Een dagje Tana

Ik begin de ochtend eens niet zo vroeg, omdat ik morgen ook al om 4 uur mijn bed uit moet. Mora mora, dus, rustig aan.

En na twee receptionisten vragen, die allebei zeggen dat een taxi-be 'te moeilijk' is (oftewel, vinden dat je niet in een taxi-be moet gaan) neem ik dan toch maar die taxi voor 8,50 euro. Wat een geld, haha. Maar de Marche Artisanal de la Digue, zo'n 12 km buiten Tana op de weg naar de luchthaven, is 't waard. Al bij de eerste kraam word ik wild. Ik wist dat Zebu-hoorn niet duur is (bij de vasteprijzen-luxe-winkel al niet) maar dat ik een hele zebuschedel met hoornen kon kopen... cool! En ook nog eens veel goedkoper dan ik dacht! Maar daar houdt het niet op: ik koop er ontzettend leuke raffia kameleons, een zwart/witte lemuur voor Bart, ik koop er voor zowel Bart als mezelf zo'n schedel, een grote aluminium baobab. Ik handel als een gek en heb nog niet het idee dat ik het onderste uit de kan heb, maar ik ben zeker geen poot uitgedraaid. Naast wat ik mooi vind is er ook veel (glimmend) houtsnijwerk, vind je er tafelkleden, zijden sjaals, allerlei spellen, veel semi-edelstenen, de nodige mineralen... je kan 't zo gek niet verzinnen. Oh ja, heel veel raffiatassen... en dat over tientallen zo niet meer kramen. Ik ben volgens mij de eerste en wordt door iedereen aangeklampt. Personal space moet je even laten gaan, anders kom je de kleine, smalle winkeltjes niet meer uit, hahaha. Ik ben helemaal uitgelaten, opgetogen. Nu maar hopen dat alles heelhuids naar huis komt.

Ook onderweg er naartoe zie ik trouwens weer veel dat eerder niet opviel. Het stuk onder het meer dat als bijzonder onveilig genoemd wordt, is een en al metaalarbeid: hekwerken, vlechtmatten, autoreparaties. Alles wat met auto's te maken heeft. Hier zijn langs de rivier ook de echte sloppen. De markt ziet er normaal genoeg uit, en er zit (tot nu toe het enige) warenhuis dat ik gezien heb. Overal zitten mensen met fruit, kleren, andere waren. Net als je de stad uitdraait, zitten de arbeiders voor huur, vooral voor bouwen, met bouwmaterialen om beton te maken, stenen (die hier trouwens veelal op het platteland zelf gemaakt worden), vrouwen dragen tot wel 12 bakstenen op het hoofd, mannen gooien ze met gemak per 2 stuks omhoog naar de eerste verdieping. Op de wallen liggen rijen, rijen kleren te drogen. Ik vermoed geen eigen wasjes maar van wasserijen o.i.d. De armoede blijft schrijnend.

Ongeveer een kilometer voor de Marche de la Digue ligt het Akoor centre commercie, met ook een foodcourt. Ik wil er lopend naartoe maar de toegewezen parking assistant staat dat niet toe. Ben je gek, ik zal maar beroofd worden. Ik zeg: hoezo, al mijn geld is op. Nou, je fotocamera bijvoorbeeld. Ik wordt voor 5,5 cent zo een taxi-be in gebonjourd en vergeet van schrik de foto's die ik net wou gaan maken, haha.

Zo luxe als bij het Akoor heb ik het nog nergens in Mada gzien! Maar ook hier mag het wc-papier niet in het toilet. De dikke auto's staan op de parkeerplaats. Je kunt kiezen uit Vietnamees, Chinees, Malagasy, Franse bistro en ga maar door. Er zitten luxe bakkerijen. Ik kies voor een kraakhelder, proper Malagasy restaurantje. De maaltijd mag er dan uit zien als een koeienvlaai, het is verrassend lekker. Even in een kraakhelder, westers aandoend shopping center. Da's best lekker.

Na bijna twee weken geen warm water heb ik gisteren gloeiendheet en onverantwoord lang gedoucht. Maar dat terzijde.

Nadat ik mijn tienduizend aankopen met de taxi naar het hotel heb laten brengen (en mezelf natuurlijk) zet ik alles op de kamer. Ik heb een paar mooie dingetjes gezien in het dure winkelcentrumpje in het voormalige station en daar haal ik de laatste dingen. Ik brand door mijn geld heen, ongelooflijk! En dus neem ik bij het Cafe de la Gare ook nog maar eens 2 dure guavesapjes. Als 't toch eenmaal rolt, haha.

Daarna ga ik naar de Ananakely markt, niet zo ver van 't hotel, blijkt uiteindelijk. Daar schoffeer ik minstens 2 erg vasthoudende vanilleverkopers. Allejezus, wat duur. Of ik word schandalig opgelicht, of 't is echt peperduur. Maar ik heb twee bescheiden pakjes voor een collega die het graag vers uit Mada wou hebben. Mission accomplished voor alles op mijn verlanglijstje.

Nu moet ik alleen even flink pinnen, voor de trip naar Andasibe NP morgen. Nou ja, de limiet is 114 euro per keer, dus het moet even in etappes, haha.

Het zal mij benieuwen! Nu gauw, voor het donker wordt nog even naar haute ville, waar ik nog amper geweest ben. De komende dagen ben ik weer totaal off the grid, het begint te wennen, hahaha.