Blue Lagoon... het duurde even!

Als op onze een-na-laatste dag de boot alweer niet gaat, gooi ik een fortuin aan tegen internationaal bellen. Bart ziet een kans tot een relaxte ochtend maar neup, we doen het gewoon anders: we springen in de bus richting Cirkewwa. Die lange-afstandsbus gaat niet zo vaak en is overvol waardoor we voorin moeten staan. We hebben geweldig uitzicht op de enorme golven van de zee. Nergens zijn varende bootjes te zien, alles ligt voor anker. Jetski’s and the likes zijn opgeborgen voor de winter.

Net voor we Mellieha Bay bereiken geeft Bart aan beroerd te worden. Ruim een uur remmen, schommelen en slechte wegen wordt ‘m bijna teveel. Hij houdt het nog even vol maar bij Mellieha Bay Beach stappen we toch maar even uit voor wat frisse lucht. Op zich geen probleem want de lokale bussen gaan hier veel vaker dan de lange(re) afstandsbussen.

Om elf uur ’s ochtends zit meneer al aan een burger met potato wedges. Zijn misselijkheid verdwijnt als sneeuw voor de zon. We zien hoeveel geluk we dinsdag hebben gehad want een paar surfers oefenen in de branding, maar ’t water is één vieze zeewiermassa met enorme stukslaande golven waar geen kip in durft of in kan zwemmen. Dat hebben we dinsdag dus maar mooi meegepakt!

Als Bart weer verder kan, stappen we in een lokale bus en zijn binnen een kwartiertje in Cirkewwa, het meest noordelijke puntje van het eiland. We racen een stukje terug naar de plek waar de tickets voor de ferries naar de Blue Lagoon verkocht worden. Wegwijzende mannen sturen ons richting aanlegsteiger. Een enorme ferry is aan ’t inladen. Lekker snugger zeg ik verbaasd tegen Bart: oh, vandaar dat deze boot wel vaart, die is zó groot. Maar dan zie ik ’t kleine bootje erachter. Jaiks.

In een soort speedbootgevaarte varen we in tien minuten over alweer hoge golven, met opspattend boegwater richting Blue Lagoon. Bart lacht van oor tot oor want dit is natuurlijk hartstikke leuk! Stiekem vind ik dat ook wel, maar Bart zo enthousiast zien is ’t fijnst!

We varen een idyllische omgeving in: krijtstenenrotsen in zachtgele tinten liggen rondom azuurblauwe wateren. In de rotsen zijn bogen uitgehold door de elementen, waardoor je naar zee kunt kijken. Aan de kleine aanlegsteiger springen we snel de boot uit. Het is een komen en gaan van boten in soorten en maten. Als een stel berggeiten klimmen en klauteren we tegen de rotsachtige berg op, achter de andere mensen aan. Het uitzicht is prachtig. Meer dan prachtig.

In het water tussen onze rots en die voor de kust liggende, zwemmen hier en daar mensen met snorkel. Een enkeling. Maar naarmate we verder lopen wordt het om ons heen steeds drukker. Rondom het stuk strand, dat normaal waarschijnlijk kalm en paradijselijk is, zit een hele kolonie mensvolk als een soort pinguïns op de rots. Bart vind al die mensen maar niks maar verdwijnt toch over de top van de berg om zich uit het zicht van de mensenmassa om te kleden. Ik doe die moeite niet en wurm onder een pareo in mijn badpak.

Het water is ook hier natuurlijk heul veul onstuimiger dan normaal en de golven zijn ook hier flink hoog. Maar relaxed hoog, dat wel. We zwemmen, snorkelen, eten ons buikje rond bij de bijzonder goed geoutilleerde foodtrucks. Er is veel keuze: pizza’s, sandwiches, fish and chips, mooie verse salades, ijs, smoothies, hele flessen wijn, verse ananassen met de nodige alcohol in de uitgeholde vrucht... Een flink aanbod voor een zo goed als verlaten of onbewoond eiland.

Ook hier gaan we voor een warme lunch. Bart alweer fish and chips, ik een sandwich met kip. In plaats van ijs neemt Bart er een grote smoothie bij. Ik hou ’t bij eenvoudig water. Er is namelijk wel een toiletgebouw, maar da’s een behoorlijke klim, haha.

