Trakai Castle en verjaardagsetentje

Op mijn stedentrips loop ik altijd zoveel mogelijk maar mijn moeder is veel lopen niet gewend en slaapt dan ook de klok rond. Ik ga ’s ochtends vroeg lekker al op pad voor verse broodjes en zet het ontbijt klaar in de eetkeuken die van alle luxe voorzien is. En ik zie mijn verjaardagsgroeten binnenkomen via mail, app en FB.

We gaan bijna 1,5 uur later dan in mijn hoofd gepland op stap: met de lokale bus naar Trakai, een merengebied op zo’n half uur, veertig minuten van Vilnius. Er gaan zo’n 50 bussen per dag, voor 2 euro per persoon. In de bus staat de temperatuur op ‘Oostblokwarm’, oftewel ongemakkelijk heet.

Op een winderig perron in the middle of nowhere, na vooral industrie maar niet echt armoede langs de weg, stappen we uit, tegelijk met een stel Zuid-Duitsers en een Spanjaard ie een beetje Nederlands spreekt. Samen lopen we in de richting van het 2 km verderop liggende kasteel.

We raken hen al gauw kwijt omdat ik overal even wil koekeloeren. De wandeling van ca. 2 km is goed te doen en leidt langs heel veel houten huizen, in allerlei 'restantkleuren' van groen tot blauw, van oker tot roze, in verschillende staten van onderhoud (lees: vaak verbazingwekkend slecht onderhouden en ronduit vervallen, zodat je je afvraagt of er nou écht mensen wonen. En ja, óveral wonen wensen). Maar ook oude kerken, die ze aan het opknappen zijn, en de waterkant, waar bij mooi zomerweer het volgens mij heel goed toeven is.

Na een lekker taartje en verse jus staan we dan opeens bij het kasteel van Trakai. Een lange brug brengt je over het water bij het kasteel, dat een beetje dood gerenoveerd is en een lelijk oranjerood is. De oude fundamenten zijn het mooist. Maar indrukwekkend is ’t wel. De senioren onder ons mogen voor de helft, ik voor 7 euro, het museum in vol met opgezette dieren, oude pijpen, harnassen, gebrandschilderde ramen en wat dies meer zij aan oude spullen die mijn aandacht nog wel een keer kwijtraken. Ik vind de oude trappen het grote gebouw rond en de uitzichten die dat biedt op torens, kamers en hoeken het leukst.

Na het kasteel staan we uit te kijken naar het bootje die we net zagen varen. En ja hoor, aan het eind van de brug meert de boot net aan. Na enige spraakverwarring blijken we meteen aan boord te kunnen. Mijn moeder beschut onder de doorzichtige plastic luifels achterin, ik voorin met de koude wind op mij gezicht. Zalig, een half uurtje tuttig rondvaren is stiekem hartstikke leuk. En natuurlijk het leukst, als je de boot voor jou alleen hebt, haha.

Op de wandeling terug eten we in een restaurant met hoogpolige tafelkleden Litouwse pasteien in vier smaken: lam, rund, kaas en kool. Ik word uitgelachen als ik om mes en vork vraag, met de opmerking erbij: die eten we hier met de hand! Maar zo kunnen wij tenminste allebei alle vier smaken proeven.

Met een sprintje op het laatste stuk (want de bus blijkt er toevallig nog te staan) halen we net de bus en zijn we ook zo weer terug in Vilnius, maar een heel klein beetje gemerkt hebbend van de miezerregen die viel.

Ik ontdek boven het busstation een heel grote Iki (een soort AH). Met allerlei lekkers voor de komende dagen sjokken we naar de guesthouse. Dan is ’t fijn dat het niet eens 200 meter is.

Als ik mijn moeder vraag wat ze vanavond wil eten zegt ze meteen: McDonalds. Eerst stem ik in maar later denk ik: beetje jammer. Door mijn moeder’s zere voet wil ik het in de buurt van het hotel houden en lopen we ’s avonds de Kauno gatve af. Er zit niet veel bijzonders, en het hippe burgerrestaurant, Meatbusters, dat ik in gedachten had blijkt te ver weg, de Chinees is superoubollig. Maar ineens, op de terugweg al, zien we een leuke foodhal: een verzameling van allerlei eettentjes met overal tafels om willekeurig waar aan te schuiven. Van gourmet burgers tot worsten en schnitzels, van oesters tot Japanse soepen, van op een plaat gekruld ijs tot gedroogde hammen, je vindt er van alles.

Ik kan de oesters niet weerstaan, en neem na mijn enorme kom Japanse soep met eend en theeëi nog een paar lekkere Fine de fleurs en Sentinelles. Nom, nom! Een mooier verjaardagsetentje dan de Mc, da’s één ding wat zeker is. Op de terugweg komen we nog langs een mural die ik graag wilde zien maar waar we op de heenweg te dichten langsliepen om 'm te spotten. Een heel andere planning dan gedacht vandaag, maar alweer een hartstikke mooie dag!