Optimaal genieten in Milaan

Een vlucht midden op de ochtend klinkt ideaal, tot je beseft dat je om kwart over 5 in de trein moet en dus ergens rond half 4 je bed uit moet. Gelukkig is mijn trouwe chauffeur, mijn moeder, nooit te beroerd om te me brengen. Zelfs niet als dat om een ongoddelijk uur is.

Volkomen volgens schema kom ik aan in Milaan Malpensa, waar een bus me voor 8 euro naar Centrale brengt. Mijn hotelletje voor 40 euro per nacht valt zeker niet tegen en ligt in een rustige, veilig aanvoelende wijk. En dat is maar goed ook want het is ook hier vroeg donker in de winter.

Om half 2 ben ik klaar om de stad te verkennen. Mijn eerste halte, omdat ik bang ben dat het er anders niet meer van komt, is de Duomo. Het is droog maar miezerig weer en de lucht is grijzig. Het schitterende gebouw van de Duomo valt er bija tegen weg. Tot je dichterbij komt: het marmer heeft schitterende warme tonen en de details zijn ongelooflijk. Hoe dichter je erbij komt, hoe meer details je ziet. In de gevel zijn ook metalen beelden verwerkt, waarvan de uitstekende delen (benen bijvoorbeeld) op hele stukken niet geoxideerd zijn omdat zoveel mensen er aan fröbelen. In de miezer staan mensen in een lange rij om naar binnen en naar boven te mogen. De illusie dat je vanaf het dak mooi uit kunt kijken over de stad, laat ik varen. Met dit grauwe weer verwacht ik daar namelijk weinig van.

Een andere must-see is natuurlijk de Galleria Vittorio Emanuele II shopping mall met alleen maar dure merken. De Gucci, Prada en Louis Vuittons zitten er in overvloed. Net als Chinezen, die elke winkel bevolken. Tassen vol worden er gekocht. Het herinnert me aan mijn bezoekjes aan dure Westerse coffee shops in Shanghai, waar ik met pijn in mijn hart een broodje van 10 euro kocht terwijl de Chinese clientele (bijzonder vaak) ergens één hap af nam en de rest liet staan, effectief zomaar voor 40 euro per tafeltje aan eten weggooiend. Tja.

De wijk rondom de Duomo en het winkelcentrum is ook mooi. Statige gebouwen, verzorgd en mooi met winkels, restaurants, hotels en kantoren gevuld. De gevels van lichtgeel tot oker, van wit tot zalmkleurig. Hier is ’t leuk rondkijken!

Daarna is ’t tijd om op de tram te stappen (eerst de verkeerde kant op ook nog, thank you very much) met een kaartje van een krantenkiosk. De kaart die ik bij de tourist information in de Galleria Vittorio Emanuele II kreeg afspeurend naar mijn locatie. Ik stapte op het goede moment uit en moest een klein stukje lopen door een wat industrieel aandoende wijk. Bewoond en bevolkt, daar niet van maar de gebouwen getuigden van een industrieel verleden.

Het Mudec, de trigger voor deze trip naar Milaan, is een groot modern museum met een nogal knullige kassa en garderobe. Maar het heeft de expo van Jean-Michel Basquiat. Eerder al liep ik een expo van Basquiat mis in Parijs, jaren later nog een keer in Bilbao. Hij is geweldig. De variatie in werken, de hoeveelheid werken, de emotie en het politiek engagement, de samenwerkingen… fantastisch. Het is de trip in zijn eentje bijna al waard, haha. Ik ben erg verrast omdat ik al aardig veel van Basquiat gezien heb, in ’t echie of virtueel, maar sommige werken zijn volkomen nieuw voor me, qua stijl. Helemaal blij en voldaan kom ik het museum uiteindelijk weer uit. Ik wijs de groep Brabantse vijftigers uit mijn vliegtuig even op het feit dat de andere helft het cafe van het museum ingedoken is terwijl zij buiten wachtten en ga dan weer op pad.

