Kennismaking met Dar

Om 3 uur 's nachts land ik in Dar es Salaam. Dankzij mijn vooraf gehaalde visum sta ik om 4 uur buiten. Anders was het een stuk later geworden. Om half 5 rol ik mijn bed in in een basic maar schone kamer. De badkamer is bare bones en afgeleefd maar schoon. Wat er buiten mijn raam zit boeit me even niks: slapen!

Om half 9 sta ik op. Meteen even geld halen. Het hotel zit in een beetje een gribusbuurt maar daar had Ceyda van Insta me voor gewaarschuwd. Overal worden auto's gerepareerd of uit elkaar gehaald. Grote flessen lucht staan op steekwagentjes, olie loopt langs de emmers om het op te vangen in de grond. Ik krijg een paar jambo's en karibu's van de mannen in de straat. Bij de tweede links sta ik ineens op Kisutu market. Groente en fruit, hosselaars met pindas laten hun muntgeld vakkundig rinkelen zodat iedereen kan horen dat ze eraan komen. in grote tonnen wordt rood zand van de aardappelen gespoeld. Ik zie bieten, bloemkolen, mais, bonen, een vrucht die ik niet ken. Ik ruik verderf van een vuilnishoop, in hermetisch gesloten slagerijtjes van enkele vierkante meters hangen grote paarsrode karkassen. Welcome to Tanzania (met de klemtoon op zan).

Langs de brede straten rijden dalla dallas, busjes, en overal zitten mensen met kraampjes: elektronica, haarfrutsels, tweedehandsschoenen, oude kleren... Ik loop iets te ver maar draai om richting Citymall voor Barclays Bank die trouwens een whopping 7 euro per opname vragen voor maximaal op te halen 160 euro. En dan ABN Amro nog...

Afijn, geld in de zak, even een verkenningsrondje door de behoorlijk luxe supermarkt met uitgebreid assortiment. Wat Dar ook brengt, verhongeren hoef ik niet. Tot nu toe is de Maisha super ook de enige plek waar niet 6 man zit voor 1 baan.

Na de bank even een pitstop in mijn kamer. Geld in de moneybelt onder mijn kleren. Rugzak kruislings om mijn romp, hand er semi-nonchalant erop. Dat doen al die waarschuwingen met je. Vooral het briefje in de hotelkamer dat vrouwen vaak slachtoffer worden van hardhandige tasjesrovers of dat je op moet letten dat er niet een tweede persoon in de taxi zit omdat je dan gedwongen geld moet pinnen. Ik dacht nog even sarcastisch: nou succes met je 160 euro max. Maar zo werkt dat natuurlijk niet...

Bij de receptie vertellen ze mij: geen vrienden maken en niet met straatjongens praten. En dan mag ik op pad. Ik dool rond door Kisutu. Overal zijn mensen. Vlaggetjes met hamer en sikkel wapperen in Mosque street waar minstens drie versterkers drie moskeeen verraden. Ik loop al dwalend rond en zie allerlei moois. Kleurrijk geklede vrouwen, overalstalletjes voor beltegoed. Fietsen met daarop kraampjes met ananas. Hier en daar een samosakraampje. Het is druk op de smalle stratenvande oude binnenstad. Alles brokkelt af, ook de luxe moderne autos hebben krassen en deuken.

Bij de kade loop ik naar Azam, de ferries naar Zanzibar en blijkbaar Pemba, al vind ik ook hier die tijdschemas niet. Het is er beredruk. Non-residents hebben hun eigen loketje. Maar ik vlieg dus dit is meer for future reference. Ik loop een stuk langs de kade met een smalle strook ranzig strand. Na een tijdjelopen vind ik het wel iets te grimmig, met hele families in het struikgewas, eten kokend etc. Dus steek ik over naar de andere kant van de straat met grote huizen, overheidsgebouwen en een hotel hier en daar. De busbaan is de scheidslijn. De verhoogde bushaltes op ca. 1 meter hoogte. Dan kom ik aan bij Kivukoni Front, waar de grote vismarkt zit. Het eerste gedeelte bestaat uit vrouwen in witte jassen met enorme pannen borrelende olie en morsige houten snijblokken, hutje mutje op elkaar. Hier kun je je vis laten klaarmaken. Verderop zijnde kramen waar om deze tijd niet heel veel meer ligt. Aan de uitstek3nde kade wordt ook nu nog vis binnen gebracht. Ik manouvreer langs morsige goten met schubben en stinkend water.op een plek is de stank jiet te harden. De gewone visstank mengt zich met iets als menselijke uitwerpselen ineen hevige amoniaklucht. Twee meter verderop dringen honderden vrouwen zich om de vissers die in manden en zakken de vis, de inktvis, de octopus etc aan land brengen. Wat een kleuren, wat een herrie,wat een geuren.

Als ik vanaf een stenen trap een foto van het geheel wil maken word ik door een politieagent over de vingers getikt. No photos!!!

Na de markt besluit ik om met een grote ferry de rivier over te steken naar Kigamboni aan de andere kant. Voor 200 tsh (7,6 cent) mag ik de enorme boot op in een stroom van honderden mensen,auto's, een enkele fiets. We varen langs een enorm containerschip. Wat groot! En op een afstandje langs de vismarkt met alle bedrijvigheid. In Kigamboni is niet veel te doen. tientallen kraampjes zitten langs de twee toegangsstraten. Na het koele briesje op de boot wordt de warmte me te gortig. Na zo'n half uur aan de overkant stap ik op de ferry terug en waai lekker uit. Op de kade roepen verkopers me na. Ik spring in een tuktuk en laat me voor 1,20 euro terugbrengen naar mijn kamer... Even afkoelen!