Paard en wagen, ai ai ai

Met mijn bil uit mijn broek hangend probeerde ik zo snel mogelijk richting hotel te gaan. Maar 't was al best laat en toen ik een hole in the wall restaurantje zag met falafel, moest ik even een pitstop maken. Aswan is, in tegenstelling tot wat ik verwachte, een grote drukke stad en de eethuisjes zijn niet wijd verspreid. Dus terwijl ik bestel, zie ik achterin in 't schemerduister een tafeltje. Ik plof er neer voordat ik besef dat 't wel erg donker en grubby is. Ik zit tussen allerlei vrouwen in grijze en grauwe gewaden en echt allemaal lelijk, haha. Twee met een hangoog, een heel scheel enzovoorts. En ze horen niet eens bij elkaar, haha. Ik zit amper of er komen 2 australiers bij me aan 't tafeltje zitten. Ze zijn volgens mij zo blij dat ze een andere toerist zien dat ze niet eens gekeken hebben waar ze naar binnen gingen. Ze vertellen dat ze zich hier nogal 'alleen' voelen, omdat er vrijwel geen (zeg maar geen) toeristen zijn. Ik heb daar geen last van, haha.

Voor 1 euro eet ik mijn broodje felafel met ondefinieerbare salade/sausje en een colaatje en ga gauw richting hotel.

Na mijn middagslaapje loop ik naar de Coptische kerk aan 't einde van de Corniche. En tegen al mijn principes in neem ik daar... paard en wagen voor een rondje door de stad. De jonge jongen heeft een heel gezond uitziend paard en volop eten voor 't paard, anders had ik 't niet gedaan. Voor 4 euro rijdt hij me een uur rond. We komen langs woonwijken, afbrokkelende huizen, moskeeen vol mensen en straten waar mannen in cafes aan de sheesha (waterpijp) lurken. Opeens slaan we van de grote straat af een zandpad in, tussen afbrokkelende huizen door. Wat ik daar zie vind ik schrijnend, schrijnend, schrijnend. De huisjes zijn nog niet manshoog en de naam gemetseld amper waardig, de vrolijk gekleurde deuren hangen er amper nog in. Als je naar binnen kijkt, zie je zonder uitzondering gribus, viezigheid en pure armoede. De muren lijken vettig van smeer en overal is van alles opgestapeld. Op de daken liggen oude platen, autobanden, oud metaal en troep. Onvoorstelbaar dat mensen zo moeten wonen. Ik voel me nogal ongemakkelijk dat we hier langs gaan maar de jongen zegt dat dat geen probleem is. Overal zitten vrouwen in zwarte jurken voor de deur van hun huis, op een oud plastic krukje of een grote steen. Morsige kindertjes spelen in 't zand en roepen vrolijk hello als ik langskom.
Op een gegeven moment loopt er een vrouw midden op de weg. Wij willen rechts langs haar heen, en dan gaat zij ineens ook naar rechts. En voor we het weten, ramt het paard de vrouw vol in de rug. Ze blijft nog net staan en draait zich boos om. De jongen is helemaal van slag (vooral omdat ie denkt dat ik boos word, geloof ik, omdat ik telkens foeterde dat het paard niet hard hoefde te lopen). De ene voortand die ze heeft is van zilver en wanstaltig groot. De avondschemering blinkt er op als ze de jongen uitscheldt.

Straatje na steegje gaan we door. En dat midden in de stad... Dan komen we weer op een grote straat uit, langs de mooi verlichte groot An-Nasr moskee op een heuvel, langs het treinstation terug naar de Corniche. Ik ben blij dat ik deze trip gedaan heb, maar 't is wel even een reality check...

Aan de Nijl ga ik een restaurant in. Een stokoude ober spreekt goed Nederlands. Op mijn verzoek worden de okra's (miniformaat) zonder vlees geserveerd en ik drink goddelijke lekkere guavesap, vers geperst. Mijn gerecht blijkt voor half geld te gaan, zonder vlees. Als ik moet afrekenen (2 guavesap, een fles water en een okrastoofpot), betaal ik 3,5 euro. Dat ik de enige klant ben, tot 5 minuten voor ik wegga, maakt ook dit redelijk 'zielig'. Ik merk dat dat 'zielig' gevoel voor de mensen hier, maakt dat ik meer tip en minder afding op zaken. En gekke dingen doe als paard en wagen nemen, haha.