Antibes, Juan les Pins, MAMAC, Old Town

Ik had een flink verlanglijstje voor deze regio, dus op mijn eerste echte dag hier pak ik de trein naar Antibes. Via de jachthaven wandel ik langzaam naar het beeld van Jaume Pensa dat op een rots op een soort oud bouwwerk in de zon staat te schitteren. Wat mooi! Ik hang er even rond, want dit is wel een heel mooi plekje zo hoog boven de zee in de brandende zon.

Via de oude stad van Antibes en de dagmarkt met Provençaalse dingen ga ik naar ’t Picasso Museum. Heel bijzonder maar vooral ook heel anders dan ik dacht. Naast een paar Hartungs en twee Niki de St Phalles ben ik vooral verbaasd over de onherkenbaarheid van de werken. Veel zou ik niet als Picasso’s benoemen als ik ze tegen zou komen in andere musea.

Op het terras, met diverse sculpturen waaronder die van Miro en Richier, is het uitzicht over zee zo mogelijk nog mooier. Met een knalblauwe hemel en knalblauwe zee die op de rotsen onder ’t kasteel slaat is ’t hier een plekje om de hele dag te blijven hangen.
Maar verder, de oude stad door wandelend. Onderwijl deurkloppers in de vorm van vrouwenhanden fotograferend en mooie steegjes in koekeloerend. Ik heb uitgestippeld dat het een half uurtje lopen is naar Juan les Pins. En dat klopt, alleen is de route minder ‘scenic’ dan ik verwacht had. Wel mooi maar minder pittoresk.

Juan les Pins valt me wat tegen. Het is toeristisch redelijk uitgemolken en heeft nog niet een kwart van de charme van old town Antibes. Na wat ronddolen en over de boulevard lopen neem ik de trein terug naar Nice. Daar wacht nog een vol programma.

Na even opfrissen op de kamer neem ik de tram naar Garibaldi en van daar ga ik meteen naar ’t Musée d’Art Modern et d’Art Contemporain. En WOW! Mooie exposities van Yes Klein, Niki de St Phalle en ga zo maar door. Ik geniet volop. Blij dat ik deze vrij laat toch nog op de planning heb gezet.

Naast ’t MAMAC ligt de Promenade de Paillon, een park dat bovenop een ondergrondse rivier is gebouwd. Het park is bomvol mensen, wandelend, spelend, in ’t zonnetje zittend. De ondergaande namiddagzon die op het oude centrum van Nice valt tovert alles in een warme gouden gloed. Alweer zo mooi.

Ik loop terug naar ’t plein achter het MAMAC waar een draak van Niki de St Phalle staat en een mobiel van Alexander Calder. Ik word hier erg blij van.

Dan is ’t tijd om door te lopen naar ’t Parc Sacha Sosno, een beeldentuin vol kunstenaars die ik niet ken (maar wel herken van ’t dak van MAMAC). Het park is minder sfeervol dan Paillon, met wat opgeschoten jeugd. Het enorme beeld van Sosno torent 30 meter boven de grond uit. Een hoofd dat vanaf de kin naar boven een groot vierkant blok is.
Daarna was ’t tijd om de oude stad in te duiken. Ronddolen, tegen steile hellingen op en ze ook weer af, tussen drukke winkeltjes en veel mensen door, de gebaande paden af in de schemering. Erg leuk. En ineens zie ik mensen met ijsjes en blijkt Fenocchio, de ijssalon die een vriendin noemde, vlak voor mijn neus. Met een lekker Italiaans vijgenijsje voel ik ineens dat het flink is afgekoeld. Vanavond een snelle snack in plaats van peperduur uit eten. En dan mijn lekkere hotelkamer in, opladen voor morgen.