Lissabon en Cascais

Na een snelle kop thee bij Starbucks, uiteraard met een stuk worteltaart als ontbijt, loop ik via een iets andere route dan gisteren richting Cais do Sodré. De Elevador do St. Justa laat ik even voor wat ie is omdat er nu al een rij mensen staat. Bij een Chinees winkeltje koop ik een paraplu. Vanwege de harde wind bij een volgend Chinees winkeltje ook maar een regenjas, dat is effectiever.

Mijn eerste bestemming is de Mercado do Ribeira. Een grotendeels defuncte markt met erg weinig kramen maar wel drommen toeristen. Ik wurm me langs de vis fotograferende Amerikanen naar een wat meer afgelegen deel en kijk wat rond. Veel nieuws brengt het niet. Dus door naar Belém dan maar.

Voor de deur stopt tram nummer 15E die je rechtstreeks naar het Mosteiro dos Jerónimos brengt. Ook daar zijn drommen toeristen maar binnen no time ben ik binnen in de indrukwekkende zaal met bogen, bogen en nog eens bogen. Een paar gebrandschilderde glas in lood ramen laten gekleurd licht binnen. Tussen alle toeristische geweld beleiden mensen hier gewoon hun geloof, alsof er geen geroezemoes van jewelste is. Mooi!

Tegenover het Mosteiro ligt het Museu Coleção Berardo in een groot kubistisch cultureel centrum met schitterend uitzicht op de Taag. Het museum is op papier precies waar ik van hou. In de realiteit dool ik door zaal na zaal en zie, op een Mondriaan en figuratieve, kleine Mark Rothko’s na niets moois tot ik bij de zaal met Amerikaanse popart kom. Super!

Een paar mooie Andy Warhol’s (zijn Brillo dozen en Judy Garland bijvoorbeeld) en een nietszeggende Lichtenstein domineren de zaal. Het museum heeft een erg ‘gestoorde’ Nikki de St. Phalle staan (trouwjurk), maar ook twee mooie beelden van Lynn Chadwick, waar ik voor ’t eerst kennis mee maakte in de beeldentuin bij de Cascade (Cafesjian museum) in Yerevan, Armenië.

Een Appel en een Arp bieden nog een beetje kleur, maar al met al valt het een beetje tegen. Hooggespannen verwachtingen hebben is niet slim, is mijn conclusie. Op de winderige kade loop ik vervolgens naar de Torre de Belém. Indrukwekkend en protserig wit (in laat-Gotische Manuelstijl :-)) met ook hier weer veel toeristen. Toeristen die in het niet vallen bij het enome verdedigingsbouwwerk.

Aan de overkant van de Taag staat het grote christusbeeld Cristo Rei, met gespreide armen, uitkijkend over de fraaie Ponte 25 de Abril, de kleinere editie van de Golden Gate Bridge in San Francisco.

Het weer is inmiddels aardig opgeknapt, dus ik loop een enorm eind terug richting het treinstation van Belém om van daaruit de trein naar Cascais te gaan.

Cascais ligt zo’n 30 km verderop, aan de Atlantische kust. Met het lokale boemeltje ben je er in ongeveer 40 minuten. Het zonnetje schijnt lekker en ik dool door de kleine straatjes van het historische centrum. Het is er gezellig, met overal kleine creatieve winkels en terrassen op straat. Hoofdactiviteit lijkt hier: eten! Weer tref ik een restaurant waar ze ‘vanwege het weer’ nu even geen perçebes kunnen serveren. Bummer!

Na lekker lang op een muurtje aan het strandje te hebben gezeten, vind ik een klein creatief restaurantje met een rooftop terrace. De sfeer en de intenties zijn beduidend beter dan de matige quiche, maar dat komt misschien ook door de vino verde. Mijn tweede alcoholische drankje in de afgelopen twintig jaar, meteen ook de laatste. Dit glas drink ik wel leeg en superslaperig zoef ik in een half uurtje terug naar treinstation Alcantara.

Na een flinke omweg (handig!) kom ik uiteindelijk bijna nuchter weer aan bij het Museu do Oriente. Na zes uur op vrijdagavond is de entree gratis. Ik ben bijna de enige in het museum voor Oosterse kunst. De tijdelijke exposities zijn mooi: foto’s uit India en China. De Chinese propagandaposters zijn indrukwekkend maar naargeestig als je er bij nadenkt. De permanente collectie vind ik minder spannend, de donkere zalen met pikdonkere nissen en hoeken zijn gevuld met tientallen schaduwpoppen uit verschillende landen. De collectie wordt aangevuld met sieraden, bijbels en andere producten uit Portugals koloniale verleden.

Via de enige busverbinding (712) kom ik twee metrohaltes boven Restauradores uit. Een mooie rit door oude, vervallen, volkse buurten.
Via de Rua das Portas de São Antão, en een Indiaas eethuis waar ik een sag paneer, een raita en anderhalve garlic naan eet, kom ik uiteindelijk bijna 13 uur nadat ik op pad ging terug op de kamer. De resterende garlic naan in een doggy bag wacht, dubbel ingepakt, als ontbijt voor de volgende ochtend op me.