Regenachtig Milaan, zo de moeite waard

Ik word vroeg wakker, vroeg genoeg om te zien dat het hard regent en mijn planning daarop aan te passen. Milaan heeft veel musea en expositieruimtes, is erg cultureel. En dus had ik als ‘backup’ voor als ik tijd over zou hebben, het nodige in het achterhoofd. In de regen op jacht naar street art in grauwe buitenwijken wordt vervangen.

De eerste halte is de Duomo, of eigenlijk het Museo Noveconte dat op het plein van de Duomo ligt. In de stromende regen staat er alweer een enorme rij (en het is nog niet eens 10 uur ’s ochtends) te wachten om de Duomo in te kunnen. Ik sprint er langs en kan zo doorlopen het museum in. De hedendaagse kunst is hier het thema.

De werken van niet-Italianen openen de vaste collectie. Een aantal ervan hangen in de speciale expo. Maar het begint goed met een vuurtoren van Mondriaan, een fraaie Klee en een Modigliani. Ik krijg weer, voor mij nieuwe, Italianen onder ogen: Boccioni, Balla, Severini, Lillioni, Marini en Cassinari. Het museum is één doolhof en ik ben blij dat ik gezien heb, wat ik gezien heb. Dat ik de Italiaanse pop-art heb moeten missen door de onlogische indeling van het gebouw is jammer. Maar niet onoverkomelijk: ik heb nog meer in de planning. In de speciale expo hangen de werken van Braque, Changall, Picasso, Modigliani en een odalisk van Matisse. Ik ben al tevreden voor vandaag!

Ik besluit door te gaan naar het GAM Milano. Met de metro ben ik er zo. Het openbaar vervoer is goed geregeld, hier in Italië. Bij een pasticceria eet ik een laat ontbijtje van twee snacks en een potje thee. Lekker, want het regent buiten nog steeds en dat houdt de hele dag ook niet op. Gewapend met mijn paraplu red ik me wel, haha.

De ingang van de Galleria d’Arte Moderna loop ik suf genoeg zo voorbij. Daardoor kom ik terecht bij het PAC (Padiglioni d’Arte Contemporanea Milano). De gevel wordt getooid door een muurschildering van de bekende street art artiest Blu, aan twee kanten van de ingang. Mooi, heb ik ook een werk van hem gezien!

Binnen is een expo met fotografie van en door kankerpatienten. De entree is gratis en het publiek is hip, ‘maatschappelijk verantwoord’ en algeheel stijlvol. Als ik rondgekeken heb en een donatie achtergelaten, ga ik dus een deur terug richting het GAM. Daar is ’t al behoorlijk druk. De entree is ook hier gratis (volgens mij is ’t museumdag, hoewel dat bij ’t Museo Novecento niet het geval bleek).

Het GAM is een beetje veel van het goede. Druk én veel oudere werken. Ik richt me dus op de twee collecties die me wel aanspreken: de Vismara-collectie en de Grassi-collectie. In deze krakende oude villa hangt het vol. Maar ook midden in het gangpad staan of liggen werken. Een hele rij travertin blokken blijkt, zoals ik inschatte, inderdaad van Carl Andre te zijn. Ik heb voor ’t eerst werken van hem gezien in Madrid. Een nieuwe Italiaan is voor mij Arturo Tosi, met het impressionistische Campagna con alberi. Mooi! Maar ook de werken van Bonnard, Renoir, Dufy, Liebermann, Van Gogh en Vuillard zijn indrukwekkend. Een flets werk van Gaugain valt me tegen.

Het voordeel van een relatief late vlucht is dat je overdag nog genoeg kunt doen. En ik heb nog tijd, dus ik ga richting Corso Como. Rondom Garibaldi SF metro ligt een verjongde (gentrified) buurt vol met peperdure winkels, torenhoge nieuwbouw van beroemde architecten, kunstzinnige uitingen van duurzame bouw, te midden van de restanten van de oude, grijze volkswijken vol met graffitti. Aan het laatste kom ik niet toe, jammer genoeg.

