Bitola, Macedonie's tweede stad

Na een vroeg ontbijt en een evenzo vroege start rijden we via het Galicica National Park naar Bitola. Net buiten Ohrid, worden we gewaarschuwd, stinkt het een minuut of 10 flink naar zwavel door een 'levende' vulkaan. Geen lava, maar wel borrelende zwaveldampen. Verderop is het landschap schitterend: mooie bergen, veel groen, enorme appelboomgaarden vol met bijenkorven en een vreemde afwezigheid van beesten. De huizen langs de route zijn veel minder armoedig dan ik verwachte. Hier en daar een oud huis of een half afgebouwd huis maar over 't algemeen allemaal erg degelijk. Naast twee paard en wagens alleen maar moderne auto's op de weg en hier en daar een groot tankstation. De bergen in de verte, die zonder begroeiing zijn de 'nieuwe' bergen blijkbaar, zijn indrukwekkend. Na een kleine pitstop onderweg komen we aan in Bitola en gaan daar meteen door naar Heraclea: archeologische opgravingen waar veel (behoorlijk rigoreus) gerestaureerd is en waar je gewoon overheen geleid wordt naar het hoogtepunt: schitterende mozaieken. Of ze zijn perfect bewaard gebleven of ook hier is rigoreus geknutseld maar dat doet aan de pracht niets af. Deze mozaieken stonden hoog op mijn verlanglijstje voor Macedonie. Ze lijken trouwens bijzonder veel op de mozaieken in het huppeldepup museum in Tunis en in de buurt van Carthago.

Na de opgraving gaan we door naar het museum van Bitola met een een nogal eclectische verzameling: een paar schilderijen van lokale schilders, kleine sieraden, de strijd in de eerste wereldoorlog, wapens en potten en schalen. Aan de andere kant van het museum is een expositie over Kemal Ataturk, die hier, als ik het goed zeg, een paar jaar heeft gewoond.
Een Belg zegt: nou, als ze dit een museum noemen. Ik was er niet eens door teleurgesteld, na de musea in Oezbekistan zijn de verwachtingen niet bijzonder hoog gespannen.

De lunch in het centrum van Bitola is lekker: baked cheese van gebakken feta, een bonensalade, aardappel/bonenprakje, salade, gegrilde courgette en paprika. En dan ook nog een mousaka van aardappel, rundergehakt en natuurlijk kaas. Ook erg lekker! Daarna kunnen we nog even ronddolen in het centrum. Aan het einde van de winkelstraat domineren twee minaretten, eentje half in renovatie en de Yeni Camii in renovatiekleed en steigers gewikkeld. Erachter ligt de lokale markt tussen kleine kruimelende huisjes waar diverse ambachten worden uitgevoerd. Ik laat me verleiden door een zwart gelakt blikken 'huisje'.

Als ik op de markt iemand tegenkomt die wel een meter wegspringt als ie ziet wat ik onder de arm heb, hoor ik wat het is: in dit huisje brand je als Orthodox christen in Macedonie kaarsjes voor overledenen. De beste man was bang voor 'bad luck'. Ik heb daar geen last van en ben erg blij met mijn kastje. Na wat ronddolen over de markt en wat leuke gesprekjes daar gaan we terug richting bus. De Dimitriakerk zien we alleen over de huizen heen. De terrasjes langs de Sirok Sokak zitten boordevol jonge mensen, de meest gelikte, strak in de kleding bevolking die ik hier in dagen gezien heb. Bitola is de tweede stad en een universiteitsstad dus er wonen veel jonge mensen en dat is te merken: er zitten ook vrouwen op de terrasjes!

Op de terugweg moet gestopt worden bij een museum voor klederdracht. Een enorme farce en iedereen die wel naar binnen ging is ook zo weer buiten. Ik zit buiten lekker aan een tafeltje te wachten en sla de huivering van de anderen over het 'buitenhuis' met een hurktoilet geamuseerd gade.

Toen ik vanochtend vroeg waarom ik niets hoorde over ons bezoek aan pelikanen kregen we te horen dat die inmiddels warmere plaatsen hadden opgezocht. Jammer! Maar op de terugweg reden we wel langs Lake Prespa, het tweede meer bij Ohrid. Inderdaad geen pelikanen! Op de bijna
2100 meter hoge top, na een lange weg van haarspeldbochten door dik bos, komen we bij het schitterende uitzicht over Lake Ohrid. Er hangt al wat mist, wat het geheel een mystiek gevoel geeft. Geweldig! Een klein kapelletje, met het hek gesloten, staat hier op het hoogste punt in de zon. Wat een uitzicht!!!

Terug in het hotel ren ik nog snel even naar het kiezelstrand waar nu ligstoelen staan. Met mijn boek op schoot kijk ik naar het schouwspel van de ondergaande zon over het stille meer, met alleen een klein bootje in de verte. De uitzichten vragen alleen maar om superlatieven!

Na de uitgebreide lunch doen we het vandaag met wat snackjes uit de supermarkt als avondeten, met alweer zo'n schitterend uitzicht over het meer. Dat uitzicht hadden we absoluut niet verwacht!