Kutaisi, Gelati Monastery en Motsameta Monastery

Om half 2 's nachts word ik, lekker luxe, door de chauffeur van het hostel netjes voor de deur afgezet. De eigenaresse bonjourt me de kamer in, pareert mijn 'ontbijt om 8 uur' met '9 uur' and off she goes!

Omdat ik vorig jaar al in dit hostel verbleef, ken ik de weg. Met de airco op 30 graden is 't aangenaam in de kamer en binnen een paar minuten slaap ik.

Het ontbijt de volgende ochtend is enorm: pannenkoekjes, gebakken eieren, broodjes, een wortelsalade met zoveel knoflook dat ik blij ben dat ik alleen reis en noem maar op... Ik kan nog niet eens een derde op!

De markt is mijn eerste doel van vandaag. Wat handig, om de weg al te kennen. Ik loop de straat uit en vind het niet overdreven koud (rond het vriespunt) maar de storm van gisternacht is nog niet gaan liggen. De wind giert door de straten! De mensen hier zijn ingepakt alsof het min 20 is. Alles is kaal, grijs, koud! En dat vind ik perfect passen bij deze regio. Al is het koud, er zitten al mensen in het park. Op de markt zijn ze nog aan het opbouwen. Voor mij is 't ook even langzaam op gang komen. Ik stuit meteen op het kraampje met de mooie hoorns maar die krengen zijn zo duur dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen ze te kopen.

Teleurgesteld dool ik rond. Het is weer mooi, de oude oma's met de handgemaakte verse kazen, de maisgele kippen die met de kop over het randje gedrapeerd worden, kleine plantjes in kratjes om zelf op te kweken. Er zijn nog maar weinig granaatappels (jammer, dus ook geen sap). Kaki's des te meer. De oude vrouwen zijn old school ingepakt. Onder de dikke rokken en zwarte zware jassen zitten de pyjamabroeken, minstens twee paar dikke sokken (in verschillende motieven uiteraard) en dan bij voorkeur in fluwelige pantoffels. Gaaf!

Al dolend kom ik bij de marschrutka's aan. Op mijn 'marschrutka Gelati' word ik naar een verzamelplek verderop gestuurd en na een minuut of 10 wachten vertrekt de marschrutka, een gedeelde taxi, over het algemeen in een omgebouwde Ford Transit van een Nederlands klussenbedrijf of Duits tegelzettersbedrijf o.i.d.

We rijden de stad uit, zo'n 9 km. Het is grijs, grauw waar je ook kijkt, maar met een strakblauwe hemel en een waterig zonnetje. Als ik om me heen kijk, zie ik koeien, tientallen, op de straat, langs de kant van de weg, tegen de heuvels. Overal. Hier en daar een paar ganzen, een verdwaald varken en scharminkelig dunne honden. Oh ja, zo 'landelijk' was 't hier. Ik was 't al bijna vergeten.

De marschrutka eindigt bij het Gelatie klooster. En draait meteen om, daarmee ben ik effectie afgesneden van vervoer terug, maar dat wist ik natuurlijk van tevoren, toen ik niet een taxi nam maar het OV :-)

Het Gelati wordt verbouwd, ook dat wist ik. Maar zoals de Lonely Planet al zegt: de Georgiërs weten altijd uitzonderlijk mooie plekjes te kiezen voor hun kerken, kathedralen en kloosters. Ook het Gelati ligt er schitterend bij. Ingepakt in groene doeken, met steigers er omheen. Een man die bij me in het busje zat, kust de deurposten van de toegangspoort en raakt de grond aan. Op het erf staat een oude auto, ik betwijfel of ie nog rijdt maar hij zou in Cuba niet misstaan.

Tot mijn verbazing wandelt er een oude man met een stok, met aan een touw een schaap. Je kunt het niet fraaier verzinnen, haha. Geweldig.

In de kerk zijn de plafond- en wandschilderingen ongelooflijk mooi. En nog authentiek, schat ik in. Het is een UNESCO Heritage site maar met het tempo waarmee in Georgië door de EU gefinancierd gerenoveerd wordt, vermoed ik dat ik blij mag zijn dat ik deze kerk nú zie, en niet als de schilderingen in knalkleuren vernieuwd zijn.

Ik dool een hoop af, tijdens mijn reizen, maar bij gebrek aan een beter woord is dat wat ik doe. Ik schiet foto's en geniet.

Maar dan is 't tijd door te gaan. Lopend! 2,5 km ongeveer tot aan de grote weg waar hopelijk verkeer voorbij komt. Ik loop in mijn fijnste schoenen meteen een megablaar dus ik baal flink. Maar ik moet door. De omgeving is erg mooi: de hoeveelheid hekwerk zou de halve wereldbevolking aan 't eten kunnen krijgen als ze 't op de oud-ijzerstapel zouden gooien. Verroest en afbladderend staat er hekwerken om elk huis, elke tuin. Langs de randen van de goten en op de overkappinkjes van de voordeur, 't is allemaal oud ijzer.

De enige bomen zijn die met oude kaki's erin. Knaloranje steken ze af tegen al het grijs. En hier en daar een verdwaald citroentje in heldergeel. Af en toe blaft er een hond of scharrelt er ineens een koe naast me maar verder ben ik helemaal alleen.

Als ik op de hoofdweg ben, hou ik de eerste de beste taxi aan om me de kilometer tot de afslag en de 2,5 km bergopwaarts te rijden naar Motsameta. Dit klooster ligt na een lange, verzorgde 'oprijlaan' als een spookslot tegen de heuvel. Wow! Door 't grijze hout van bomen in winterslaap ziet dit klooster er indrukwekkend uit. Van binnen valt het, na Gelati, een beetje tegen. Te kleurrijk, te gerenoveerd. Maar wel prachtig. Als ik het lange pad terugloop, met als enig gezelschap de monnik of priester wiens dikke 4x4 pontificaal voor de poort geparkeerd is, ben ik blij een taxi te ontwaren. Voor een euro laat ik me terugrijden naar de stad. De blaar is inmiddels kapot en ik mankepoot door de stad.

In een leuk restaurantje (naar Westerse normen), Baraqa, waar voor de verandering niet gerookt wordt en waar géén 'private rooms' zijn maar gewoon een gezellige sfeervolle inrichting eet ik een lokaal gerecht van kalfsvlees met een knapperig vers brood erbij en een mix van 'lokale' drankjes die me bijna doet kokhalzen: cream soda achtige mixen van cola, chocomel en 7-up zijn vies!

Sinds ik hier vorig jaar was, hebben de light drankjes hun intrede gedaan. Dan maar een Cola Zero erbij. Helemaal happy wandel ik in het schemer, met nog steeds een gure, stormachtige wind, terug richting hotel. Ik kies de makkelijke weg en stap een reisbureautje binnen (there's a first) om te vragen naar een auto met chauffeur. Dat scheelt morgen een hoop gedoe. Als het weer het toelaat, ga ik twee dagen met de taxi op stap! Met de marschrutka is het niet haalbaar, dus dit vind ik een prima alternatief. Zin in!

Ik lig vroeg in bed, maar met het tijdsverschil van drie uur is dat best te rechtvaardigen, vertel ik me zelf. Ik heb er in ieder geval al één geweldige dag op zitten.