Voor ik hier ergens aan begin, duik ik net om het hoekje van Corso Como een Eataly in. Hier staat een enorme rij voor het restaurant met pasta’s en pizza’s. Ik sluit toch maar aan en blijk, omdat ik in mijn eentje ben en de voorkeur geef aan een plek aan de bar, heel snel aan de beurt te zijn. Jeej! Ik spiek op het bord van mijn buurman en ga voor een rigatoni met zwaardvis. Jeetje wat lekker weer! Met een papieren zakje met boerenbrood en een fles water ben ik helemaal gelukkig!

Na ’t eten is ’t tijd voor 10 Corso Como. Deze conceptstore is erg bekend (schijnt het) en peperduur (is mijn conclusie). Onbetaalbare kledingmerken, hebbedingen voor waanzinnige prijzen, flesjes olie om te eten voor 40 euro omdat het in een 10 Corso Como jasje zit… Je kijkt er je ogen uit. In het restaurant betaal je 11 euro voor een sapje. Goedkoop is ’t dus niet!

Gek genoeg is de kunstgalerie op de bovenverdieping wel gratis. In het FOAM betaalde ik op de dag af twee jaar geleden fors voor een expo van Araki. Hier in de Galleria Carla Sozzani is de Araki Amore expo van Nobuyoshi Araki gewoon gratis binnen te lopen. En je mag er fotograferen, ook nog eens.

De werken zijn net als in FOAM destijds weer overladen met Japanse bondage, beaver shots van Japanse modellen in jaren zeventig stijl, bossen bloemen waarin kunstig verstopte miniatuurbondagepoppetjes en speelgoed krokodillen en hagedissen verstopt zijn. Maar ook dildo’s en onthoofde bloederige babypoppen spelen een hoofdrol. Een bizar geheel maar niet meer zo verontrustend als de eerste keer dat ik zijn werken zag, hahaha.

Omdat ik weet dat hier ook beroemde gebouwen staan, die in een ander blog uitgebreid beschreven werden, loop ik langs dure winkels en een verstopt hotel richting het grote plein rondom het Unicredit-gebouw. Het Quartieri Isola, waar dit plein tegenaan ligt als ik het goed interpreteer, staat bekend om de street art, maar om daarnaar op zoek te gaan regent het me te hard.

Ik zie de ‘trompetjes’ onder het ‘Egg’ van Alberto Garutti. Door de opening van de ei-vormige doorkijk, kijk je uit op het Unicredit-gebouw. Het is indrukwekkend hier, zelfs door de grijze vlaag van regen die rondgeblazen wordt in de grote open ruimtes. Rondom het plein, met grote winkels van onder andere Nike, Muji (hebbe, hebbe, hebbe) en wat luxe koffiemerken, zitten overkappingen dus ik kan er droog ronddolen.

Als ik wil kijken naar de Bosco Verticale bij Puerto Nova moet ik de regen toch echt trotseren. Ik bekiijk ze van een afstandje. Bijzonder! Er wordt hier nog volop gebouwd, dus veel van de achterstandswijken die hier eerder lagen, zal er binnenkort wel niet meer over zijn. Wat waarschijnlijk inhoudt dat de street art die ik nu misloop dan ook wel verdwenen zal zijn. Jammer, maar ’t is tijd om naar het hotel te gaan en mijn koffertje op te halen.

Milaan was prachtig, ondanks de regen en de grauwe luchten. Ik heb genoten en wil misschien zelfs nog wel een keer terug. Er staat nog zoveel op mijn to-do-lijstje!

Bij het hotel vertelt de eigenaresse me dat ik sneller en goedkoper naar luchthaven Linate (bij het centrum) kan dan ik zelf gepland had. Een stukje met de metro naar San Babila en dan bus 73. Zo gezegd, zo gedaan. Binnen no time zit ik op de luchthaven. Voldaan! Blij! Milaan en Turijn waren echt de moeite waard!