Idul Adha, dodelijke dag voor geiten

Met een half uurtje vertraging ging ik vanochtend op pad met mijn hindu-chauffeur. De locale markt waar ik me op verheugd had was er natuurlijk niet vanwege de feestdag maar de straten waren vol mensen die, met weerspannige geiten aan 't touw, op pad waren. Vanaf Senggigi gingen we landinwaarts richting Baun Pusuk Monkey Forest (ja, ook hier blijkbaar). Overal liepen mensen, met theepotten, pannen, plastic bakken en van alles en nog wat op straat, voor een bezoekje aan familie of op naar de slacht van 'n geit.

Overal in tuinen hingen geiten op de kop tussen 2 bomen gespannen aan hun poten of met de kop in een strop. Al teveel bloederig detail werd me bespaard omdat mensen (volwassenen en kinderen) om de ten dode opgeschreven geiten dromden. Maar eentje kwam in vol ornaat in zicht! Ja, hier doe je 't voor: de bijzonderheden in een andere cultuur!!!

De apen in Monkey Forest kwamen als een speer achter de auto aan toen we langs de kant van de weg parkeerden. Omdat we niets te eten hadden waren ze amper geinteresseerd maar bleven hangen voor 't geval dat, leek 't wel.

't Uitzicht was super: een diepe vallei met alleen maar groen, in de verte een dorpje en helemaal in de verte de zee, hier en daar een wolkje rook opstijgend uit 't oerwoud van bomen.

Uberhaupt was 't uitzicht deze trip geweldig: ik heb 't allemaal gehad, sawa's op steile hellingen tussen Baun Pusuk en Tanjung ongeveer aan de kust , palmbomen, bamboe, teakhout, de gortdroge vlakten rond Amor Amor (noordwestkust) waar alleen de cashewbomen vrucht willen dragen. Rond Anyar en Senaru, aan de voet van Gunung Rinjani (3726 m hoog) is 't weer een regenwoud van jewelste.

Vrijwel elke brug loopt, ondanks alle regen, over droge rivierbeddingen of hooguit een vieze modderige prut waar de mensen desalniettemin zichzelf of hun kleren in wassen. Dit zie je ook overal in het water dat van de sawa's af loopt in irrigatiekanalen.

Gedurende de trip komen we een paar keer in hevige regenbuien terecht. Maar iedereen gaat onverstoorbaar verder met wat ze aan 't doen zijn. Twee kindertjes zie ik zelf poedeltje naakt voetbal spelen. Opgeschoten jongeren blijven gewoon op de brugleuningen zitten alsof het zonnetje lekker schijnt... Raar!

Maar een ding is wel duidelijk: vandaag is de ultieme rustdag! Idereen zit, hangt of staat en staart voor zich uit in 't niets of kletst wat met familie. Niets doen is echt tot een kunst verheven, lijkt 't wel. Hoewel later op de dag heel godsgans Lombok op een motor rondscheurt: hele gezinnen, vader en moeder netjes met helm en de drie kindertjes gewoon met blote hoofdjes. Nou ja, de baby draagt nog een mutsje, maar niet echt veilig voor de kleintjes dus. Jonge stelletjes kruipen op de motor lekker dicht tegen elkaar aan.

Langs de stranden is 't vreselijk druk: hele families zitten te barbecuen. De ene helft van de bevolking koopt iets bij de andere helft van de bevolking en overal is 't druk, druk, druk.

Bij de waterval is 't vooralsnog droog. Ik eet in 'n restaurantje, met 't mooiste uitzicht dat je je kunt voorstellen, een hapje. De handgrote vlinders en tientallen zwaluwen scheren langs je heen. Twee sjaggerijnige honden verkassen omdat ik op "hun" plekje kom zitten en worden door de obers weggejaagd.

Bij de waterval is 't beredruk met locals. Mijn gids antwoord op mijn vraag waarom ik hem als gids moet hebben terwijl het pad toch linea recta richting Sendang Gila waterval loopt: your money is used to aid the community and guide you so you are okay with the locals. En inderdaad: de opgeschoten jeugd lacht achter mijn rug (niet verwonderlijk, aangezien ik weer mijn sokken in mijn sandalen draag en ik hijg en puf als een oud postpaard) en af en toe doet er eentje in mijn gezicht een beetje raar. Niet vijandig, alleen niet vriendelijk. Maar goed, voor 1,20 euro doe ik niet moeilijk. Per slot van rekening draagt de gids mijn backpack onder zijn regenjas als ik nog harder hijgend en puffend in een tropische regenstorm weer het enorm stijle pad omhoog klauter. Ik heb de verleiding kunnen weerstaan om, onder het grote zeil waaronder we konden schuilen, mee te doen aan een gokspelletje. Op een kleed en een soort bord met butsen en kuilen wordt een soort roulette gespeeld: je gooit je geld op het kleed op een bepaald figuur in een bepaalde kleur, als de knikker op het bord op dit figuur komt win je 10x je inzet en anders ben je alles kwijt. De inzet varieert van 1.000 ruppiah tot 15.000 en de man naast me verliest volgens mij een half maandsalaris in de korte tijd dat ik er naast sta. Gokken is overduidelijk een mannenspel.

Net als het spetteren onder de neerklaterende waterval: alleen jongens en mannen gaan er onder, volledig gekleed. Natter dan door de regen wordt je toch al niet.

Aan de voet van de berg Rinjani, bij basecamp 1, ligt het dorp Senaru. Een Sasakdorp. De huizen bestaan hier uit gevlochten bladeren en gevlochten rietachtig iets als muren. Wat een armoede en wat naargeestig met overal modder, geitenpoep, 1 waterkraantje voor 't hele dorpje. Dit is echt een dorp waar mensen wonen (niet zo eentje waar opa 's ochtends uit het grote huis op de heuvel 't toeristendorp ingestuurd wordt om toeristen te vermaken): bij elk huis hangen viezige kleren met gaten erin aan de waslijn en zitten vrouwen en kindertjes te schuilen tegen de regen onder hun rieten daken. (De mannen zijn vast en zeker aan 't gokken). De Sasak belijden een andere vorm van islam (ze mogen drinken, varken eten, bidden met een andere frequentie) en hier offeren ze blijkbaar geen geiten maar kippen of fruit. Hier dus geen bloederige taferelen.

Volkomen uitgeteld door 't lange autorijden dommel ik op de terugweg even een half uurtje in. Als ik wakker wordt rijden we weer langs de (nu nog vollere) stranden.

In Senggigi zelf brengt de chauffeur me nog even naar 2 supermarkten ("Chinees, dus die zijn wel open" volgens de chauffeur) en koop ik toch maar een goede regenjas. En echte authentieke! Alle motorrijders dragen 'm ook en hij is zo groot dat ik er ook in pas!!!

's Avonds eet ik nog een hapje bij 't Bumbu Cafe (een superlekkere curry met seafood en ananas, niet Indonesisch als je 't mij vraagt, maar kniesoor die daar op let) en doe ik nog wat pogingen iets online te zetten, maar de verbinding werkt niet mee. Gauw naar 't luxe hotel dus, genieten van mijn lekkere kamer.