Lopend naar de wijk Navigli brengt me door een wijk die wat ‘rough around the edges’ is. Ik zie allerlei leuke street art, kleine sticker art, stencil art maar ook officiele graffitti en heel veel lelijke tags. En een brand in een pand die net geblust wordt. Spanning en sensatie, haha.
Zelfs de stegen bij fabrieken zijn hier stijlvol, met mooie industriele lampen en zalmkleurige muren.

De brug die me het water over zou moeten leiden is gesloten en dus kom ik door een straat met nog meer street art. Veel ervan al verbleekt of afgebrokkeld. In een kleine pasticceria drink ik een kop thee met een cannolo met room en pistachenootjes. Yum. Maar ik moet verder. Ik moet besluiten of ik langs mijn hotel ga om mijn ‘nette kleren’ en vooral schoenen aan te doen voor ik naar het luxe Nobu ga. Maar dan loop ik teveel mis, dus dan maar op mijn knalroze sneakers naar Nobu.

Op een hoek van een straat zie ik een huis volledig in de street art. Met mooie en minder mooie maar zeker indrukwekkende stukken. En dan opeens sta ik al bij Naviglio Grande, een van twee kanalen in Milaan en de centrale ader voor allerlei restaurantjes, schattige binnenplaatsjes, leuke winkeltjes en veel aanbiedingen van ‘aperitivo’: een drankje met een buffet(je) aan lekkers erbij. Ik zie een leuk boutiekhotel, duik binnenplaatsjes in waar de winkeltjes net sluiten. Warme kleuren, planten in potten, mooie etalages. Genieten! Het is wel koud en winderig langs het kanaal, maar de restaurants hebben de terrasjes afgezet met zeil en hebben terrasverwarmers en lampions buiten staan. Het ziet er gezellig uit en ik dool er een tijdje rond. Gezelligheid, nu al, in de winter. Laat staan als het warmer weer is.

Ik bestudeer de kaart om van hier, Naviglio Grande, naar de Gouden Vierhoek van dure winkelstraten te komen. Dat lukt vrij eenvoudig, met tram en metro ben ik er zo. Ik stap uit bij het grote Emporio Armani warenhuis. In het Armani café drink ik een gemberbier en krijg er chipjes en zalige nootjes bij. Ik ben een beetje vroeg voor ’t restaurant dus loop hier ook een paar winkelstraten met nog meer dure merken en nog meer Chinese kopers door.

In Nobu wordt ik ontvangen in de (roken) bar. Blegh, ik was vergeten hoe vies dat is. Gauw door naar het rookvrije gedeelte van het restaurant. Je weet natuurlijk dat je naar een duur restaurant gaat, maar een colaatje van 8 euro gaat me aan mijn hart, haha. Om me heen komen dames binnen op enorme naaldhakken en in strakke jurkjes. De mannen Italiaans glad (lang leve de stereotypes, haha). Ze bestellen flessen champagne en wijn en het gaat er beschaafd vrolijk aan toe.

Ik begin met een (halve) amuse bouche. De buikspek amuse ziet er fraai uit maar eet ik niet. De garnalen amuse natuurlijk wel: erg lekker! Mijn salade van artisjokharten is heftig: de smaakbeleving van de artisjok met droge miso saus is flink. Niet onaangenaam maar wel sterk bij de eerste paar happen. Daarna went de smaak en haal ik er allerlei andere smaken uit. Een beleving. De miso soep is lekker, net als de beste die ik in Japan at: moet kokkels en zeewier. Nom, nom, nom.

Als hoofdgerecht heb ik ravioli met Wagyu-beef. Zoet en qua smaakbeleving ook stevig. Bijzonder lekker. Bijzónder lekker!

Eigenlijk zit ik nu al wel vol, maar het mango mochi ijs lonkt naar me. Dus laat ik me verleiden. Duur was ’t toch al, haha. Het ijs is een goddelijk lekkere combi van mochi-plakkerigheid en romige mangosmaak.

Met een lange dag achter de rug, is ’t tijd om naar huis (lees: hotel) te gaan. Met de metro ben ik er zo. Het is nog gezellig druk buiten, ondanks de koude avond. Mijn hotel ligt zo’n 100 meter vanaf de metrohalte en de wijk is rustig. Goed gekozen dus! Tijd voor een nachtje lekker slapen!