.    

Dan de Dominican Cathedral en kriskras lopend de Armenian Cathedral, waar de hekken stevig op slot zitten. Desalniettemin een mooie blik op een Jezus aan een kruis. Een Maria met derde oog als muurtekening er tegenover. De straatjes zijn mooi, pittoresk, niet al te vervallen en overal wonen mensen aan het wasgoed en de plantenbakken te zien. Langs de achterkant kom ik bij de Transfiguration Church. Ik kan zo geen ingang vinden dus sla het interieur over. Via de arts and crafts market kom ik weer aan het einde van Svobody. Ik steek over en loop omhoog naar een stukje markt in barakken. Oud en vervallen. Met niet de babuschkas met hoofddoek die op straat hun bloemen of appels verkopen maar winkels vol kitsch, stretch en studs. Oi, wat een lelijkheid. Hier en daar verkoopt een winkeltje huishoudelijk spul, in een zelfde gradatie van kitsch. Via een lokaal buurtje waar ze aan het bouwen zijn, gezien de grote Oostblok truck met mannen in de laadbak, loop ik terug naar de bushalte. Bij het kleine kerkje van Maria slaan mensen kruisen. Ik piep even naar binnen. Minder kitsch, maar ook afgezet en verboden te fotograferen. Als ik buiten even in het lekkere weer geniet van de geur van herfst gemengd met uitlaatgas zie ik pas de grote Maria met kind boven de ingang.  

 Mijn voeten en benen willen niet meer... Ik pak een marschrutka # 29 die zomaar een andere route neemt maar gelukkig aan de andere kant van het park voor de universiteit stopt. Op het plein staan tientallen opgedirkte tienermeiden in veel te strakke, veel te blote jurken te poseren, wankelend op hoge hooker shoes: enorme plateauzolen en levensgevaarlijke hakken, maar dan nog iets erger. De droom van elke wanhopige catalogusbruidzoeker, schat ik zo in.    

De vrouwen zijn hier mooi, zwaar opgemaakt en vrouwelijk gekleed grotendeels. Of Oostblok grauw. Met weinig er tussen in. Babuschkas in hoofddoeken kleuren nog steeds het straatbeeld, in grove mannenschoenen. Maar ook jasschorten zie je overal, bij vrouwen die niet alleen ramen maar hele puien van winkeltjes staan te poetsen.    

In het park schiet ik nog wat zonnige plaatjes van Ivan Franko's standbeeld, pontificaal voor zijn park waar drommen mensen spelen in de gele bladeren, wandelen of zoenend. Dat laatste lijkt wel nationaal tijdverdrijf nummer 1.    

Uiteindelijk strompel ik maar weer heuvel op richting kamer. Een uurtje uitpuffen voor ik 's avonds weer op pad ga.  

De traditionele Oekraiense experimenten achter de rug, tijd voor een pizzaatje. En een toetje. En meer Rynok plein en omgeving. Weer is het overal druk. En het weer werkt natuurlijk ook geweldig mee.