Katskhi Pillar en Chiatura
Door: Danielle
Blijf op de hoogte en volg Danielle
26 November 2016 | Georgië, Katskhi
Wat doe je als je door je planning heen bent en nog een hele dag over hebt? Dan stap je in een marschrutka op basis van wat vage internetinformatie en zie je wel waar je uit komt.
Maar eerst moest ik ’s ochtends op zoek naar desinfecterend middel voor de open gelopen en vet onstoken blaar op mijn voet. Met Google Translate kom ik een aardig eind!
Het is dus al vrij laat als ik bedenk dat ik naar de Katskhi Pillar in Chiatura ga. Met marshrutka 1 ga ik voor 60 tetri (24 cent) naar het deel van de stad rond de McDonalds. Rondom de McDonalds verzamelen zich de marshrutka’s. Een eigen verzamelplek voor elke bestemming. De marshrutka binnen de stad betaal je zodra je uitstapt. De langeafstandmarshrutka betaal je van tevoren bij een kleine kiosk met altijd een zure dame achter het ‘loket’.
Na een half uur wachten vertrekt de marshrutka op tijd. Ik heb een fijn plekje en kijk naar buiten. Amper dieren dit keer, langs deze ‘snelweg’. Overal staan leegstaande panden die gesloopt zouden moeten. Hier blijven ze staan tot ze van ellende in elkaar storten. Georgië zou als land rijk kunnen worden van het inzamelen van alle oud ijzer dat hier langs de kant staat weg te roesten.
Na zo’n 1,5 uur niet bijster interessante omgeving, hoor ik ineens een vrouw Engels praten tegen een chauffeur die haar niet verstaat. Ik vraag haar snel waar ze naartoe moet. Ze wil, net als ik, naar de Katskhi Pillar, een hoge rotspilaar in the middle of nowhere waar een maffe monnik zich teruggetrokken heeft. Ze kan me nog net vertellen dat het vanaf de weg maar 1 km lopen is, dus ik spring lekker onvoorbereid (geen eten, geen drinken, verkeerde schoenen) tegelijk met haar uit de marshrutka. Dat bespaart me uiteindelijk ruim een tientje voor een taxi.
Er stappen ook twee jongens uit. Ze dragen volop boodschappen maar zetten deze telkens neer als ze de grond kussen in de richting van het kloostertje naast de pilaar. De grond kussen!
Het is een flinke klim, het is er koud maar ’t zweet staat me op de rug door de steile hellingen waar we tegenop moeten klimmen. Vier honden, ééntje een zwart/witte Duitse staander look-a-like zo uitgemergeld dat ze maar 1/3 van de toch al magere Baukje is, volgen ons continu rond in de hoop wat eten te scoren. Een paar koeien reageren geïrriteerd op de honden en zetten de achtervolging in met de horens dreigend op de hond gericht. Grappig!
Het terrein rondom de pilaar heeft een schattig Hans en Grietje-huisje en wat losse gebouwtjes tegen de bergwand geplakt. Hier wonen een paar monniken en ook de jongens uit de marshrutka verdwijnen er naar binnen. De ladder tegen de 40 meter hoge pilaar is afgesloten. Vrouwen mogen er sowieso niet naar boven en in dit geval mogen alleen monikken omhoog.
Een manke priester met een bijl wandelt langs richting enorme berg haardhout, waar een andere monnik zich al in ’t zweet staat te werken. Na wat rondkijken in het kleine kerkje aan de voet van de pilaar en een soort grotje waar de honinggele kaarsjes van de offerandes aan de wand geplakt zitten, het uitzicht van diverse kanten bekeken te hebben (want we zitten sowieso al hoog) willen we het voor gezien houden. Maar net dan maakt een oude monnik aanstalten naar boven te klimmen. Hij trekt werkhandschoenen aan als hij het slot heeft losgemaakt en begint in etappes aan de klim. Ik zie boven een jong hoofd over de rand gluren. Met de ladder afgesloten, kon deze persoon dus sowieso niet naar beneden. Huh?!
Als we uitgekeken zijn vertrekken de Poolse Paulina en ik richting straat. Auto’s en een enkele marshrutka rijden langs maar de laatste zijn telkens vol. Na een km of twee lopen komen we bij de Katskhi Monastery. De kerk wordt zwaar gerenoveerd, ook hier weer met EU-gelden, en er is niet veel bijzonders te zien. We gaan er wel even naar binnen natuurlijk. Een ornament van een kat steekt uit de muur. Het ziet er oud en heidens uit.
Omdat het nog zo’n 5 km naar het stadje Chiatura is, besluit ik niet meer als een malloot tegen de bergwegen op te lopen maar op een marshrutka of taxi te wachten. Paulina reist budget en ik weet niet of ze ’t met me eens is…
Als er in een half uur tijd weer 3 volle marshrutka zijn langs gekomen ben ik het zat. Ik heb een zielige hond al teken uit zijn vacht getrokken (en bij bleef er gewoon dicht voor tegen me aan staan) als er een oude, rammelende taxi langs rijdt. Er zitten al twee passagiers in maar we kunnen mee voor de resterende kilometers. Voor 70 cent voor ons tweeën, haha.
