Zeebenen

Allemachtig, wat heb ik genoten. Eerder vertelde ik al dat Lina Cottages aangaf dat ze maar 1 nacht een kamer hadden. Zonder af te wachten of dat de dag erop anders was ben ik verkast naar Dharmarie, een hele uitgave want de kamer is 24 euro per nacht.

Je wordt een beetje gehersenspoeld als alles telkens "niet duur" is en dan ga je alles omreken in "maar zoveel" of "jeetje, zoveel!".

Maar goed, voor 24 euro heb je dan ook een supersonisch lekker bed met crispy schone lakens, een badkamer met een douche van ruwe brokken bergachtig-steen (enigszins tenietgedaan door de geiser die pal boven al het mooie marmer gemonteerd is met uitstekende leidingen en openliggende draden, maar a la).

Maar om de draad weer op te pakken: wat heb ik genoten! Mijn erg chemische aardbeienmelkdrankje, die ik dagelijks drink om de neveneffecten van malariaprofylaxe teniet te doen, was ijskoud in 't koelkastje en plots zelfs lekker. De douche was zalig warm en ik heb de boiler volkomen leeggemaakt, telkens mompelend: god, wat is dit lekker, allemachtig, dit is echt supersupersuperlekker. Beter dan een bak Haagen Dasz, voor de ingewijden onder ons, hahaha.

Omdat ik mijn onderbroeken uitgewassen had en die in deze vochtige warmte amper drogen heb ik zelfs de airco benut en had ik meteen een goede reden om de deken hoogop te trekken (en de onderbroeken waren inderdaad droog, door de stroom "koude" lucht van 22 graden).

Om 9 uur moest ik op de boot van Senggigi naar Padangbai op Bali, waar een bus klaar zou staan om me naar Ubud te brengen. De boot vertrekt letterlijk van 't strand voor 't hotel, waden door de branding om in het bootje te komen dat je naar de grote boot brengt.

De tocht, net als de heenweg 5 uur, was weinig schokkend en gelukkig heel droog, tot 1 minuut voor aankomst in Padangbai. Mijn coole ik-ben-echt-indonesisch-kijk-maar-naar-mijn-authentieke regenjas kon ik dus meteen al gebruiken.

Onderweg kwamen we een hele grote school dolfijnen tegen. In de verte maakten ze mooie sprongen en haalden ze capriolen uit. Een paar kwamen zelfs langszij zwemmen en hun zilvergrijze lichamen schoten naast de boot door 't water. Spectaculair... ze blijven fantastisch! Verder was de reis weinig noemenswaardig en heb ik gelezen en gedommeld.

Het eten op de boot (om 9 uur ontbijt en om 12 uur lunch) was superlekker. Eigenlijk, al durf ik dat niet te zeggen nu ik net voor 12 euro Indiaas heb zitten wegproppen, zijn de maaltijden aan boord nog het lekkerst en authentiekst van heel Indonesie geweest. En dat door jongens die niet eens oud genoeg lijken om van school te zijn. Maar goed, als ze oud genoeg zijn om een boot te varen, dan mogen ze vast ook wel koken, haha.

Bij 't ontbijt gooide een van de jongens een pot kokendhete thee om. Ik duwde een meisje uit de weg en heb niet eens gemerkt dat ik 't zelf over de benen kreeg. Pas vanavond toen ik in 't zwembad bij het Ubud Bungalows hotel lag voelde ik 't steken en bleken mijn beide knieen en linkerkuit knal- en knalrood verbrand. Niet superernstig, wel zwaar onplezierig!

Zes uur na vertrek kwam ik dus aan bij Ubud Bungalows, een paradijselijke tuin volop geurende planten en bloemen, met overal mooie beelden, enorm uitgestrekt met langs een pad van met kiezels ingelegde stenen allemaal mooie huisjes. Ik heb de bovenverdieping en kijk uit op het mooie natuurstenen zwembad. De kamer, met four-poster-bed, is authentiek Balinees en op het bamboerek hingen spierwitte, lekker ruikende handdoeken, met mooie verse bloemetjes als versiering. Die vind ik ook op mijn lekkere witte lakens (in tegenstelling tot de synthetische met 3 verschillende bloemmotieven in de goedkopere accommodaties) en op de gastendoekjes naast de roze wasbak en 't roze bad. Hier betaal ik, na afdingen, hahah, 12 euro ongeveer per nacht maar ik ga er vast en zeker van genieten alsof ie 24 euro kost!!!

Niet alleen kwam ik in Senggigi het Nederlandse stel tegen waar ik in Java even mee optrok, ook kom ik in dit hotel een Nederlands stel tegen die ik vorige week hier op de markt even gesproken heb. Ik wordt door hen meteen uitgenodigd om even bij ze op de veranda te komen teuten en we halen even lekker al die ouwe vieze mannen erdoor die hier met jonge Aziatische meiden op stap zijn. Ik krijg van het nog wat leesvoer en met mijn buikje vol keer ik huiswaarts (20 meter door de tuin) om lekker in mijn mooie bed wat te lezen en moed te verzamelen om de strijd met de pc aan te gaan, waarbenjij.nu wordt er namelijk telkens uitgegooid.

Heee, ik weet waar 't aan ligt: al die lange verhalen van mij elke dag belasten hun pc's natuurlijk, hahahhaha.