Uren in de bus

Ik heb vandaag veel te veel in de bus gezeten: eerst in de locale bus naar de busterminal 8 km buiten het centrum... midden in druk verkeer jezelf in een overvolle bus wurmen met koffer... geen makkie. Dat ik en passant op het draaisysteem van de deur ging staan en die daarmee om zeep hielp waardoor de andere 100 passagiers door de voordeur eruit moesten laat ik dan maar buiten beschouwing :-))

Om half 8 sta ik op het busstation 8 km buiten de stad. Jammer eigenlijk van mijn luxere hotel, want het zwembad heb ik niet gebruikt en het ontbijt heb ik ook onfatsoenlijk vlug naar binnen gepropt. En nu dus irritatie dat ik de vertrektijden niet gecheckt heb, want de AC bus vertrekt pas om 10.00 uur. Maar goed, dan mar in "ekonomi", ookal spuugt de halve bevolking in die klasse zijn ontbijtje er net zo hard weer uit. En inderdaad, gedurende de 4 uur durende tocht door kleine dorpjes, vaakniet meer dan een politiestation, een voetbalveldje en wat winkeltjes en rijstvelden spugen achter elkaar 3 buurvrouwen een zakje vol. Ofwel, 2 eigenlijk. De eerste zit al een kwartier te kokhalzen, mijn groene AntaFlu helpt daar zelfs niet meer tegen. En ineens komt er een straal. Dus ik maar een plasticzakje leegmaken, natte doekjes uitdelen. YEK, ik hou 't zelf nog net binnen. De gevulde zakjes van alle 3 dames eindigt onder de stoel voor hen.

Een ekonomibus betekent ook: geen AC. Dus oververhit en helemaal natgeplakt in mijn kleren kom ik aan in Banjar, want oh ja, de ekonomi gaat niet rechtstreeks. Daar wordt ik rechtstreeks overgehevend in een uit de kluitengewassen minibus, vol vrouwen en schoolkinderen. De enige plaats die nog vrij is is naast een "voluptueze" Indonesische en met een halve bil hang ik op de bank, de komende 2,5 uur. Optrekken, stoppen, optrekken stoppen...

Eindelijk in Pangandaran pingel ik flink op de becak en laat me naar Adam's Homestay fietsen. WAT EEN PARADIJSJE. Een verzorgde tuin rond een zwembad, overal vijvertjes met vissen, dikke kikkers, mooie beelden, leuke zitjes. Ik heb de hele dag nog niks gegeten, behalve 2 plakken toast om 6 uur (en 't is nu 3 uur) en na gauw wat kamers bekeken te hebben kies ik voor de grootste: een slaapkamer, woonkamer met koelkast, 2 balkons en aircon voor 275.000. Zoner gene gooi ik mijn paspoort neer, gris ik de sleutel mee en spint naar de kamer want ik heb me daar ineens een buikpijn. En geen seconde te vroeg, hahah.

De verbouwereerde receptionist doet alsof zijn neus bloed als ik even later, weer helemaal zonder gene, de incheckactie wil afmaken.

Het hotel wordt gerund door een Duitse en haar man de kunstenaar. Alles is kraakhelde schoon en ik geniet van 't lekkere eten. Ik durf het bijna niet te zeggen: spaghetti met rode saus, een tonijnsandwich en een lekkere fruitshake. Nasi kan ik de komende weken nog genoeg eten, hahaha.

Het stand ligt zo'n 50 meter verderop en voorzichtig (menselijke uitwerpselen zijn geen uitzonderingen op dit soort stranden) wandel ik door de branding, tot ik een paar meter verderop een man een slang van het stran zie teruggooien in zee. Laat maar.

's Avonds slaap ik fantastisch. Deze luxe houdt ook een supercomfortabel bed met lekkere, frisgeurende kussens in... zaaaaaalig.