Marsaxlokk en snorkelen

Elke ochtend haalde ik bij de kleine kruidenier op de hoek lekker verse broodjes, maakte voor Bart scrambled eggs (ugh) en at zelf de plastic kaas die Bart zei dat hij wilde, maar eenmaal gekocht toch niet wilde proeven. Tja! Appelsapje erbij, grote kop thee, wat lekkers en/of vers fruit en/of yoghurtje erbij. Hartstikke gezellig.

Het lukte ons om elke ochtend rond 9 uur klaar te zijn om op pad te gaan. De eerste ochtend zelfs eerder omdat ik, schrik niet, een hop-on-hop-off-busrit gepland had. Praktischer kon ik ’t zelf namelijk niet plannen.

Na een rit met schitterende uitzichten en mooie bezienswaardigheden onderweg (oude poorten, pittoreske dorpen, een kano-waterpolowedstrijd, industriele havens met enorme cruiseschepen etc.) kwamen we aan in Marsaxlokk, een kustplaats met een drukke zondagmarkt. Nou, dat hebben we geweten. Allereerst bedacht ik me ter plekke dat ik hier al geweest was én het was er zo druk met toeristen dat we schuifelend langs de kraampjes moesten manoevreren. Het duurde dan ook niet lang of we zaten op een lekker terras aan de haven in ’t zonnetje achter een warme lunch. Je raadt ’t al: Bart aan de fish and chips. Dat was wel een beetje een thema, net als ontelbare Italiaanse ijsjes in allerlei chocoladevarianten en bijna net zo vaak chocolademilkshakes van datzelfde ijs. Het tempo waarin Bart eten wegwerkte kon ik niet bijhouden. Dat zegt al genoeg.

Vanuit Marsaxlokk sprongen we weer op de bus, die ons met enkele tussenstops naar de Blue Grotto bracht, een grot waar je met een bootje het prachtige azuurblauwe water doorklieft. Alleen: de bootjes die ons echt naar de grot zouden brengen, die gingen niet!

Na wat obligate foto’s in het lekkere zonnetje bleef Bart boven op de klif zitten, binnen wifi-bereik terwijl ik teleurgesteld nog wat rond liep. Ik daalde af langs een steile trap en zag mensen in de inham in hoge golven dobberen. Nog iets verderop, in de nauwe kloof waar normaliter de bootjes vertrokken, was niets te vinden, anders dan een paar mensen in ’t net iets minder golvende water en twee vissers met eenvoudige hengels. Ik klauterde weer omhoog om Bart op te halen en na enige overtuiging (die ik zelf ook niet voelde, want angsthaas) wurmden we ons in onze badkleding en plompten met meegebrachte snorkels en onderwatercamera in de toch wel wat onrustige kloof. Er zaten ontzettend veel vissen, en na ons ook steeds meer mensen trouwens. We zwommen hier zalig, babbelden even met een Nederlands stel. Bart probeerde vissen te vangen met de hand, ik werd afgeleid door een schitterende blauwe fluitvis en één specifieke vis die continu bij Bart’s benen zat. Eng ding. Maar wat zalig! En gaaf!

Aan het einde van de middag gingen we de bus weer in, weer lekker op het bovendek, de verfrissende wind in de haren. Bart viel er bijna van in slaap en ik werd helemaal blij van het mooie platteland, de vele cactussen met fruit, de stenen muurtjes tussen de velden en de geur van een zongestoofd mediterraan land.

’s Avonds was ’t weer tijd voor wat te eten aan de boulevard, lekker genieten op ’t dakterras met een goed boek voor mij en wifi voor YouTube filmpjes voor Bart. Dat de onderwatercamera de geest gaf, ergens na de foto’s van die dag en het downloaden ervan, dat nam ik maar voor lief.