En dan staan we, ver na ’t middaguur, in het centrum van Chiatura. Het stadje staat bekend om de vele kabelbanen, waarvan er nog een aantal werkend zijn. Wij zien ze alleen in de verte. We kopen een broodje bij een klein loket. De mijne blijkt gevuld met aardappel en ui. Ik heb zo’n medelijden met een zwangere hond die met ons meeloopt, dat ik haar meer dan de helft van mijn brood voer. Ze schrokt het op.
Chiatura is, op een fatsoenlijk gerenoveerd centrumpje in pasteltinten oudroze, geel en groen na, een lelijke industriële stad met grote woonkazernes en een grote olieopslag net tegen het centrum aan. Het heeft ook een aantal kerken en kloosters, waarvan het Mgvimevi Klooster er één is. Hoog tegen een rotswand geplakt. Weer klimmen dus! Een deel van de kerk is in de rotsen gebouwd. Het heeft mooie wand- en plafondschilderingen. Een schare vrouwen bemant de kerk voor schoonmaak, verkoop van parafernalia. Een monnik staat buiten in ’t zonnetje naar de muur te staren. Ik scharrel wat rond en kijk naar ’t uitzicht op de erg Oostblokkig aandoende woonkazernes onder me.
En dan moeten we alweer rennen om de laatste marshrutka te halen. Een taxi brengt ons naar ’t andere einde van de stad, waar ’t marshrutka station ligt. We kopen voor 2,30 een kaartje en wachten braaf op de minibus. Van de terugweg krijg ik niet veel mee, ik dommel de halve terugweg.
De verbazing van Paulina is grappig als ik haar vertel dat we de marshrutka uit moeten. Ik zie de gouden bogen en weet dat ik hier aan de straat de marshrutka 1 terug kan nemen het stadje in. Zo weinig postduivengevoel als ik in NL heb, in het buitenland gaat het altijd goed.
We blijken allebei naar ’t zelfde restaurant te willen, dus gaan we samen. Best gezellig, maar na een lange dag buiten in de kou zitten we zitten allebei doodmoe aan ’t tafeltje in ’t warme restaurant. Het was me het dagje weer. Heel anders dan gisteren, lekker rustig aan, maar wel erg leuk!
Morgen nog een half dagje, en dan zit het er al weer op!
Maar eerst moest ik ’s ochtends op zoek naar desinfecterend middel voor de open gelopen en vet onstoken blaar op mijn voet. Met Google Translate kom ik een aardig eind!
Het is dus al vrij laat als ik bedenk dat ik naar de Katskhi Pillar in Chiatura ga. Met marshrutka 1 ga ik voor 60 tetri (24 cent) naar het deel van de stad rond de McDonalds. Rondom de McDonalds verzamelen zich de marshrutka’s. Een eigen verzamelplek voor elke bestemming. De marshrutka binnen de stad betaal je zodra je uitstapt. De langeafstandmarshrutka betaal je van tevoren bij een kleine kiosk met altijd een zure dame achter het ‘loket’.
Na een half uur wachten vertrekt de marshrutka op tijd. Ik heb een fijn plekje en kijk naar buiten. Amper dieren dit keer, langs deze ‘snelweg’. Overal staan leegstaande panden die gesloopt zouden moeten. Hier blijven ze staan tot ze van ellende in elkaar storten. Georgië zou als land rijk kunnen worden van het inzamelen van alle oud ijzer dat hier langs de kant staat weg te roesten.
Na zo’n 1,5 uur niet bijster interessante omgeving, hoor ik ineens een vrouw Engels praten tegen een chauffeur die haar niet verstaat. Ik vraag haar snel waar ze naartoe moet. Ze wil, net als ik, naar de Katskhi Pillar, een hoge rotspilaar in the middle of nowhere waar een maffe monnik zich teruggetrokken heeft. Ze kan me nog net vertellen dat het vanaf de weg maar 1 km lopen is, dus ik spring lekker onvoorbereid (geen eten, geen drinken, verkeerde schoenen) tegelijk met haar uit de marshrutka. Dat bespaart me uiteindelijk ruim een tientje voor een taxi.
Er stappen ook twee jongens uit. Ze dragen volop boodschappen maar zetten deze telkens neer als ze de grond kussen in de richting van het kloostertje naast de pilaar. De grond kussen!
Het is een flinke klim, het is er koud maar ’t zweet staat me op de rug door de steile hellingen waar we tegenop moeten klimmen. Vier honden, ééntje een zwart/witte Duitse staander look-a-like zo uitgemergeld dat ze maar 1/3 van de toch al magere Baukje is, volgen ons continu rond in de hoop wat eten te scoren. Een paar koeien reageren geïrriteerd op de honden en zetten de achtervolging in met de horens dreigend op de hond gericht. Grappig!
