Noodweer in Istanbul

's Nachts stormt het hier in Istanbul van jewelste. Mijn kitsche beige met gouddraad afgezette ophaalgordijnen wapperen de kamer in door de harde wind, de regen kletst tegen het raam en de verlichtingen schommelen zo hard dat 't wel discoverlichting lijkt.

Als ik op een allerschappelijkst uur voor mijn ontbijt naar beneden ga moet ik het personeel vragen de verlichting aan te doen. Ik ben zo te zien de eerste en aan de hoeveelheden eten te zien ook een van de weinige gasten. Er is wel volop keuze: gebakken of gekookt eitje, allerlei soorten kaas, cereals, yoghurt, honing, tomaat en komkommer en heerlijk verse Turkse broodjes in allerlei soorten, vormen en maten. Ik werp me op een kruimelige kaas met scherpe kruiden... niet slecht! Als ik vraag om een sapje, worden er twee kannen sap tevoorschijn getoverd: sinaasappel en kers. Daar zijn ze hier gek op, op kersensap. Je ziet het overal. Lekker!

Met mijn buikje rond pak ik mijn koffer nogmaals in, met een nieuw Benetton shirt voor Bart en mijn hammamdoeken als enige aankopen niet echt noodzakelijk maar mijn stok uit Oman moet wel heelhuids mee kunnen, natuurlijk!

Omdat het noodweer blijft doorgaan, ga ik niet al te vroeg op pad. Mijn eerste stop is het internetcafe om in te checken en de boardingcard te printen. Check... Dan naar de Blauwe moskee met zijn zes minaretten. Het blauwgrijze gebouw steekt amper af tegen de grijze donderwolkenlucht. Het ziet er dreigend uit. Check...

De Aya Sofia ligt er in haar roodbruine glorie tegenover. Dit is echt een mooi plekje voor een hotelletje! Check...

De Yerebatan Saray ligt ook in deze wijk. De ondergrondse wateropslagplaats (als opslag tijdens aanvallen op het Byzantijnse Rijk) met pak 'm beet 336 roodverlichte zuilen ligt onder de grond en is verrassend warm, vergeleken bij de 2° en harde wind buiten. In het water op de bodem zwemmen kleine maar ook grote en dikke vissen. Twee medusahoofden liggen aan de voet van zuilen: de ene op de kop, de ander een kwart slag gedraaid. Why?

Na al dit cultureel vermaak wil ik nog even shoppen, maar de Grand Bazaar is gesloten, in tegenstelling tot de info in de boekjes. Ik wandel wat langs de toeristische winkeltjes en bekijk wat souvenirs maar koop uiteindelijk niets. In een Starbucks verwarm ik mijn voeten onder het genot van een kruidige thee en een lekker stuk cheesecake.

Ik besluit nog maar een keertje de tram te nemen naar de brug over de Bosporus, waar de vissers ondanks de wind en kou in grote aantallen op een rijtje staan. Hengel na hengel haalt kleine zilverkleurige visjes binnen. De vissers verwarmen zich aan de koffie die een venter in een grote kan met zich meesjouwt en per bekertje verkoopt. Vrijwel elke visser rookt er een sigaretje bij. Ik loop over de brug van Azië naar Europa en duik via de drukke voetgangerstunnels met allerlei goedkope troepkraampjes de Egyptische Bazaar ofwel de Spice Bazar in. Het straatje er naartoe staat vol met kramen die vlees en zuivel verkopen en de verkopers zijn flink lawaaiïg. In de Egyptische bazaar is 't warm en gezellig. De kraampjes verkopen niet alleen allerlei kruiden, kaviaar en theesoorten, ook de souvenirs zoals geborduurde kussenhoesjes, glazen hanglampen en schaaltjes zijn overvloedig aanwezig. Ik probeer bij zo ongeveer elk kraampje een acceptabele prijs te bedingen en dat lukt me na een keer of 6 bij het allerlaatste kraampje... De prijzen zijn hier enorm, dus goedkoop krijg je het nooit. Maar ik heb wel 3 mooie schaaltjes voor de dochters van mijn vriendin, die van elke trip nog een souvenir gekregen hebben.

Intussen is 't tijd om richting hotel te gaan om mijn bagage op te halen. Ik koop nog gauw een extra jeton (munt) en dan zit ik alweer in de tram, 16 haltes lang richting Zeytinburnu, waar ik overstap op de metro richting luchthaven. Hier haal ik een munt uit de automaat en 6 haltes later sta ik op de luchthaven. Mijn oude sneakers dump ik met sokken en gastendoekje en al in een vuilnisbak en met lekker drooggeschuurde voetjes in droge warme sneakers ben ik klaar voor de vlucht naar huis.

Natuurlijk is er ook dit keer weer een flinke vertraging. Maar uiteindelijk scheur ik dan toch met 160 km per uur over de verlaten Duitse Autobahn.

Dit was weer een geweldige trip!