Als Bart de mensenmassa in ’t water en op de rots zat is, dalen we af naar het aanlegsteigertje. Daar zagen we bij aankomst wat mensen snorkelen en dat lijkt ons wel wat. Maar daar aangekomen, blijk je alleen via twee smalle richeltjes (vier cm breed ofzo) het water in en uit te komen. Een gezin met twee tieners vertelt ons dat het snorkelen echt de moeite waard is hier, het mooist van alle plekken rondom de Blue Lagoon, wat hen betreft.

Op het krijtstenen plateautje schuur ik mijn billen al als ik er in wil gaan en ik begin te mopperen op Bart die al in het water ligt. De boten varen af en aan en je wil natuurlijk niet overvaren worden, dus het is een precair klusje om precies op het goede moment dat water in te gaan én op je neefje te letten die geen gevaar ziet. Maar het grootste dilemma: kan ik mijn lijf via die smalle richeltjes er weer uit hijsen zonder enig soort handvat?

Na de nodige overtuigingskracht van Bart en zijn plechtige belofte mij er echt uit te trekken, waag ik het er maar op. Als er weer een boot wegvaart, schuif ik weer over die ellendige krijtsteenrots op mijn billen en beland niet heel gracieus in ’t water. Dan pas wil Bart de snorkel opzetten om te kijken wat er onder ons leeft.

Er zitten mooie vissen, hier en daar bijzonder kleurrijk zelfs. Maar vooral veel in allerlei schakeringen bruin, zilver, grijs, wit. Bart spot natuurlijk van alles, waaronder een te enge spinachtige krab of wat het ook is. Zelfs de zelfverzekerde waterrat schiet daarbij weg, mij verblindend met de luchtbellen in zijn spoor.

Aan de andere kant van het haventje, met daaromheen twintig, dertig meter of hogere rotsen, klinkt een angstaanjagend gejoel als de golven de spelonken inslaan. Ik blijf er uit de buurt, Bart gelukkig ook. Het water is in de schaduw van de rotsen ook best koud. Wat niet verwonderlijk is, want de mensen op de rand zijn zo ver weg dat het mieren lijken. Ons voorbeeld doet volgen: er komen een aantal mensen meer het water in. Dat vind ik dan weer geruststellend, haha.

Als we helemaal verkleumd zijn, klim ik via de smalle richeltjes omhoog, tot Bart me omhoog kan trekken. Doodsbang dat ik uitschiet en met mijn buik en gezicht de krijtstenenrots van heel dicht bij leer kennen. Maar het gaat goed en niet veel later klautert Bart naar onze perfect verstopte tassen. Over de onderwatercamera hoef ik me niet meer zorgen te maken want die hield er na de eerste dag al mee op natuurlijk. Maar mijn portemonnee, mijn camera en onze beider telefoons zitten er wel in dus moest Bart als een berggeit op zoek naar een spleet in de rotsen om de spullen weg te stoppen voor er mensen in de buurt kwamen. Nu trekt hij ze zonder gene tevoorschijn. En nog druipend aan alle kanten, met het natte badgoed onder de kleren, komen we op een veel grotere boot terecht. De boot doet nog een rondje mooie doorkijkjes en groene poelen, maar wij zijn op. Zwemmen en snorkelen is best vermoeiend!

Ik ga, volgens afspraak, weer langs bij de quadverhuurder. Bart gaat in zijn eentje door naar de kamer. Ik vind dat geen fijn gevoel maar tja, loslaten hè?! Gelukkig kan ik 2 minuten later achter ‘m aan.

Als ik in het appartement kom en aangeef dat ik wil vieren dat de kosten van de quad enorm meevielen (€ 140 i.p.v. de ca. € 500 a 600 die ik berekend had op basis van NL-prijzen) heeft meneer geen zin meer om naar buiten te gaan. Of ik niet even pizza’s wil halen, maar dan wel graag bij een ander, voor de variatie?! Na een lange zoektocht naar een andere pizzaboer moppert hij dat ik te lang ben weggeweest. Hij heeft hónger! Hij schrokt de pizza in no-time naar binnen en verwijt mij dat ik te langzaam eet. Tja…