Terracotta Warriors

Vandaag heb ik, ondanks het regenachtige begin, een mooie dag gehad. Met de regenjas veilig in de tas ben ik naar de grote weg gelopen om voor 6 cent de bus naar het treinstation te nemen. De Lonely Planet schrijft over het vertrekpunt van de bus naar het terracotta leger alleen 'op de parkeerplaats bij het treinstation', daar niet in meenemend dat het station enorm is en dat er zo'n 36 parkeerplaatsen rondom het station zijn. De enigen die hier ook maar een woordje Engels spreken zijn de touts en die verdienen niets aan je als je met de lokale bus gaat, dus die helpen je niet. Dan word ik soms toch overvallen door zo'n gevoel van 'dit gaat helemaal niets worden'. Maar uiteindelijk is er altijd iemand die behulpzaam is en blijk ik nog maar een kwartiertje op zoek te zijn, haha. En uiteindelijk is dat dan weer dat gevoel van accomplishment, de uitdaging!

Binnen 3 minuten vertrekt het speciale groene busje en een uur en 8 yuan (1,10 euro) later stap ik bij de zijingang uit. Een entreekaartje kost 18 euro en daarvoor word je een soort pretpark (ja, echt) in gelaten. Donkere heuvels liggen in de achtergrond in wolken mist. Overal zijn toeristische prullariastalletjes, jadekraampjes en eettentjes. de onverklaarbare bontjes die Sandra beschreef zijn er inderdaad ook. Ook hier is het weer enorm druk met Chinese toeristen, hier en daar gelardeerd met Russen, Fransen en zelfs een enkele Nederlandse groep. De echte bezienswaarigheden zijn helemaal achter op het grote terrein gelegen en hier hoef je pas je kaartjes te laten zien. Ook al stond dit initieel niet op mijn verlanglijstje, de grote hal met zo'n 2000 warriors is erg indrukwekkend en ik hang er langer rond dan ik zelf verwacht had. De plots 2 en 3 zijn beduidend minder indrukwekkend. In de boeken staat dat elke warrior een eigen gezicht heeft, en dat lijkt ook echt zo te zijn. Ze verschillen enorm van elkaar. Mensen drommen bij de entree tegen de omheiningen aan om een glimp van de beelden op te vangen. Verderop in de grote hangar van plot 1 heb je meer ruimte. Het typisch Chinese vermaak bestaat uit je egen gezicht laten monteren op een foto van een warrior of op de foto tussen een aantal replica's. Wat kan ik zeggen...

Na een wandeling over de goed aangelegde en onderhouden gronden eet ik in het pretparkgedeelte een snelle noedelsoep met allerlei onbekends erin (dat krijg je als je om vegetarisch vraagt). Inmiddels regent het weer best hard, is het nog stteds ruim 30 graden en vind ik het tijd om terug te gaan naar de stad. Links van de ticket office ligt een enorme parkeerplaats met daar weer links van de halte voor de lokale bussen . Er gaat een 914 slow bus maar als ik om de 306 express bus vraag dan stuurt de conductrice me toch de goeie kant op (eindelijk een sympathiek iemand) en een uur en 20 minuten later ben ik weer in Xi'an. Dit keer is mijn riksharijdster een dame met een bril met een pootje en an de andere kant een blauw koordje om het oor . Ze rijdt voortdurend regelrecht tegen het verkeer in dus ik doe mijn ogen maar gewoon dicht.

Als ik in het cafeetje van de guesthouse dit verslag zit te typen komt er een heftig gesticulerende Nederlandse binnen. Ze stond op de luchthaven voor een binnenlandse vlucht zonder paspoort, die lag nog in de guesthouse. Been there, done that: wij vergaten ooit eens een paspoort in India en kwamen er duizenden km verderop pas achter, en ik verloor mijn paspoort ooit eens in Macy's NY. Ik hoor haar zeggen dat ze, in tegenstelling tot vorige keren in China, 'er totaal niet in kan komen'. Herkenbaar. En omdat we de enige Nederlanders zijn, zitten we even later zalig ongenuanceerd de Chinezen, hun vieze en nare gewoonten en de lelijkheid van de omgevinger er door te halen. Ze is hilarisch: ze is nog ongenuanceerder dan ik ben en ze heeft het helemaal gehad na al weken onderweg te zijn. Het is lang geleden dat ik zo hard heb gelachen!