Dolfijnen opjagen en paradijselijk eilandje

Zo, na een brown-out van ruim twee uur is de stroom er weer op. Apparaten weer opladen, airco aan. En dat precies rond etenstijd. Niet dat ik verhongerd ben want de grote Spar aan de andere kant van het stadje had een mega-generator staan loeien. Dus met wat snacks en wat drinken heb ik bij het licht van mijn telefoon 'gedineerd'.

Maar laat ik aan het begin beginnen. Vanochtend voelde weer 'koel' dus de winter lijkt nu echt ingezet. Hoewel vandaag de 36 wel weer werd aangetikt. De pickup was vanochtend netjes op tijd en reed me naar het strand waar ik op weg naar het kantoortje langsliep. Duh! We hadden een luxe speedboot, zowaar met een zeil zodat er enige schaduw mogelijk was. Op de boot zaten vooral Duitsers en een paar seniore Fransen. Lekker rustig. Een Duitse vrouw was erg aardig, haar man niet. Maar met haar heb ik leuk gekletst. Tot we aankwamen bij de plek waar je volgens het specifiek uitgezochte 'groene' eco-reisburootje op natuulijke wijze kon zwemmen met dolfijnen. Het was een walgelijke vertoning. Er lagen 20 speedboten en catamarans in het water die bij elke sighting van een zielige dolfijn er bovenop voeren en zo'n 20 man in het water lieten springen, bovenop de dolfijnen, de beestjes totaal omringend en klemzettend, opjagend. Bah, bah, bah. Eco-toerisme my ass. Gelukkig was ik niet de enige maar ik was wel veruit in de minderheid. Een kleine troost was dat onze schipper het meest terughoudend was en niet bovenop de beesten voer.

Na een tijdje opjagen van dolfijnen in hun natuurlijke habitat voeren we verder naar een rif om te snorkelen. Dat was wel geweldig leuk weer. En het was er zo diep dat niemand schade kon aanrichten. Hele scholen kleine visjes kwamen op de snorkelaars af. Ik zonderde me wat af en zag vijf mooie dunne fluitvissen/trompetvissen, een gele ook nog, twee van die wit-oranje visjes met zo'n soort handvatje op de rug en allerlei ander moois. Ik was blij met mijn rashguard want de zon brandde flink. Daarna klommen we weer aan boord en voeren naar Benitier Island. Het uitzicht op de kust, de bergkammen landinwaarts en de uitstekende berg Le Morne Brabant waren indrukwekkend mooi. Het water blauwer dan blauw, op plekken zo ondiep dat de boot echt moest manoevreren om aan de kust te komen. Voor het eten klaar was konden we rond het eiland lopen. Ik liep langs het strand, kijkend naar de inventieve manieren waarop verkopers van oesters en zee-gels hun waren aan de man brachten. Op een groot formaat surfplank met een kleedje erop, bordjes en bestek erbij, grote emmers met hun oesters en zee-egels erin. Verser dan dat krijg je het niet. Ik nieuwsgierig natuurlijk want in Parijs vond ik ze heel vies, in Japan proefde ik ze door de boter-sojasaus amper. Ik stond te kijken bij een Francaise en haar man die er een paar aten, zo uit de emmer, open gestoken, citroensapje erbij en schrapen maar. Ik ging in mijn beperkte Frans een gesprekje aan en ze bood me een hapje aan, van haar lepeltje. Nieuwsgierigheid won. En ik vond de zoet-ziltige gele blubber eigenlijk best lekker. De verkoper zag dat en zei: tast toe. Ik legde uit dat mijn geld aan het andere eind van het strand lag. Dat vond hij onzin: gewoon nemen waar ik zin in had. Dus heb ik een zee-egel leeggeschraapt en opgeslobberd. En ik vond het eerlijk gezegd nog lekker ook. Een acquired taste misschien? Of gewoon zo vers uit het water? Afijn, na de proeverij overwoog ik ook nog een kokosnoot te nemen, die ter plekke gescalpeerd werd. Maar die heb ik al vaker geprobeerd en telkens niet lekker bevonden. Misschien dat de scheut rum die ze er hier inkieperen het verschil had gemaakt, hahaha.

Het eten was zalig. Ge-bbq't op oude oliedrums kregen we tandoori-kippenpootjes, een stuk marlijn, pastasalade, warm geroosterd knoflookbrood en een soort coleslaw. En ik had ook wel trek!

Hee, weer een brown-out....

Na wat schaduw-baden op het strand en tussen tig visjes net achter de branding dobberen gingen we weer op pad. Midden in de baai ligt een rots en daar zwom allerlei moois. Ook hier waren eigenlijk teveel mensen en helemaal van die achterlijke die, om leuk op een foto te gaan, hun vinnen in de zandbodem steken en zoveel zand opzwiepen dat je geen drol meer zag. En jippie jajeej! Ineens zag ik weer zo'n superklein boxfish-je in knaloranje met zwarte stipjes. Ik helemaal blij maar door de sterke stroming rondom de rots kon ik niet blijven liggen. En zo waar, een kwart om de rots heen zwom er nog zo'n kleintje. Kleiner dan die ik bij Trou aux Biches zag. Made my day! Verder zater er duizenden guppy formaat visjes, heeeel veel zwart/witte en tot mijn verrassing ook weer 8 doorzichtige trompetvissen die bijna verdwenen tegen de achtergrond van die duizenden doorzichtige guppies. Heel gaaf dus weer.

Na deze mooie dag varen we ook nog even op volle kracht terug richting strand. Mijn haar in een pluizige wolk op doen waaiend alsof ik Diana Ross in haar toptijd ben. Ach, niemand kent me hier, hahaha.

De badkamer ligt inmiddels vol met kilo's zand maar de kleren hangen bijna ontdaan van het zand te drogen in een kamer die maar niet koel te krijgen is als de stroom telkens uitvalt.

Morgen nog een ochtendje hier en dan brengt mijn 82-jarige chauffeur me als het goed is naar Mahebourg, mijn laatste bestemming deze trip. Het is echt razendsnel gegaan!