Dhows en zandduinen

We doen het rustig aan vandaag. Na een ontbijtje van cereals en witbrood met gebakken ei vertrekken we richting Sur, een stukje terug op de route. Bij de nieuwe brug in aanbouw spring ik uit de auto en steek de brug lopend over. Auto's mogen er nog niet over. Twee dames in traditionele kleding met alleen de ogen vrij bekijken me nieuwsgierig en een paar Indiase mannen groet me vriendelijk. Ik geniet volop: het uitaicht is geweldig: rechts de haven/zee, links een binnenhaventje waar vissers uit kleine boten hun waren verkopen aan Indiase mannen die tot hun middel in 't water om de boten heendrommen. De boten van de dhow-werven liggen op de kade in verschillende stadia van verval en/of reparatie. Drie grote dhows dobberen in 't blauwe water met gele kliffen op de achtergrond. Weer dat gelukkige gevoel...

Ik doe er lekker lang over om aan de overkant te komen en het uizicht over het oude centrum van Sur is bijzonder. Ik tel bijna meer moskeeen dan huizen en de koepels zijn er in allerlei kleuren. Niet in het geelpaars, zoals in Tiwi, maar verschillende kleuren groen, blauw, geel en goud. Met heel beschaafd 1 minaret per moskee. Het uitzicht op de oude stad wordt een beetje teniet gedaan door de gloednieuwe affaltweg met fonkelend nieuwe geel met zwarte lijnen. Da's hier bijna overal het geval: de vooruitgang doet de uitzichten inboeten aan schoonheid. Jammer voor de toerist...

Omdat ik de soek wil zien, rijden we daar nog even langs, maar 't zijn doodordinaire winkeltjes dus daar ben ik gauw op uitgekeken. De 1001-nachtsfeer is in Oman ver te zoeken: billboards, lichtbakken, Indiers en Pakistani, grote auto's en brede snelwegen.

De mannen in hun witte lange dishdash-gewaden, met traditioneel hoofddeksel, met roodwitte doek met koord erom of met tulbandstijl hoofddoek maken dan weer veel goed: boem, zo weer volop Midden-Oosten gevoel.

Na Sur rijden we door naar Wahiba Sands, midden in de Sharqiya-regio. Een grote, oranjekleurige woestijn. Zo opeens gaat een gewoon dorp dan over in de zandduinen. Net op de rand van de bebouwing slaan we nog even water in. Een paar honderd meter de woestijn in stoppen we bij een bedoeienenfamilie. Alleen de man is thuis, de vrouw is in het dorp de kinderen aan 't ophalen. De sultan schijnt de bedoeienen geschoold te willen krijgen en biedt daarom allerlei faciliteiten als scholen, schoolbussen en grote auto's van de staat om dat mogelijk te maken. Wel gek: een hut van droge takken, met perzische en rieten tapijten van gammel wandje tot gammel wandje maar wel met een grote 4x4 voor de deur. Ik kijk mijn ogen uit: hoe kan men verkiezen zo te leven. Want dat is wat de bedoeienen hier doen: ze kiezen er echt voor.

Natuurlijk is dit een familie die tig toeristen ontvangt, dus na een dadel en wat chitchat vertrekken we voor de echte rit de enorme zandbak in.

Al meteen strekken zich aan beide zijden enorme geeloranje kleurige zandduinen uit. Overal steken verschroeide zwarte takken uit het zand. Ik denk meteen: wat een zooi. Maar als ik het navraag, blijkt de begroeiing zo zwart door de verzengende zon. Het plastic daarentegen ligt er met name dankzij de bedoeienen die het niet zo nauw nemen met "take in, take out".

Met 80 tot 90 km scheuren we door het rulle zand. Geweldig indrukwekkend. Na een tijdje maken de laatste palmbomen rond de bedoeienen behuizing plek voor 't grote niets! Zand, zand en nog meer zand!

Bandensporen gaan allerlei kanten op, dus ik ben blij dat ik de weg niet hoef te weten. Na een minuut of 20 maken we opeens twee scherpe bochten en kruipen we met een slakkegang tegen een enorme zandduin op. Meteen daarna weer vol gas, uitgangspunt is dat je altijd de enige bent die een zandheuvel opscheurt. Ik vraag me af als iemand aan de andere kant hetzelfde denkt...

Hier en daar lopen in de woestijn ineens kamelen... of geiten. De kleine palmbladeren hutjes flink ver verwijderd van de "weg".

Midden in het grote niets houden we ineens links aan, en komen we weer bordjes tegen van 1000 nights camp: mijn bestemming voor vandaag.

Na een uur met hoge snelheid tegen zandduinen opcrossen ligt ineens het kamp voor ons. Een echte ontvangstruimte, een paddock voor kamelen en eentje voor 2 paarden. Cool!

Mooie zwartwitte tenten staan verspreid door het dalletje. Een heldergroen zwembad lonkt. Ik heb een kamer met gedeelde faciliteiten. In dit geval ben ik de enige tussen ca. 10 tenten en zijn de faciliteiten ook voor mij alleen. Wat vervelend nou! Lekker schoon en mooi betegeld. Snel in mijn badpak, maar 't water is ijs- en ijskoud dus na 2 seconden hou ik het voor gezien! Lekker in 't zonnetje met netjs mijn shirt aan en omslagdoek om. Zo kom ik de dag wel door.

Om 19.00 serveren ze het diner, in buffetstijl. Er zijn een man of 15 a 20 verspreid over de arabische zithoeken en de tafeltjes. Ze hebben zalige ge-BBQ-de kip, lamsstoofvlees, okra, salade, koolsalade op zijn Oosters, rijst en plat brood, YUM. Het is alweer zo lekker dat ik veel te veel eet. Om 20.00 zit ik al in mijn luxe tent met 2 bedden, kraakhelder beddegoed en dikke, fluffy handdoeken en heb ik weer een geweldige dag achter de rug. Omdat ik de enige ben op mijn "veldje" knoop ik de tent extra goed dicht... En wordt vervolgens 's nachts wakker door een krabbend beest aan mijn tent. In de straal van mijn maglite zie ik dat mijn poging om aan de linkerkant het doek dicht te kopen, ik rechts onderin een gapend gat van zo'n 30 cm doorsneel heb veroorzaakt. Maar als er niks binnenkomt draai ik me maar weer om en slaap als een beer in winterslaap tot zonsopgang de volgende ochtend. Lekker, lekker!