Het terrein rondom de pilaar heeft een schattig Hans en Grietje-huisje en wat losse gebouwtjes tegen de bergwand geplakt. Hier wonen een paar monniken en ook de jongens uit de marshrutka verdwijnen er naar binnen. De ladder tegen de 40 meter hoge pilaar is afgesloten. Vrouwen mogen er sowieso niet naar boven en in dit geval mogen alleen monikken omhoog.
Een manke priester met een bijl wandelt langs richting enorme berg haardhout, waar een andere monnik zich al in ’t zweet staat te werken. Na wat rondkijken in het kleine kerkje aan de voet van de pilaar en een soort grotje waar de honinggele kaarsjes van de offerandes aan de wand geplakt zitten, het uitzicht van diverse kanten bekeken te hebben (want we zitten sowieso al hoog) willen we het voor gezien houden. Maar net dan maakt een oude monnik aanstalten naar boven te klimmen. Hij trekt werkhandschoenen aan als hij het slot heeft losgemaakt en begint in etappes aan de klim. Ik zie boven een jong hoofd over de rand gluren. Met de ladder afgesloten, kon deze persoon dus sowieso niet naar beneden. Huh?!
Als we uitgekeken zijn vertrekken de Poolse Paulina en ik richting straat. Auto’s en een enkele marshrutka rijden langs maar de laatste zijn telkens vol. Na een km of twee lopen komen we bij de Katskhi Monastery. De kerk wordt zwaar gerenoveerd, ook hier weer met EU-gelden, en er is niet veel bijzonders te zien. We gaan er wel even naar binnen natuurlijk. Een ornament van een kat steekt uit de muur. Het ziet er oud en heidens uit.
Omdat het nog zo’n 5 km naar het stadje Chiatura is, besluit ik niet meer als een malloot tegen de bergwegen op te lopen maar op een marshrutka of taxi te wachten. Paulina reist budget en ik weet niet of ze ’t met me eens is…
Als er in een half uur tijd weer 3 volle marshrutka zijn langs gekomen ben ik het zat. Ik heb een zielige hond al teken uit zijn vacht getrokken (en bij bleef er gewoon dicht voor tegen me aan staan) als er een oude, rammelende taxi langs rijdt. Er zitten al twee passagiers in maar we kunnen mee voor de resterende kilometers. Voor 70 cent voor ons tweeën, haha.
En dan staan we, ver na ’t middaguur, in het centrum van Chiatura. Het stadje staat bekend om de vele kabelbanen, waarvan er nog een aantal werkend zijn. Wij zien ze alleen in de verte. We kopen een broodje bij een klein loket. De mijne blijkt gevuld met aardappel en ui. Ik heb zo’n medelijden met een zwangere hond die met ons meeloopt, dat ik haar meer dan de helft van mijn brood voer. Ze schrokt het op.
Chiatura is, op een fatsoenlijk gerenoveerd centrumpje in pasteltinten oudroze, geel en groen na, een lelijke industriële stad met grote woonkazernes en een grote olieopslag net tegen het centrum aan. Het heeft ook een aantal kerken en kloosters, waarvan het Mgvimevi Klooster er één is. Hoog tegen een rotswand geplakt. Weer klimmen dus! Een deel van de kerk is in de rotsen gebouwd. Het heeft mooie wand- en plafondschilderingen. Een schare vrouwen bemant de kerk voor schoonmaak, verkoop van parafernalia. Een monnik staat buiten in ’t zonnetje naar de muur te staren. Ik scharrel wat rond en kijk naar ’t uitzicht op de erg Oostblokkig aandoende woonkazernes onder me.
En dan moeten we alweer rennen om de laatste marshrutka te halen. Een taxi brengt ons naar ’t andere einde van de stad, waar ’t marshrutka station ligt. We kopen voor 2,30 een kaartje en wachten braaf op de minibus. Van de terugweg krijg ik niet veel mee, ik dommel de halve terugweg.
De verbazing van Paulina is grappig als ik haar vertel dat we de marshrutka uit moeten. Ik zie de gouden bogen en weet dat ik hier aan de straat de marshrutka 1 terug kan nemen het stadje in. Zo weinig postduivengevoel als ik in NL heb, in het buitenland gaat het altijd goed.
We blijken allebei naar ’t zelfde restaurant te willen, dus gaan we samen. Best gezellig, maar na een lange dag buiten in de kou zitten we zitten allebei doodmoe aan ’t tafeltje in ’t warme restaurant. Het was me het dagje weer. Heel anders dan gisteren, lekker rustig aan, maar wel erg leuk!
Morgen nog een half dagje, en dan zit het er al weer op!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
